ویژه نامه دانستنی ها ی پیامبر خاتم حضرت محمد (ص)

به نام خدا

نکته قابل توجه اینکه: دانستنی های پیامبر خاتم حضرت محمدبن عبدالله (ص) را به گونه های مختلفی می توان مطالعه کرد

1 – نگاه خبری راجع به این که حضرت محمد (ص) که بوده  و ...

2 – نگاه کاربردی که خوب پیامبری با آن همه ویژگى آمده:

الف : تا چه شود یعنی هدف از رسالتش چه بوده؟

ب : ما که پیرو آن حضرت هستیم چگونه می توانیم حضرت را الگو برای خود قرار دهیم؟ تا از این الگوها خوب استفاده کرده باشیم.!

و هم او در این باره (علم نافع) فرمود :

خَیْرَ الْعِلْمِ مَا نَفَع‏ گلچین صدوق    ج‏2    145    174

بهترین علم، علمى است که سود ببخشد.

ج : این الگوها در چه مواردی می توانند به ما کمک کنند؟

و هم او در این باره (علم و پرسش) فرمود :

الْعِلْمُ خَزَائِنُ وَ مِفْتَاحُهُ السُّؤَالُ فَاسْأَلُوا یَرْحَمُکُمُ اللَّهُ فَإِنَّهُ یُؤْجِرُ أَرْبَعَةً السَّائِلَ وَ الْمُعَلِّمَ وَ الْمُسْتَمِعَ وَ الْمُحِبَّ لَهُم‏

بحار الأنوار الجامعة     ج‏1    197   

فرمود: علم گنجینه‏ هائى است که کلیدهاى آن پرسش است.

سؤال کنید، خدا شما را رحمت کند که چهار نفر در پرسش شما اجر مى ‏برند:

1- سئوال‏ کننده. 2- معلم. 3- شنونده. 4- دوستدار آن ها

د : برای راهکار گرفتن از این عزیزان چگونه زندگی نامه آنان را مطالعه کنیم تا خود بتوانیم مثل آنها عمل کرده و به دیگران نیز بیاموزیم.

بنابر این باید زندگی نامه بزرگان را با نگاه های مختلف مطالعه کرد.

ما در این مختصر فقط اشاره داریم به بعضی از عنوان ها (چرا که بحمد الله این امکان برای همه فراهم شده که مردم با اندک تلاش و کمترین هزینه بتوانند به دانستنی های تاریخی و ... برسند) و تیتر ها همراه با بعض روایت آن حضرت. تا ضمن خسته کننده نبودن مطالب برای عزیزان. سوژه تحقیقی در اختیارشان قرار داده باشیم تا بتوانند به حد نیاز شخصی از آن مطالب استفاده کنند.

یاد آور می شود: جا دارد، همیشه سه کتاب، دم دست عزیزان باشد

1 - اصل کتاب یا فایل منتهی الآمال: که زندگانی 14 معصوم (ع)، را بطور منظم در هفت بخش آورده.

از جمله ولادت و ... مراحل زندگانی آنان ، فرزندان و زنان ، اصحاب و یاران ، خلفای عصر آنان، اتفاقات و حوادث از قبیل جنگ و ... وفات و شهادت و نیز حکایت ها و کلمات  و معجزات و کرامات آنان.

2 – اصل کتاب یا فایل فروغ ابدیت که تاریخ جامعی است و خلاصه شده در کتاب فرازهایی از تاریخ اسلام.

3 - کتاب وقایع الأیام که اطلاعات تاریخی قمری ارائه می کند.

از باب نمونه در مناسبت ماه ربیع الاول آمده:

روز : 12 بقول (شیخ کلینى ) و (مسعودى ) و (آقا رضى قزوینى ) و مشهور بین عامه ، روز ولادت با سعادت حضرت رسول - صلى الله علیه وآله - است و مستحب است در این روز دو رکعت نماز، در رکعت اول بعد از (حمد) سه مرتبه (جحد) و در دوم ، سه مرتبه (توحید).

و در این روز نیز آن حضرت به (مدینه) ورود فرمود و روایت است که در وقت ورود آن جناب به (مدینه ) زنان و صبیان انصار خوشحالى می کردند و مى گفتند:

طلع البدر علینا من ثنیات الوداع

وجب الشکر علینا مادعالله داع

ایها المبعوث فینا جئت بالامر المطاع

شب : 17 ربیع الول : شب تولد حضرت خاتم الانبیاء صلوات الله علیه و شب بسیار مبارکى است و (سید) نقل کرده که در مثل چنین شب نیز معراج آن حضرت بوده .

بدانکه آیات و اخبار متواتره از طرق خاصه و عامه دلالت دارد بر آنکه عروج فرمود رسول خدا (ص ) در یکشب به همان جسد شریف از مکه معظمه به بیت المقدس و از آنجا تا به آسمان ها، تا به (سدرة المنتهى ) رسید و عجایب ملکوت اعلى و پیغمبران و ملائکه آسمان ها را مشاهده کرد و انکار معراج یا تاءویل آن به عروج روحانى یا به حال منام ، ناشى از قلت تدین و ضعف یقین و عدم تتبع در آثار ائمه طاهرین صلوات الله علیهم - اجمعین است .

فعن الصادق (ع ) لیس من شیعتنا من انکر اربعة اشیاء المعراج و المسائلة فى القبر و خلق الجنة و النار و الشفاعة

روز : 17 ربیع الاول بنا بر مشهور بین علماى امامیه ، روز ولادت حضرت خاتم الانبیاء، محمد بن عبدالله صلى الله علیه وآله است و معروف آن است .

ولادت باسعادت در مکه معظمه، در خانه خود آن حضرت واقع شد در روز جمعه در وقت طلوع فجر در سال عام الفیل  سال 571 میلادی

در ایام سلطنت انوشیروان و عام الفیل ، همان سالى است که کفار (حبشه ) فیل آوردند براى خراب کردن کعبه معظمه و به (حجاره سجیل ) معذب و هلاک شدند.  

حکایت اصحاب فیل

الم تر کیف فعل ربک باصحاب الفیل .

الم یجعل کیدهم فى تضلیل .  (سوره فیل : 1)

نجاشى پادشاه حبشه در راه تبلیغ دین مسیح به فعالیت زد و به وسائل مختلف کوشید تا دین مسیح را به صورت اول برگرداند و نیروى از دست رفته اش را تجدید کند.

وقتى دید از همه کشورها مردم براى حج به سوى مکه مى روند، به اندیشه فرو رفت که کارى کند تا توجه مردم را از مکه و کعبه برگرداند و این تاج سیادت را از قریش و اهل مکه بر باید و دلهاى مردم را به کشور خود متوجه نماید.

بدین جهت کلیساى مجللى در صنعاء (یکى از شهرهاى یمن ) بنا نهاد و در ساختمان آن منتهاى دقت را بکار برد و پس از پایان ، آن را به بهترین زینتها تزئین کرد و عالى ترین فرش ها و پرده ها را در آن فراهم نمود به طوری که زیبائى آن چشم را خیره و بیننده را مبهوت مى ساخت .

او تصور مى کرد با بودن چنین کلیساى معظمى دیگر کسى به سوى مکه نخواهد رفت و همه مردم حتى قریش و اهل مکه به آن کلیسا خواهند آمد.

اما بر خلاف تصور او، نه تنها اهل مکه به آنجا توجه نکردند بلکه اهالى یمن و حبشه هم مکه را فراموش نکردند و باز براى حج ، به سوى مکه رفتند.

اینجا دیگر کارى از نجاشى ساخته نبود. زیرا تصرف در دلهاى مردم با زور سر نیزه محال است و عقیده ، قابل تحمیل نیست .

اتفاقا یک کاروان تجارتى از مکه به حبشه آمد، کاروانیان همه عرب و براى تجارت به آن کشور آمده بودند.

چندین تن از کاروانیان عرب ، در یکى از اطاق هاى آن کلیسا منزل کردند و چون هوا سرد بود آتش افروختند. ولى وقت رفتن ، فراموش کردند آتش را خاموش کنند. آتش به آن کلیسا رخنه کرد و حریق مدهشى بوجود آورد. وقتى خبر سوختن کلیسا و علت پیدایش آن را به اطلاع نجاشى رساندند، سخت غضبناک شد و با خود گفت عرب ها از راه دشمنى کلیساى ما را آتش ‍ زده اند و قسم یاد کرد که کعبه را ویران کند و آن را نابود سازد.

بدین جهت فرمانده سپاه خود ((ابرهه)) را طلبید و با لشگرى مجهز به انواع تجهیزات، از اسب و فیل و سواره و پیاده به سوى مکه فرستاد.

ابرهه با آن سپاه عظیم ، مانند سیل بنیان کن به محل ماموریت خود رهسپار شد. در بین راه غارتگرى ها کرد و هر کجا گوسفند و گاو و شتر دید آن را تصرف نمود. در بیابان حجاز، شبانى را با دویست شتر ملاقات کرد. شترها از عبدالمطلب و شبان هم شبان او بود، ابرهه شترهاى عبدالمطلب را گرفت و به راه خود ادامه داد تا در بیرون شهر مکه منزل نمود.

ابرهه در خیمه خود روى تخت نشسته و سران سپاه در اطرافش ایستاده بودند که دربان او وارد شد و گفت: اینک عبدالمطلب رئیس مکه و سرور قریش بیرون خیمه است و اذن ورود مى خواهد. ابرهه اجازه داد و پس از لحظه اى عبدالمطلب وارد شد.

آثار بزرگى و عظمت در چهره او نمایان بود. ابرهه وقتى او را دید بى اختیار از جا پرید و چند قدم او را استقبال کرد و کنار خود روى تخت نشانید و مراسم احترام را به عمل آورد. سپس به مترجم خود گفت : از عبدالمطلب بپرس براى چه اینجا آمده اى ؟

گفت: به من خبر رسیده که سپاهیان تو شتران مرا گرفته اند. آمده ام درخواست کنم شتران مرا به من برگردانید.

ابرهه گفت: عجبا! من براى خراب کردن کعبه و ویران کردن اساس عظمت این مرد آمده ام ، او به فکر شتران خویش است . به خدا قسم اگر این مرد از من درخواست مى کرد از همین جا برگردم و کعبه را خراب نکنم ، من به احترام او بر مى گشتم .

عبدالمطلب گفت: من صاحب شترها هستم و این خانه هم صاحبى دارد، من باید شتران خود را حفظ کنم و صاحب این خانه هم ، خانه خود را.

ابرهه دستور داد شتران عبدالمطلب را رد کردند و آنگاه با سپاه خود به عزم ویران ساختن کعبه به سوى شهر حرکت کرد ولى هنوز قدم در شهر مکه نگذاشته بود که پرندگانى کوچک به نام ((ابابیل)) بر فراز آسمان مکه نمایان شدند و کم کم خود را بالاى سر سپاه ابرهه رساندند. آن پرندگان، حامل سنگریزه هائى به نام ((سجیل )) بودند که فرق سپاهیان را هدف مى گرفتند و سنگریزه بر سر آنها مى کوبیدند و هر سنگ ریزه اى یک تن از سپاه ابرهه را هلاک کرد.

هنوز چیزى نگذشته بود که تمام سپاه ابرهه ، به جز یک نفر هلاک شدند و آن یک نفر به شتاب خود را به حبشه رسانید و به حضور نجاشى آمد و جریان کشته شدن سپاه را به عرض رسانید. نجاشى با بهت و حیرت پرسید: آن پرندگان به چه صورت بودند که سپاه مرا نابود کردند؟

در آن حال یکى از همان پرندگان در هوا پیدا شد، آن مرد گفت : اعلی حضرتا! این یکى از همان پرندگان خطرناک است که لشکر ما را هلاک کردند.

سخن آن مرد به پایان رسید و در همان حال ، سنگ ریزه اى بوسیله همان پرنده بر سر او فرود آمد و در حضور نجاشى جان داد.

این حادثه در سال ولادت خاتم انبیاء پیغمبر عالى مقام اسلام (ص ) واقع شد.

عنوان دیگری که آموزنده است و می توان با مطالعه از آنها استفاده برد، عبارتند از:

حوادث شب ولادت حضرت محمد (ص)

به این رخدادها را «ارهاصات» می گویند.

ممنوعیت بالا رفتن ابلیس به آسمان های هفتگانه:

سرنگونی بت ها:

شکسته شدن ایوان کسری:

خاموش شدن آتشکده فارس:

اطلاع یافتن یهودیان

آن شب بر شیطان چه گذشت

زمان ولادت پیامبر (ص)

حکایت دوران حمل

نام: محمد بن عبد الله در تورات و برخى کتب آسمانى «احمد» نامیده شده است.

هجرت رسول خدا صلی الله علیه وآله به مدینه

رمز عظمت و ماندگارى شخصیت ِ فردى که به مکتب نرفت و خط ننوشت و مسأله ‏آموز صد مدرس شد ، چیست؟

پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله به دست پروردگار عالمیان پرورش یافت و در مدت رسالت و پیامبرى به پیروزى‏هاى بزرگى دست ‏یافت که بخشى از آن عبارتند از:

- لغو امتیاز خواهى و برترى ‏جویى سفید بر سیاه.

- مبارزه با نظام قبیلگى و قوم محورى.

- رهانیدن ستمدیدگان از دست ظلم ستمگران و طاغوت‏.

- تثبیت و احیاى حقوق از دست رفته‏ ى زنان.

- فراخوانى مردم به کسب علم و دانش و دورى از فساد و فحشا.

- پى ریزى پایه و شالوده‏ ی حکومت‏ بر اساس عقل ، منطق و درایت ‏به جاى احساس و عاطفه.

و در یک کلام، او توانست مردمان خشن ، بى‏عاطفه و بى احساس شبه جزیره ی عربستان را پس از قرن‏ها فلاکت و بدبختى به عزت و سربلندى و نام ‏آورى برساند و گستره‏ ی حکومت اسلامى را از آن سرزمین خشک و سوزان تا عمق آفریقا و اروپاى سر سبز و پردامنه امتداد بخشد .

نمونه ویژگی های پیامبر (ص)

الف : نرم ‏خویى پیامبر

خداوند متعال در سوره‏ ی مبارکه ی آل عمران ، آیه 159 چنین مى‏ فرماید :

« فیما رَحمة مِنَ اللهِ لِنتَ لَهُم وَ لَو کُنتَ فَظّا غَلیظَ القَلبِ لا نَفَضُّوا مِن حَولِکَ فَاعْفُ عَنهُم وَ اسْتَغفِرْ لَهُم وَشاوِرهُم فِی الاَمرِ فَاذا عَزَمْتَ فَتَوَکَلْ عَلی اللهِ اِنَّ اللهَ یُحِبُ المُتَوکِلینَ.

در این آیه رمز جذب و گرایش مردم نسبت به پیامبرصلى ‏الله علیه و آله ، نرم ‏خویى ، خوش‏رویى و ملایمت آن حضرت در رفتار با مردم شمرده شده است

و تأکید مى‏ کند که : " اگر چنین نبودی ، مردم از اطراف تو پراکنده مى‏شدند و این موهبتى الهى است."

ب : همکارى در کارهاى گروهى

روزى پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله به همراه کاروان در سفر بودند ، پیامبر فرمود: « گوسفندى براى غذا آماده شود.» یکى از صحابه گفت: ذبح آن با من ، دیگرى گفت :  پوست کردن و سلاخى آن نیز با من ، دیگرى گفت: پختن آن هم با من ، پیامبر صلى الله علیه و آله فرمود: « جمع آورى هیزم و چوب نیز به عهده من ‏»، اصحاب گفتند: یا رسول ‏الله ، با بودن ما شما زحمت نکشید. فرمود: « مى‏ دانم شما کارها را انجام مى ‏دهید ولیکن من دوست ندارم که بر شما امتیازى داشته باشم و خداوند نیز از امتیاز داشتن بنده ‏اش در میان اصحاب خود خشنود نیست‏ ». آن گاه برخاست و به جمع ‏آورى هیزم پرداخت. . مکارم الاخلاق، ج 1، ص 536، ح 187.

 ج : رفاقت و دوستى با یاران

در کتاب شریف کافى حدیثی ‏بسیار جالب و خواندنى ، در موضوع رفاقت رسول خدا صلى الله علیه و آله با صحابه نقل شده که متن آن چنین است:

« رسول خدا صلى الله علیه و آله براى انجام غسل از منزل خارج شده و به سوى چاه رفتند . حذیفة بن‏ یمان با پارچه‏اى حایل ایجاد کرد تا پیامبر غسل کرد. آن گاه حذیفه براى غسل نشست ، پیامبر صلى الله علیه و آله پارچه‏ اى را برداشت تا براى او حایلى درست کند. حذیفه ابا کرد و گفت: پدر و مادرم به فدایت اى رسول خدا ، این کار را نکنید. پیامبر صلى الله علیه و آله نپذیرفت و پارچه را نگه داشت تا حذیفه غسل کرد و فرمود: « هر گاه دو نفر با هم دوست ‏شدند ، محبوب‏ترین آن‏ها نزد خداوند کسى است که با دوستش بیشتر رفاقت و همکارى کند.»  کافى، ج 2، ص 491.

ادامه عنوان ها:

اوج مهر ورزى رسول خدا صلى الله علیه و آله

حلم و بردبارى رسول خدا (ص)

ولادت پیامبر در کتاب یهودیان:

همه می دانستند محمد (ص) می آید

نام مقدس حضرت محمد (ص) پیش از رسول اکرم با نام مقدس ((محمد غیر از سه نفر نامیده نشده بود پدران آن سه نفر به طمع رسیدن فرزندانشان بمقام نبوت آنها را محمد نامیدند، آنها عبارتند از: محمد بن سفیان مجاشعى جد جد فرزدق ، محمد بن احیحة بن حلاج برادر مادرى جناب عبدالمطلب ، محمد بن حمران بن ربیعه پدران این سه نفر مهمان پادشاهى شدند که از کتاب اول اطلاع داشت ، وى از نام و بعثت رسول اکرم به ایشان صحبت کرد، موقع مسافرت این سه نفر همسران آنها حامله بودند، آنها در دل خود نذر کردند که اگر فرزندشان پسر باشد نامش را محمد بگذارند، لذابه نذر خود عمل کرده و نام پسران خود را ((محمد )) گذاشتند.

مدرک : وفیات الاعیان ج 5 ص 148.

ولادت پیامبر در کتب اهل سنت:

تولد پیامبر در کتاب های تاریخی و روایات غیر اسلامی: و مقدس ‏ترین کتاب‌ها مانند تورات و انجیل.

معجزاتی امثال‏ «شق‏ القمر»

مى خواستند جسد پیامبر (ص ) را بدزدند

حقیقت عید میلاد پیامبر (ص) و آداب آن‏

محبت پیامبر (ص) به مادر رضاعى

حلیمه سعدیه ، پیامبر(ص ) را در کودکى به بادیه خود برد و شیر داد و چند سال از او سرپرستى کرد، بعدها که پیامبر(ص ) بزرگ شد و با خدیجه (س ) ازدواج کرد، حلیمه به مکه به حضور پیامبر(ص ) آمد و از قحطى و خشکسالى و هلاکت گوسفندان و چهارپایان شکایت کرد، پیامبر(ص ) به او محبت سرشار نمود، و با خدیجه (س ) در مورد کمک به او صحبت کرد، خدیجه (س ) چهل گوسفند و شتر به حلیمه داد، و او آنها را برداشت و به سوى بادیه بازگشت ، و پس از ظهور اسلام ، با شوهرش به حضور پیامبر(ص ) آمدند و قبول اسلام کردند.   

سیره عبادى پیامبر (ص)

عبادت پیامبر (ص)

برجسته‏ ترین سیماى حضرت که بستر رسیدن به کمالات دیگرش بود، بندگى و عبودیت او بود.

اگر معراج رفت چون عبد خدا بود. «اسرى بعبده» «1»

اگر رسول شد چون عبد او بود. «واشهد ان محمداً عبده و رسوله»

اگر به او وحى مى‏شد، چون بنده او بود. «فاوحى الى عبده» «2»َ

و هم او در این باره (برترین عبادت) فرمود :

 أَعْظَمُ الْعِبَادَةِ أَجْراً أَخْفَاهَا

 قرب الاسناد ص 84. بحار الأنوار     ج‏67    251   

عبادت هر چه مخفى‏ تر و پنهان‏ تر باشد اجر و ثوابش بیشتر است.

 اعمال روز ولادت پیامبر (ص)

روز ولادت حضرت، روز بسیار شریفى است و از براى آن چند عمل است :

1 - غسل .

2 - روزه و از براى آن ، فضیلت بسیار است و روایت شده که هر که این روز را روزه بدارد، ثواب روزه یکسال براى او، خدا بنویسد و امروز یکى از چهار روز است که در تمام سال بفضیلت روزه ، ممتاز است .

3 - زیارت رسول خدا (ص ) نزدیک و دور و علماء گفته اند که اگر در غیر مدینه طبیه باشى و خواهى زیارت کنى آنحضرت را، غسل بکن و بایست و دل خود را متوجه آنحضرت گردان و بگو: اشهدان لا اله الا الله،الخ .

4 - زیارت امیرالمؤ منین (ع) بهمان زیارتی که حضرت صادق (ع ) کرده و تعلیم (محمد بن مسلم ) فرموده و این دو زیارت در (زادالمعاد) و دیگر کتب موجود است .

5 - در وقتی که روز بلند شود، دو رکعت نماز کند در هر رکعت بعد از (حمد) ده مرتبه (اناانزلناه ) و ده مرتبه (توحید) بخواند و بعد از سلام در مصلاى خود بنشیند و این دعا بخواند اللهم انت حلى لا یموت، الخ .

6 - آنکه مسلمانان اینروز را تعظیم بدارند و تصدق و خیرات بنمایند و مؤ منین را مسرور کنند و بزیارت مشاهد مشرفه روند.

سیره رفتاری پیامبر (ص)

زهد پیامبر صلى الله علیه و آله‏

بى‏ تکلّفى پیامبر صلى الله علیه و آله‏

غمخوار و همدردی پیامبر صلى الله علیه و آله‏

مشورت پیامبر صلى الله علیه و آله‏ با مردم

وفاى پیامبر صلى الله علیه و آله‏

صداقت پیامبر صلى الله علیه و آله‏

پیشگام بودن پیامبر (ص) در مبارزه‏

همسردارى پیامبر صلى الله علیه و آله‏

مهمان‏ نوازى پیامبر صلى الله علیه و آله‏

رفتار پیامبر صلى الله علیه و آله‏ با مخالفان‏

برخورد یکسان پیامبر (ص) با غنى و فقیر

سیره اخلاقی اعتقادی پیامبر (ص)

تدبیر پیامبر صلى الله علیه و آله‏

قاطعیّت پیامبر صلى الله علیه و آله‏

عدّه‏ اى خدمت آن حضرت رسیدند و گفتند: ما به تو ایمان مى‏آوریم به شرط اینکه:  1- بت‏ها را عبادت کنیم. 2- نماز نخوانیم.

امّا پیامبر صلى الله علیه و آله نپذیرفت، زیرا حاضر نبود گوشه‏ اى از مکتب آسیب ببیند گرچه به قیمت زیاد شدن پیروان باشد.

سیره بهداشتی پیامبر (ص)

نظافت‏ پیامبر (ص)‏

پیامبر به نظافت بسیار اهمیت‏ مى‏داد. گاهى مسواک خود را پشت گوش مى‏ گذاشت که در دسترس باشد.

آراستگی پیامبر (ص)‏

خدا زیباست و زیبایی را دوست دارد. این نکته که مضمون احادیث مکرر است.(1) در شکل ظاهری و هیئت آشکار انسان های مسلمان هم تجلّی می یابد و خداوند زیبایی و آراستگی را برای بندگان و در مؤمنان هم می پسندند و ژولیدگی و در هم ریختگی را برآنان روا نمی دارد.

خوشبویی پیامبر (ص)‏

از نشانه های دیگر آراستگی، استفاده از عطریات و مواد خوشبو کننده است، که هم عامل نشاط و روحیه خود شخص معطر است و هم به دیگران نشاط و مسرّت می بخشد.

بهداشت بدن پیامبر (ص)‏

استحمام کردن، شستشو، نظافت بدن و زدودن موهای آن از عوامل تأمین سلامتی و نظافت و از نشانه های آراستگی است. گرفتن ناخن، چیدن موی شارب، زدودن موهای زیر بغل نیز از همین نمونه هاست.

پیامبر اکرم جمعه به جمعه موهای زائد بدن را می زدود، ناخن هایش را می گرفت شاربش را کوتاه می کرد.

مسواک زدن پیامبر (ص)‏

رسول خدا صلی الله علیه و آله اهمیت فراوانی به مسواک می داد.دندان هایش پیوسته برّاق و سفید بود و امت خویش را هم به مسواک زدن دستور می داد. هر گاه می خوابید، مسواک را بالای سر خود می گذاشت. قبل از خواب مسواک می زد.

وقتی از خواب بیدار می شد مسواک می زد.(1) این نکته بهداشتی توصیه خدا به آن حضرت بود.

سیره فردى پیامبر (ص)

مرحوم علامه طباطبایى در جلد ششم تفسیر المیزان، صفحه 321 به بعد، در مورد سیره پیامبر بحث مفصّلى دارند که بخشى از آن را در اینجا مى ‏آوریم.

پیامبر، نعمت‏ هاى الهى را گرچه ظریف و کم بود، بزرگ مى‏ شمرد و هرگز مذمّت نمى‏ کرد.

براى مسایل مادى و دنیوى عصبانى نمى‏ شد.

خنده او تبسّم بود، نه قهقهه.

بزرگ هر قومى را احترام مى‏ کرد.

هنگامى که وارد جمعیتى مى‏ شد محل نشستن خود را آخرین نقطه مجلس قرار مى ‏داد (نه از روى دوش مردم پا برمى ‏داشت و نه مردم را آزار مى‏ داد).

طورى برخورد مى کرد که هرکسى خیال مى‏ کرد محبوب‏ترین فرد نزد پیامبر، خود اوست.

و هم او در این باره (دیدار دوستان) فرمود :

 قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص الزِّیَارَةُ تُنْبِتُ الْمَوَدَّة

بحار الأنوار الجامعة     ج‏71    355   

فرمود (ص): نوبت به نوبت دیدار کن تا دوستى را فزون کنى.

هر کس از او حاجتى مى‏ خواست، یا آن را انجام مى‏داد و یا با زبان خوش او را رد مى‏ کرد.

براى مردم پدر بود و همه نزد او مساوى بودند.

مجلس او مجلس حلم و حیا و صدق و امانت بود و در آن مجلس صداها بلند نمى ‏شد.

پیران را احترام مى‏ کرد و کودکان را مورد محبت و ترحم قرار مى ‏داد.

گشاده رو، نرمخو و خوش برخورد بود.

خشونت، نارواگویى، عیبجویى و ستایشگرى نابجا او نبود.

هرچه را میل نداشت، به جاى انتقاد، نسبت به آن تغافل مى‏ کرد.

کسى را از خودش مأیوس نمى ‏کرد.

اهل جدال، چانه زنى و سرگرم شدن به حرف هاى بیهوده نبود.

از کسى مذمّت نمى‏ کرد.

مانند بردگان، روى زمین مى ‏نشست.

با دست خود کفش خود را وصله مى‏ کرد.

بر الاغ بدون جهاز سوار مى‏ شد و پشت خود نیز کسى را سوار مى‏ کرد.

از خوف خداوند، اشک فراوان داشت.

به ذکر الهى بسیار مشغول بود.

هر روز هفتاد مرتبه استغفار مى ‏کرد.

سخى‏ترین، راستگوترین، باوفاترین و نرم‏خوترین مردم بود.

َ و هم او در این باره (صدقه) فرمود :

 أَکْثِرُوا مِنَ الصَّدَقَةِ تُرْزَقُوا

إرشاد القلوب إلى الصواب    ج‏1    45  

صدقه بسیار بدهید تا روزى شما فراوان شود

با فقرا مى‏ نشست و با مساکین غذا مى‏ خورد و نسبت به فرهیختگان عنایت داشت.

نسبت به فامیل صله رحم مى‏ کرد ولى آنها را بر کسانى که افضل بودند، به خاطر فامیلى ترجیح نمى ‏داد.

و هم او در این باره (صله رحم) فرمود :

سِرْ سَنَةً صِلْ رَحِمَک‏  بحار الأنوار الجامعة     ج‏71    21 

یک سال سفر کن براى صله رحم،

عذر مقصرین را مى‏ پذیرفت.

در خوراک و لباس با بردگانش یکسان بود.

لحظه‏ اى وقت خود را تلف نمى‏ کرد.

و هم او در این باره (مذاکره و سخن گفتن) فرمود :

فَإِنَّ الْحَدِیثَ جِلَاءُ الْقُلُوب‏ بحار الأنوار   ج‏2    152   

سخن گفتن دل ها را صیقل مى‏ دهد

(هنگام خستگى) به باغ هاى اصحاب خود روانه مى‏ شد.

نه کسى را بخاطر فقرش تحقیر مى‏ کرد و نه کسى را بخاطر قدرتش تکریم مى‏ نمود.

دیر عصبانى مى‏ شد ولى زود راضى مى‏ گشت.

به همه سلام مى‏ کرد و مى‏ فرمود تا آخر عمر سلام کردن به کودکان را رها نمى‏ کنم تا این عادت بعد از من بماند.

و هم او در این باره (سلام) فرمود :

البادى‏ء بالسّلام برى من الکبر. پیام پیامبر    متن‏ عربى    760  

آغازگر سلام، از کبر برکنار است.

در مجلس، پاى خود را دراز نمى‏ کرد.

در انتخاب میان دو کار، سخت‏ ترین آنها را مى‏ پذیرفت.

در حال تکیه دادن، غذا نمى‏ خورد.

به بوى خوش معروف بود.

در سفره دست خود را به اطراف دراز نمى‏ کرد و از پیش خود غذا بر مى‏ داشت.

آب آشامیدنى را به سه نفس میل مى‏ کرد.

به همه مردم یکسان مى‏ نگریست و گاهى مزاح مى‏ فرمود ولى جز حرف حق نمى‏ زد.

یک روز مرد عربى هدیه‏ اى نزد حضرت آورد. سپس از حضرت خواست که قیمت هدیه را به او بدهد! پیامبر خندید و از آن پس هرگاه پیامبر محزون مى‏ شد مى‏ فرمود: اى کاش آن مرد عرب مى‏ آمد.

در نشستن رو به قبله مى‏ نشست.

هنگامى که سوار مرکب بود، اجازه نمى‏ داد پیاده‏ اى همراه او راه برود، یا او را سوار مى‏ کرد و یا مى‏ فرمود: تو حرکت کن و در فلان مکان همدیگر را خواهیم دید.

هرگز از کسى انتقام نگرفت، بلکه او را مى‏ بخشید.

اگر سه روز یارانش را نمى‏ دید، سراغشان را مى‏ گرفت، اگر مسافر بود در حقش دعا مى‏ کرد و اگر مریض بود از او عیادت مى‏ نمود و اگر سالم بود به دیدارش مى‏ رفت.

و هم او در این باره (دعا) فرمود :

أَفْضَلُ الْعِبَادَةِ الدُّعَاء ارشاد القلوب-ترجمه سلگى    ج‏1    399

بهترین عبادت ها دعا کردن است‏

انس مى‏ گوید: نُه سال خادم پیامبر بودم، یاد ندارم حتى براى یک بار به من گفته باشد:

چرا چنین یا چنان کردى! حتى اگر زنان حضرت مرا بر کارى ملامت مى‏ کردند، مى‏ فرمود:

او را رها کنید، مقدّر چنین بوده است.

بعد از طلوع خورشید براى کار از خانه خارج مى‏ شد.

شارب و ناخن خود را کوتاه و آن را دفن مى‏ کرد.

براى روز جمعه لباس مخصوص داشت. عمامه بر سر مى‏ گذاشت و انگشتر در دست راست مى‏ کرد.

به هنگام مهمان شدن، حتى دعوت بردگان را مى‏ پذیرفت.

اگر در سفره خرما بود، غذاى خود را با خرما آغاز مى‏ کرد.

بین هر دو لقمه خدا را شکر خدا مى‏ کرد.

بعد از غذا خوردن خلال مى‏ کرد.

به هنگام نوشیدن آب «بسم اللّه» مى‏ گفت.

در آب فوت نمى‏ کرد.

براى خوردن غذا، دست خود را به خوبى مى‏ شست.

از غذاى داغ پرهیز مى‏ کرد.

(قبل از ملاقات با مردم،) سیر و پیاز میل نمى‏ کرد.

به تنهائى غذا نمى‏ خورد (و دیگران را مهمان مى‏ کرد).

روز عید قربان، دو حیوان مى‏ کشت: یکى از جانب خود و یکى براى آن دسته از امّتش که امکان قربانى نداشتند.

به هنگام تشییع جنازه غمناک و کم حرف بود.

با مقدار بسیار کمى آب (ده سیر) وضو مى‏ گرفت و با حدود سه کیلو آب غسل مى‏ کرد.

مسواک پیامبر همیشه همراه و حتى زیر متکایش بود.

نمازهاى مستحبى پیامبر دو برابر نمازهاى واجبش بود.

هنگامى که براى نماز شب بیدار مى‏ شد، ابتدا به اطراف آسمان نگاه مى‏ کرد و آیات آخر سوره آل عمران را تلاوت مى‏ کرد.

به نمازهاى مستحبّى خود در ماه رمضان مى‏ افزود.

سیره تبلیغى پیامبر (ص)

هنگامى که آیه 214 سوره شعراء نازل شد که «انذر عشیرتک الاقربین»، پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله بستگانش را به مهمانى فرا خواند و پس از پذیرائى سخن خود را آغاز و آنان را از شرک و بت پرستى نهى فرمود. «1»

سیره عملى پیامبر (ص)

برپایی شعائر الهی

اولین اقدام حضرت در مدینه ساختن مسجد بود.

مرکز عبادت، وحدت، مشورت و خدمت و قضاوت، تصمیم‏گیرى‏هاى کلان، محوریّت مسجد و نماز در سیره تمام انبیا به چشم مى‏خورد.

خداوند اولین نقطه خشکى را کعبه و سپس زمین را از زیر آن گسترش داد.

احترام پیامبر (ص)‏ به واردین مردم داری

جاذبه شخصیتی هر کس، تا حدّ زیادی مرهون رفتار محبّت آمیز او با مردم و ارزش قائل شدن به انسان هاست.

کسی که در غم و شادی و راحت و رنج، همراه باشد و خود را از آنان جدا نداند و جدا نکند، قلعه دل ها را فتح می کند.

خنده رویی پیامبر (ص)‏

لبخند، محبت می آورد و کدورت را می زداید. از این شیوه محبّت آور، رسول خدا فراوان استفاده می کرد. اغلب خندان و متبسّم بود، مگر آنگاه که قرآن فرود می آمد، یا در حال وعظ و پند دادن بود.

و هم او در این باره فرمود :

الْخُلُقُ الْحَسَنُ نِصْفُ الدِّین‏ بحار الأنوار    ج‏68    385  

اخلاق خوب نصف دین است (عمده دستورات دینى راجع باخلاق است)

برخورد پیامبر (ص)‏ با افراد

حالت و گفتار هر کس در اوّلین لحظه برخوردش با مخاطبان آینه ای است که درون را نشان می دهد.

سلام گفتن و دست دادن و مصافحه کردن، نشان ادب، تواضع و حسن خلق است.

تفقّد و احوالپرسی پیامبر (ص)

آگاهی «پیشوا» از حال و وضع «پیروان» و خبرگیری از مشکلاتشان و سر زدن به خانه هایشان نیز از اسباب نفوذ در دلهاست.

رسول خدا صلی الله علیه و آله از یاران خود غافل نمی ماند و رابطه ها را همچنان زنده و قوی نگاه می داشت.

مردمی زیستن پیامبر (ص)‏

آنچه آن حضرت را به مردم نزدیک می ساخت و با او احساس «خودی» می کردند، رفتار مردمی و اخلاق متواضعانه و دور از تکلّف او بود. با آنکه از نظر فکر، علم، عصمت، پاکی و فضایل روحی و معنوی، در سطحی بالاتر از مردم بود و افراد عادی باافق معنویّت و کمال وجودی او فاصله های بسیار داشتند، اما نحوه معاشرت و برخورد رسول خدا صلی الله علیه و آله مردمی بود، هم در حرف زدن در سطح مردم سخن می فرمود، هم در معاشرت، با توده خلق الله، خود را هم افق می ساخت:

مراعات حال دیگران توسط پیامبر (ص)‏

رسول خدا صلی الله علیه و آله مظهر رأفت الهی و نسبت به مؤمنان «رؤوف و رحیم» بود، این رأفت و رحمت، در موارد بسیاری از رفتار و سیره اش متجلّی بود، حتّی در نماز و خطبه و سخنرانی.

روحیّه بزرگواری پیامبر (ص)‏

این که انسان، از خطای دیگران در گذرد، عذرخواهی افراد را بپذیرد، کسی را بر لغزش هایش سرزنش و ملامت نکند، خواسته کسی را ردّ نکند، به سخن چینی و ذکر معایبدیگران گوش ندهد، دست و دل باز و اهل جود و کرم باشد و ... همه نشانه هایی از روح با عظمت و اخلاقی کریمانه و بزرگوارانه است و همه آنچه یاد شد، در رسول خدا صلی الله علیه و آله جلوه گر بود و درباره آنها احادیث متعدّدی نقل شده است.

و هم او در این باره (حیا) فرمود :

الحیاء هو الدّین کلّه. نهج الفصاحة 453   

حیا تمام دین است.

صبوری و تحمّل پیامبر (ص)‏

در مدیریت اجتماعی و اخلاق معاشرت، صبر بر جفاها و تندی ها و صبوری در برابر ناملایمات و حرف های خشن دیگران، از عوامل عمده موفّقیّت است. حضرت رسول صلی الله علیه و آله این خصلت ها را در اوج خود دارا بود.

یاد خدا بودن پیامبر (ص)‏

عبودیت و بندگی، ایجاب می کند که عبد، هرگز از ذکر خدا و یاد مولایش غافل نشود، چه ذکرِ زبانی، چه یاد قلبی و چه نحوه عمل که گویای توجّه به خداوند است. و رسول خدا صلی الله علیه و آله چنین بود:

و هم او در این باره (خدامحوری) فرمود :

أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ الْحُبُّ فِی اللَّهِ وَ الْبُغْضُ فِی اللَّه‏

بحار الأنوار الجامعة     ج‏66    252  

بهترین کارها دوستى و دشمنى در راه خداست.

بی تکلّف بودن پیامبر (ص)‏

رسول خدا صلی الله علیه و آله در مجالس، جای خاصّی را برای خویش تعیین نمی کرد. هر جا که جا بود می نشست و یاران را نیز به همین مسأله فرمان می داد. روی زمین می نشست و روی زمین غذا می خورد:

جلوس مؤدّبانه پیامبر (ص)‏

نحوه نشستن در حضور دیگران، فرهنگ و تربیت انسان را نشان می دهد. پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله بیش از همه ادباجتماعی را مراعات می کرد. هرگز دیده نشد که پای خود را در حضور دیگران، دراز کند:

پیامبر (ص)‏ و حفظ حریم ها

گاهی بیان کاستی ها و زشتی ها و عیوب دیگران نُقل مجالس است و به انتقاد از این و آن سپری می شود و حریم ها مراعات نمی گردد.

و هم او در این باره (عشق و دوستی) فرمود :

حُبُّکَ لِلشَّیْ‏ءِ یُعْمِی وَ یُصِم‏ بحار الأنوار الجامعة     ج‏74    167 

چون چیزى را دوست بدارى، تو را کور و کر مى‏کند

پیامبر (ص)‏ و رسیدگی به مشکلات

محضر رسول خدا صلی الله علیه و آله جلسه طرح نیازها از سوی مردم و پاسخگویی و اجابت از سوی آن حضرت بود.

پیامبر (ص)‏ و احترام به دیگران

پیامبر خدا صلی الله علیه و آله سعی می کرد در حضور او حرمت اشخاص حفظ شود و احساس کرامت و عزّت کنند.

همدلی و همزبانی پیامبر (ص)‏ با مردم

از جلوه های دیگر مردم داری و مردمی زیستن آن حضرت آن بود که در جلسات با مردم به سخن می پرداخت و از همان سخنان می گفت که آنان می گفتند، در طرح مشکلات اجتماعی و مسائل روز مرّه و گرفتاری های زندگی، یا طرح موضوعات دینی و دنیوی و اخروی با آنان هم آوا و هم سخن می شد، نه آنکه خویش را جدا از مردم به حساب آورد و در گفتگوها با مردم محشور و مخلوط نشود.

َ و هم او در این باره (همکاری در سفر) فرمود :

 قَالَ ص سَیِّدُ الْقَوْمِ خَادِمُهُمْ فِی السَّفَر

بحار الأنوار الجامعة     ج‏73    273   

آقا آنکه خدمت کند به هم سفرانش‏.

داستان همراهی پیامبر با همسفران

روایت است از پیغمبر (ص) که در سفرى بیارانش فرمود: گوسفندى کشتند، یکى گفت سر بریدنش با من و دیگرى گفت: پوست کندنش با من و دیگرى که تیکه کردنش با من و دیگر پختنش با من و رسول خدا (ص) فرمود: من هم هیزمش را فراهم کنم، گفتند: یا رسول الله بپدران و مادرانمان قسم که خود را برنج نیفکن، ما تو را بس باشیم، فرمود میدانم ولى خدا عز و جل بد دارد بنده‏اى که از میان یارانش تک باشد و برخاست براشان هیزم فراهم کرد

آداب و سنن-ترجمه جلد شانزدهم بحار الانوار         174 

پیامبر (ص)‏ و کنترل زبان در حال خشم

حضرت رسول صلی الله علیه و آله دیرتر از همه خشمگین و عصبانی می شد و زودتر از همه هم عفو می کرد و در می گذشت. و در حال خشم و رضا یکسان سخن می گفت. یعنی نه رضا و خرسندی، او را به گزافه گویی و تملّق می کشاند و نه عصبانیت او را از مرز حق بیرون می برد. این میزان تقوا و اراده قوی است که انسان در حال غضب، حق و باطل را به هم نیامیزد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در حال رضا و غضب، چیزی جز حق نمی گفت:

و هم او در این باره فرمود :

أَشْجَعُ النَّاسِ مَنْ غَلَبَ هَوَاه‏ بحار الأنوار    ج‏74    114   

شجاعترین مردم کسى است که بر هوایش پیروز شده،

پیامبر (ص)‏ و توجه به لباس و پوشش

لباس، برای پوشاندن بدن و حفظ آن از سرما و گرما و آلودگی و مایه آبرو و آراستگی انسان است، نه وسیله تفاخر و تجمل. «ساده پوشی» به عنوان یکی از مظاهر ساده زیستی و رهایی از تعلّقات مادی است. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله این گونه به زندگی و دنیا می نگریست و این گونه نیز می زیست و هرگز ارزش را در «لباس» نمی دید. سعدی گوید:

تن آدمی شریف است به جان آدمیت

نه همین لباس زیباست نشان آدمیت

عوارض اندازه و کیفیت لباس

جامه ای که انسان را مغرور کند یا متکبر و خود برتر بینی آورد، ناپسند است. مقید بودن به نوع خاصّی از جامه حتی از حلالش نیز اسارت آور است تا چه رسد به حرام.

و هم او در این باره (ترک حرام ) فرمود :

أَزْهَدُ النَّاسِ مَنِ اجْتَنَبَ الْحَرَام‏ أمالی الصدوق         20 

زاهدترین مردم کسى است که از حرام برکنار شود

ساده پوشی پیامبر (ص)‏

ساده زیستی رسول خدا صلی الله علیه و آله و وابسته نبودن به جلوه هایفریبنده دنیا و به ناز و نعمت آن دل نبستن و به جلوه های مادی دل خوش نداشتن در همه شؤون زندگی وی متجلی بود، از جمله در کیفیّت و نوع لباس و فرش و زیرانداز ....

گاهی آن حضرت، روی حصیر می خوابید، بی آنکه جز آن چیزی زیرش باشد.

خوردن و آشامیدن پیامبر (ص)‏

سنت نبوی و سیره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در مورد خوردنی ها و آشامیدنی ها و نحوه خوردن و آشامیدن و نوع غذا و ادب سفره و طعام از نکات آموزنده است. 

پیامبر (ص)‏ و تکریم نعمت

همه خوردنی ها و آشامیدنی ها و میوه ها و غذاها «نعمت خدا» است و احترامش لازم است. بدگویی از یک نوع غذا ناسپاسی است. رسول خدا هرگز از غذایی بد نمی گفت، نعمت الهی را نیز هر چند که کم و ناچیز بود بزرگ می داشت.

روش متواضعانه پیامبر (ص)‏

فروتنی و تواضع در آداب غذا خوردن، در نوع غذا، جای غذا، کیفیت خوردن و افراد هم غذا و هم سفره روشن می شود. رسول خدا با محرومان و بینوایان هم غذا می شد، حتی با دست خود به آنان غذا می داد.

بر سفره های جمعی پیامبر (ص)‏

مهمان دوستی و علاقه به حضور دیگران بر سر سفره از خصلت های جوانمردان و سخاوتمندان است.

آب نوشیدن پیامبر (ص)‏

رسول خدا صلی الله علیه و آله چه در غذا خوردن و چه در آب نوشیدن «بسم اللَّه» و «الحمدللَّه» در آغاز و پایان می گفت. هر گاه آب می نوشید، آب را به صورت مکیدن می نوشید نه با یک نفس و به صورت بلعیدن و می فرمود: درد کبد از بلعیدن آب به یک نفس پدید می آید:

سنن گوناگون پیامبر (ص)‏

روش و منش و خلق و خوی نبوی، در زمینه های دیگر نیز الگوی رفتاری ماست.

بر گرفته از کتاب اخلاق نبوی: آشنایی با سیره اخلاقی پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و ...

برچسب ها:

• حکایت اصحاب فیل
• نمونه ویژگی های پیامبر (ص)
• سیره عبادى پیامبر (ص)
• اعمال روز ولادت پیامبر (ص)
• سیره رفتاری پیامبر (ص)
• سیره اخلاقی اعتقادی پیامبر (ص)
• سیره بهداشتی پیامبر (ص)
• سیره فردى پیامبر (ص)
• سیره تبلیغى پیامبر (ص)

سال روز شروع امامت حضرت حجة بن الحسن امام زمان (عج) مبارک باد

ضمن عرض تبریک سال روز شروع امامت حضرت حجة بن الحسن امام زمان (عج الله تعالی فرجه الشریف) به همه موحدان عالم.

اهمیت سخن گفتن از امام مهدی (عج)

برترین موضوع قابل توجه مسئله امام زمان (ع) است چنانچه در زبان و سخن بزرگانی چون پرفسور هانری (فیلسوف فرانسوی) آمده. ایشان می نویسد:

این جانب پس از مطالعه تطبیقی ادیان و مکاتب مختلف، تشیع را به دلیل عقیده به حضرت مهدی علیه السلام به عنوان امام زنده در این زمان، تنها مذهب زنده و بر پا در این روزگار می دانم.

پرفسور هانری (فیسوف فرانسوی) به نقل از روزنامه جمهوری اسلامی 79/8/21

نمونه ای از دانستنی های معصومان (علیهم السلام)

از جمله دانستنی های معصومان (علیهم السلام) آشنایی با پاسخ چرا هایی که در باره آنان بوده و هست به مناسب سالروز شروع امامت حضرت حجة بن الحسن امام زمان (عج) به نکته ای راجع به حضرت مهدی سلام الله علیه تقدیم دوستان می گردد.

چرا این همه سخن از مهدی علیه السلام

چرا از حضرت مهدی عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف آن همه سخن به میان آمده است؟

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله و ائمّه علیهم السلام در فرصت هایِ مختلف از آن حضرت سخن گفته اند، حتّی به جزئیات و شمایل و خصوصیات مربوط به آن حضرت تصریح نموده که درباره هیچ یک از ائمّه علیهم السلام چنین کاری نکرده اند.

این همه توجّه پیامبر و ائمه علیهم السلام به حضرت مهدی عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف و ذکر ویژگی های شخصی آن حضرت و قیام او... به چند جهت است:

1- این که مردم در طول زمان، خود را آماده ظهور آن حضرت نموده و با داشتن هدف مشخص، دنبال حکومت آن حضرت را بگیرند تا حکومت جهانی از دست استکبار جهانی بیرون آید و در دستِ صالحان قرار گیرد که این کار با نهضت هایِ اسلامی عمیق و پی گیر قابلِ اجرا است.

2- ذکرِ خصوصیات آن حضرت برایِ آن است که افراد دروغگو که از معتقداتِ مذهبی مردم سوء استفاده کرده و در طول تاریخ خود را همان مهدی موعود خوانده اند، شناخته شوند و رسوا گردند.

3- اهمیتِ سخن گفتن از مهدی عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف و انقلابَش که امیدِ همه مردم جهان در تاریخ است، عاملی است تا قلب ها و روح ها به نامِ نامیِ آن حضرت سرشار از امید و توجّه به آینده گردد، و مؤمنان و مستضعفان بدانند که خداوند آنها را به خودشان واگذار نکرده؛ بلکه به وسیله حجّت بر حق خود که رهبری معصوم است، پشتیبانِ آنهاست و با چنین پشتیبانی ای از هیچ چیز و هیچ کس نهراسند و تحتِ رهبریِ او به پیش روند و دریابند که در طولِ زمانِ غیبت، با توجّه به اوصافِ او، که چه کسی می تواند به نیابت عام آن حضرت، زمامِ امور و رهبری را به دست گیرد. رهبری که باید نزدیک ترین فرد به این خصوصیات و اوصاف بوده و به عنوان ولایت فقیه مردم را رهبری کند.

حال اگر این خصوصیات ذکر نمی شد و این همه اهمیت به آن داده نمی شد، مردم در بسیاری از امور سیاسی و اجتماعی و معنوی، راه را گم می کردند و از صراط مستقیم به سویِ شرق و غرب پناه می بردند.

جایگاه حضرت مهدی (ع) نزد خدا و پیامبر و دیگر معصومان (ع)

امام محمّد باقرعلیه السلام می فرمایند: «امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام وقتی که از جنگ نهروان به کوفه برگشتند برایِ مردم خطبه ای خواندند... در آن خطبه نخست خدا را سپاس گفتند و درود به روان پیامبرصلی الله علیه وآله فرستادند و نعمت هایی را که خداوند به رسولش و بر خود آن حضرت عنایت کرده را یکی یکی شمرده، سپس فرمودند: از جمله نعمت های خداوند بر من، آن است که مهدیّ این امّت از فرزندان من است».   معانی الهبار جلد 1 ص 138

بشارت پیامبر اکرم (ص) به نعمت حجة باقی مانده الهی

روزی پیامبرصلی الله علیه وآله به دختر گرامی اش فاطمه علیها السلام رو کرد و فرمود: «بهترین پیامبران پدرت است، و از ما است بهترین اوصیاء که شوهرت علی علیه السلام است و از ما است بهترین شهدا که عمویِ من حمزه است و از ماست آن کس که دو بال دارد و با آن دو بال، هر جای بهشت که بخواهد به پرواز در می آید، و او پسر عموی پدرت، جعفر است و از ماست دو سبط این امّت، دو آقایِ جوانان اهل بهشت، حسن و حسین علیهما السلام فرزندانِ تو و از ماست مهدی عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف و او از فرزندانِ تو است».

کتاب المجالس السنیه سید محسن جبل عاملی ص 5

فضیلت گوئی امام زمان (عج)

امشب تو را بخوبی؛ نسبت به ماه کردم

تو خوب تر ز ماهی، من اشتباه کردم

فروغی بسطامی

معرفی حضرت مهدی (عج) توسط پدر

امام عسکری علیه السلام فرمود: «به خدا سوگند! به زودی پسری خواهم داشت که زمین را پر از عدل و داد می کند».

کتاب غیبت شیخ طوسی ره ص 123

اتفاقات قبل از ولادت حضرت مهدی (ع)

 تحتِ نظر بودنِ مادرِ امام - عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف

مورّخان نوشته اند: «نرجس خاتون» مادرِ گرامیِ امام مهدی عجّل اللَّه تعالی فرجه الشّریف همواره تحت نظر بود تا این که حوادث گوناگونی حکّام عباسی را به خود مشغول کرد و از آن بانو در جهت دستیابی به حضرت دست کشیدند. آن حوادث از این قرار است: درگیری با یعقوب بن لیث صفاری، خروج معتمد و متوکّل از سامرّا و سفر به بغداد به خاطر غائله یعقوب لیث، مرگِ عبیداللَّه بن یحیی بن خاقان، وزیرِ معتمد در سالِ 263 هجری قمری، مرگِ قاضی القضاه، حسین بن ابی شوراب در سالِ 261 هجری قمری که او مأمورِ کنترلِ نرجس خاتون و دیگر زنان بود، ادامه قیام «صاحب زنج» یا «زنگیان» که مشکلات زیادی برای عبّاسیان به وجود آورد.

قضیه ولادتِ پنهانی حضرت مهدی (ع)

در دورانِ امامت عسکریین علیهما السلام در میانِ حاکمانِ «بنی عبّاس» نگرانیِ عمیقی به وجود آمده بود، این نگرانی مربوط به اخبار و احادیث فراوانی بود که توسّطِ پیامبرصلی الله علیه وآله و ائمّه علیهم السلام بشارت به تولّدِ فرزندی از امام حسنِ عسکری علیه السلام می داد که دنیا را پر از عدل و داد خواهد کرد.(1) از این رو، آن دو بزرگوار به ویژه امام حسن عسکری علیه السلام سخت تحت نظر بود و دستگاه خلافت تلاش می کرد تا از تولّدِ چنین فرزندی جلوگیری کند.

1 - کمال الدین جد 2 ص 476

قضیه تلاش حکومتِ عباسی برای یافتن امام - عجل اللَّه تعالی فرجه الشریف و ... را در اصل کتاب هزار و یک نکته پیرامون امام زمان (ع) مطالعه بفرمائید.

اقتباس از کتاب هزار و یک نکته پیرامون امام زمان استاد محمد رحمتی شهرضایی

مهدى عج در تفکر امیرالمؤ منین علیه السلام

به حضور امیرالمؤ منین (ع) رسیدم دیدم حضرت در حالى که غرق در فکر است با سر چوبى خاک زمین را به هم مى زند. عرض کردم : یا امیرالمؤ منین علیه السلام ! چرا در فکر غوطه ورید و چرا خاک زمین را بهم مى زنید؟ آیا به این زمین علاقمند شده اید؟

فرمود: نه ! به خدا سوگند! یک روز هم نشده که نه به زمین و نه به دنیا رغبت پیدا کنم .

 لکن درباره دوازدهمین فرزندى که از نسل من به وجود خواهد آمد فکر مى کنم . اسم او ((مهدى )) است جهان را پر از عدل و داد مى کند چنانکه پر از ظلم و ستم باشد. عرض کردم : اینها را که فرمودید پیش مى آید؟ فرمود: آرى ! آنچه گفتم واقع مى شود.(1) و دوازدهمین فرزندم پس از آن که دنیا پر از ظلم و جور شد ظهور مى کند و جهان را پر از عدل و داد مى کند.      

1-  بحار: ج 51، ص 118.

خبر از غائب شدن حضرت مهدی (عج) توسط جد بزرگوارش

امام هادی علیه السلام فرمودند: «جانشینِ من، پسرم حسن علیه السلام است ولی چگونه خواهید بود با جانشین او؟ عرض شد: جانمان فدایت باد! منظور شما چیست؟ فرمود: چون او را نمی بینید.

کتاب غیبت شیخ طوسی ره ص 122

خبر از غیبت و ظهور امام زمان در بیان امام على علیه السلام

امیرالمؤ منین علیه السلام مى فرماید: خداوند در آخرالزمان و روزگار سخت مردى را مى انگیزد و او را به وسیله فرشتگان خود تاءیید کرده ، یاران وى را حفظ مى کند و با آیات و معجزات خودش او را یارى نموده و بر کره زمین مسلط مى گرداند تا آنجا که عده اى از مردم با میل و گروهى به اجبار به دین خداوند مى گروند. او زمین را پس از آن که پر از ظلم و ستم مى گردد، پر از عدل و داد و نور و برهان مى کند. تمام مردم جهان در برابر وى مطیع مى شوند. هیچ کافرى نمى ماند، مگر این که مؤ من مى شود، هیچ تبهکارى نمى ماند مگر این که اصلاح مى گردد. در دوران سلطنت او درندگان در حال آشتى و صلح زندگى مى کنند و زمینیان خود را رشد مى دهند و آسمان برکاتش را فرو مى ریزد، گنجها براى او آشکار مى شود، مدت چهل سال بر شرق و غرب حکومت خواهد کرد. خوشا به حال آن کسى که روزگار او را درک کند و سخنان وى را بشنود.

-  بحار: ج 44، ص 20 و ج 52، ص 280.

گریه امام صادق (ع ) بر غیبت امام زمان (عج )

سدیر صیرفى مى گوید: من با سه نفر از صحابه محضر امام صادق رسیدیم ، دیدیم آن بزرگوار بر روى خاک نشسته و مانند فرزند مرده جگر سوخته گریه مى کرد. آثار حزن و اندوه از چهره اش نمایان است و اشک ، کاسه چشمهایش را پر کرده بود و چنین مى فرمود: سرور من غیبت (دورى ) تو خوابم را گرفته و خوابگاهم را بر من تنگ کرده و آرامشم را از دلم ربوده . آقاى من غیبت تو مصیبتم را به مصیبتهاى دردناک ابدى پیوسته است . گفتم : خدا دیدگانت را نگریاند اى فرزند بهترین مخلوق ! براى چه این چنین گریانى و از دیده اشک مى بارى ؟ چه پیش آمدى رخ داده که این گونه اشک مى ریزى ؟ حضرت آه دردناکى کشید و با تعجب فرمود: واى بر شما، سحرگاه امروز به کتاب ((جفر)) نگاه مى کردم و آن کتابى است که علم منایا و بلایا و آنچه تا روز قیامت واقع شده و مى شود در آن نوشته شده ، درباره تولد غائب ما و غیبت و طول عمر او دقت کردم . و همچنین دقت کردم در گرفتارى مؤ منان آن زمان و شک و تردیدها که به خاطر طول غیبت او که در دلهایشان پیدا مى شود و در نتیجه بیشتر آن ها از دین خارج مى شوند و ریسمان اسلام را از گردن برمى دارند.... اینها باعث گریه من شده است .

-  بحار: ج 51، ص 219؛ روایت تلخیص شده است .

هشدار امام موسى کاظم علیه السلام به شیعیان

امام موسى کاظم علیه السلام مى فرماید: هنگامى که پنجمین فرزندم (امام زمان ) غایب شد، مواظب دینتان باشید مبادا کسى دینتان را برباید و از دین خارج شوید. فرزندم ناگزیر غیبتى خواهد داشت ، به گونه اى که عده اى از مؤ منان از عقیده خود بر مى گردند و غیبت امتحانى است که خداوند بندگانش را به وسیله آن آزمایش مى کند. على بن جعفر (برادر امام کاظم ) مى گوید: عرض کردم : آقا پنجمین فرزند شما کیست ؟ امام علیه السلام فرمود: قضیه مهم است ، عقلهایتان از درک آن عاجز و سینه هایتان از تحمل آن تنگ است ولى اگر زنده بمانید، او را خواهید دید. -  بحار: ج 51، ص 150.

حکومت امام زمان (عج)

از امام صادق علیه السلام روایت شده است : هنگامى که امام زمان قیام نمود، به عدالت حکم مى کند و در حکومت او ظلم و ستم از بین مى رود و راهها امن مى گردد، برکات زمین آشکار مى شود، هر حقى به صاحبش مى رسد، پیروان هیچ مذهبى نمى ماند مگر اینکه مسلمان شده و مؤمن شناخته مى شوند و خداوند مى فرماید: هر کس در زمین و آسمان از روى میل و رغبت تسلیم او مى شوند...

سپس امام صادق علیه السلام فرمود: حکومت ما آخرین حکومت ها خواهد بود پیش از ما گروه ها حکومت خواهند کرد (خداوند به همه قدرت مى دهد روى زمین حکومت کنند ولى نتوانند حق را به طور شایسته پیاده کنند).

آنگاه که روش حکومت ما را دیدند، نگویند اگر حکومت به دست ما هم مى افتاد، مى توانستیم مانند اینها (حکومت امام زمان ) حکومت کنیم .

برگرفته از داستان های بحار الانوار جلد 5

علت نامگذاری آن حضرت به قائم ؟

الإمامُ الباقرُ (ع) و قد سَألهُ الثُّمالیُّ عن عِلّةِ تَسْمِیةِ القائمِ قائما : لَمّا قُتِلَ جَدّی الحسینُ صلَّی اللّه ُ علَیهِ ضَجّتِ المَلائکةُ إلَی اللّه ِ عزّ و جلّ بالبُکاءِ و النَّحیبِ ، و قالُوا : إلهَنا و سیّدنَا، أ تَغْفُلُ عَمَّن قَتلَ صَفْوتَکَ و ابنَ صَفْوتِکَ ، و خِیَرتَکَ مِن خَلْقِکَ ؟!

فأوحَی اللّه ُ عزّ و جلّ إلَیهِم : قَرّوا مَلائکتی ، فَوَ عِزّتی و جلالی لَأنتقِمَنَّ مِنهُم و لو بعدَ حینٍ. ثُمّ کَشفَ اللّه ُ عزّ و جلّ عَنِ الأئمّةِ مِن وُلدِ الحسینِ (ع) للملائکةِ ، فسُرَّتِ الملائکةُ بذلکَ ، فإذا أحدُهُم قائمٌ یُصلّی ، فقالَ اللّه ُ عزّ و جلّ : بذلکَ القائمِ أنتَقِمُ مِنهُم . 

بحار الأنوار : 51 / 28 / 1 .

امام باقر (ع) در پاسخ به پرسش ثمالی از علت نامگذاری آن حضرت به قائم فرمود : چون جدّم حسین (ع) کشته شد فرشتگان با گریه و فغان به درگاه خداوند عزّ و جلّ فریاد برآوردند که: ای خدای و سرور ما! آیا از کسانی که برگزیده تو و فرزند برگزیده تو و بهترین آفریده تو را می کشند چشم می پوشی؟

خداوند عزّ و جلّ به آنان وحی فرمود که : فرشتگان من ! آرام گیرید ؛ به عزّت و جلالم سوگند از آنان انتقام خواهم گرفت گر چه به طول انجامد. آن گاه خداوند عزّ و جلّ امامانِ نسل حسین (ع) را به فرشتگان نشان داد و فرشتگان بدان شادمان گشتند. در میان آنان یکی ایستاده بود و نماز می خواند. خداوند فرمود: با این قائم (ایستاده) از آنان انتقام می کشم!

در دعای ندبه می‌خوانیم: أَیْنَ الطّالِبُ بِذُحُولِ الْأَنْبِیاءِ وَ أَبْناءِ الأَنْبِیاءِ؟

أَیْنَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقْتُولِ بِکَرْبَلاءَ؟أَیْنَ الْمَنْصُورُ عَلى مَنِ اعْتَدى عَلَیْهِ وَ افْتَرى؛

کجاست جوینده‌ی خون پیامبران و فرزندان؟ کجاست جوینده‌ی خون شهید کربلا؟ کجاست آن کسی که بر متجاوزان و فاسقان پیروز است؟

العجل، ای صاحب محراب و منبر، العجل

العجل، ای حامی دین پیمبر، العجل

العجل، ای باعث ایجاد عالم، العجل

العجل، ای وارث شمشیر حیدر، العجل

شهسوارا، زودتر بشتاب که از انبوه کفر

کشور ایمان شده یک سر مسخَّر، العجل

تا به کی ما را بماند بر سر راه وصال                        چشم حسرت روز و شب حلقه بر در، العجل

مهدی اخر زمان، ای پادشاه انس و جان 

خیز می کُن دفع دجال بد اختر، العجل

(سوگنامه آل محمد، ص 160- 159)

انتفاع به حجت در زمان غیبت

 بدانکه فائدة وجود امام منحصر به جواب دادن سؤالهای مردم نیست بلکه موجودات و کمالات وجودیه آنها بسته به وجود او هستند و در حال غیبت افاضه و استفاضه او مستمر است.

از لسان قائم آل محمّد (ص) در حل این معما گوش دل باز کن و از احتجاج طبرسی در توقیع ثانی وکلای اربعه محمّد بن عثمان عمری در جواب اسحق به یعقوب فهم کن:

و أما وجه الانتفاع بی فی غیبتی فکالانتفاع بالشّمس اذا غیّبها عن الابصار السّحاب.

و همین بیان را امام صادق (ع) به سلیمان به مهران اعمش فرمود:

قال سلیمان فقلت للصادق (ع) : فکیف ینتفع الناس بالحجّة الغائب المستور؟ قال: کما ینتفعون بالشّمس اذا سترها السّحاب .

بلکه همین بیان را خاتم الانبیاء به جابر انصاری در غیبت خاتم الائمه (ع) داشته فرمود، آری:

آن شاخ‌گل ارچه هست پنهان زچمن

از فیض وجود اوست عالم گلشن

خورشید اگر چه هست در ابر نهان

از نور ویست باز عالم روشن

علاوه اینکه باید دید که آیا خلیفة الله غائب است یا ما حاضر نیستیم و در حجابیم و اسم خود را بر سرّ آن شاهد هر جایی می‌گذاریم.

غیبت نکرده ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته ای که هویدا کنم تو را

فروغی بسطامی

امداد رسانی امام زمان (عج)

یک نفر آمد صدایم کرد و رفت

در قفس بودم، رهایم کرد و رفت

الناز اسفند فر

مناجات با امام مهدی (عج)

آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من

خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

مهدی سهیلی

انتظارات امام زمان علیه السلام

از انتظارات امام زمان علیه السلام از شیعیانش این است که بر محور فرامین یکی از راه های زمینه سازی برای ظهور، دعاهای دلسوزانه و مشتاقانه است؛ آن هم دعا برای فرج و ظهور مهدی علیه السلام که باعث تلقین و تقویت روح انتظار می شود.

 درد و دل با حضرت مهدی (عج)

یاد روزی که به عشق تو گرفتار شدم

از سر خویش گذر کرده سوی یار شدم

عشق ورزی نسبت به امام زمان (عج)

هر جا نقش پای تو بر خاک مانده است

عشقت مرا به خاک همانجا کشانده است

بهادر یگانه

عرض ارادت به امام زمان (عج)

جز کوی توام نیست به سر فکر مقامی

تا عمر به پایان برسد منزلم این است

گلشن کردستانی

تقاضایی تکرار توجه امام زمان (عج)

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید

دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید

مهدی اخوان ثالث

دعا بر ظهور امام زمان (عج)

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی   حافظ

وداع موقت با امام غائب (عج)

ای غایب از نظر به خدا می سپارمت

 جانم بسوختی و به دل دوست دارمت حافظ

منتظر امام مهدی (ع)

گر چه می دانم نمیای ولی هر دم ز شوق

سوی در می آیم و هر سو نگاهی می کنم

هدایت طبرستانی

برچسب ها :

• اهمیت سخن گفتن از امام مهدی (عج)
• نمونه ای از دانستنی های معصومان (علیهم السلام)
• چرا این همه سخن از مهدی علیه السلام
• جایگاه حضرت مهدی (ع) نزد خدا و پیامبر و دیگر معصومان (ع)
• اتفاقات قبل از ولادت حضرت مهدی (ع)
• قضیه ولادتِ پنهانی حضرت مهدی (ع)
• خبر از غیبت و ظهور امام زمان در بیان امام على علیه السلام
• هشدار امام موسى کاظم علیه السلام به شیعیان
• حکومت امام زمان (عج)
• علت نامگذاری آن حضرت به قائم ؟

فرارسیدن ماه محرم ماه شهادت ابا عبد الله الحسین (ع) تسلیت باد

السلام علیک یا اباعبد الله یا حسین بن علی (ع)

آشنایی با امیر مؤمنان حضرت امام علی بن ابی طالب (ع) و مخالفان او

پرتوی از فضایل امیرالمومنین از منظر اهل سنت

گر فضل تو را همه بدانند علی

حیران تو تا ابد بمانند علی

***

می ترسم اگر فضائلت را گویم

یک عده تو را خدا بخوانند علی

ابن ابی الحدید، دانشمند سنی مذهب و شارح نهج البلاغه در توصیف امیرالمومنین (ع) می نویسد: چه گویم درباره مردی که حتی دشمنان و ستیزگران با او هم، سر به آستان فضائلش فرود آورده اند و انکار مناقب و کتمان فضائل او را تاب نیاوردند.

وی می افزاید: و تو دانستی که بنی امیه (و به ویژه معاویه) چون به حکومت اسلامی در شرق و غرب زمین چیره شدند، به هر نیرنگی در خاموش کردن نورعلی بن ابی طالب کوشیدند و حقایق را برعلیه او تحریف کردند، عیب هایی برای او جعل و بر روی منابر لعنش کردند، مدح گویان او را تهدید کردند، به حبس کشیدند ، کشتند و از نقل روایاتی که حاوی فضائل و مایه بلند آوازگی او می شد جلوگیری نمودند، تا آنجا که اجازه نمی دادند نام او بر کسی نهاده شود، اما این حیله ها جز بر والایی و سرافرازی او نیفزود، همچون مشک که هر چه بر آن سرپوش نهند، بویش بپیچد و چنان خورشید که چهره اش با کف دستی پوشیده نگردد و چون روز روشن که اگر چشم برآن ببندی، دیدگان بسیاری آن را می بیند.(1)

معاویه یکی از یاران نزدیک امیرالمومنین (ع) را به حضور خواست و از او خواست تا علی(ع) را توصیف کند. آن شخص که " ضراره بن ضمره " نام داشت، در حضور دشمن کینه توز امیرالمومنین (ع) در وصف آن حضرت چنین گفت:" به خدا سوگند که او بسیار دوراندیش و نیرومند بود، به عدالت سخن می گفت و با قاطعیت کارها را به سرانجام می رساند. علم از جوانب وجودش می جوشید و حکمت از زبانش فرو می ریخت . از زرق و برق دنیا وحشت داشت و با شب و تنهایی آن مانوس بود. بسیاراشک می ریخت و فراوان می اندیشید. لباس زبر و سخت و غذای فقیرانه را می پسندید، در میان ما همچون یکی از ما بود. اگر چیزی درخواست می کردیم می پذیرفت و اگراز او دعوتی می نمودیم قدم رنجه می نمود. با این همه که به ما نزدیک بود و ما را به خود نزدیک می ساخت ، چندان باهیبت بود که در حضورش جرات سخن گفتن نداشتیم.

آن بزرگوار، اهل دیانت را بزرگ می شمرد و بینوایان را به خود نزدیک می ساخت. نه نیرومند به باطل در او طمع داشت و نه ناتوان از عدالتش نومید بود. به خدا سوگند یک شب به چشم خود دیدم که به عبادت ایستاده بود و در تاریکی فراگیر شب ، دست به محاسن گرفته و چون مارگزیده به خود می پیچید و چون مصیبت زده می گریست و می گفت: ای دنیا، دیگری را بفریب. آیا به من رو کرده ای؟ هیهات که من سه طلاقه ات کرده ام و بازگشتی در آن نیست. عمرت کوتاه ، خطرت بزرگ و عیشت ناچیز است، آه از توشه اندک و سفر دراز و راه ترسناک."

( سفینه البحار2/657، ماده وصف)

سخن که بدینجا رسید اشک در چشمان معاویه حلقه زد... اما همین معاویه که فضائل امیرالمومنین (ع) را می شنید و می شناخت به کینه های بدر و احد و به طمع قدرت ، چنان با آن حضرت دشمنی می ورزید که لعن او را در خطابه ها و منابر، در سراسر کشور بزرگ اسلامی ، لازم الاجرا ساخت و طی بخشنامه ای به امرای خود، نسبت به هر کس که فضیلتی درباره علی بن ابی طالب (ع) نقل کند از خود سلب مسوولیت نمود.

( بدین معنا که حاکمان مناطق مختلف می توانستند هر بلایی بر سر چنین شخصی درآورند).

در ادامه می خوانید نمونه فضائل نقل شده امیرالمومنین (ع)

شعر و متن، ولایت و غدیر ، در فضای مجازی

عید غدیر بر همهگان مبارک

به مناسبت عید سعید غدیر خُم

 

از خُم رسیده مژده که جشن ولایت است

لبریز خم ز باده لطف و عنایت است

 

خُمِ خانه ولایت مولا گشوده شد

ساقی ز جای خیز که وقت سقایت است

 

در صحنه غدیر به فرمان کبریا

در اهتراز پرچم شاه ولایت است

 

آری علیّ، پسر عمّ و داماد مصطفی

شایسته ولایت و امر وصایت است

 

زان چشمه زلال که جوشید در غدیر

اءنهار معرفت همه جا در سرایت است

 

گفتار او شکوفه باغ فضیلت است

رخسار او طلیعه صبح هدایت است

 

از زهد و جود و فضل و جوانمردی علیّ

در صفحه وجود هزاران حکایت است

 

اسلام آبرو ز دم ذوالفقار یافت

دین را نشان نصر درخشان ، ولایت است

آقای دکتر رسا.

عید غدیر بر همه موحدان، حق طلبان و ستم دیدگان عالم مبارک باد

عناوینی که در این مختصر خواهید مشاهده فرمود:

• پس از غدیر

• دشمنان امام علی (ع)

• دوستان امام علی (ع)

• معما به اسم مبارک امیرمؤمنان على (ع)

• گرویدن به سوی حیدر 

• معرفی امام علی (ع)

• فضایل امام علی (ع)

• سیره امام علی (ع)

• حکومت امام علی (ع)

• مظلومیت امیرالمومنین (ع)

• وصایای امام علی (ع)

• شهادت امیرمؤمنان (ع)

• چراغی فرا راه از امام علی (ع)

• راهکارهای عملی انس با نهج البلاغه 

غم کفار و شادی مؤمنان

پس از خطبه غدیر سخن ختم رسل را همه حجّاج شنیدند،

وَ زدل نعره ی تکبیر کشیدند، به حیدر گرویدند،

وَ مقامش همه دیدند، بدو روی نمودند و پی بیعت او دست گشودند

اشاره به: بخ بخ لک یا علی دومی

و علی را همه از جان و دل خویش ستودند،

بسی نغمه ی تبریک سرودند،

گروهی شده مسرور،

گروهی ز حسد کور،

اشاره به آیه شریفه: الیوم یأس الذین کفروا

که بر خواست ز قلب کره ی خاک به نُه قلّه ی افلاک

ندای علی مولا علی مولا،

همه آئید و ببینید

چه غوغای عظیمی شده بر پا

که زن و مرد، چه از پیر و چه برنا،

همه پروانه ی مولا، همگی مست تولا،

همگی غرق تجلی، همه دلداده ی مولا،

علی عالی اعلی، همه دیدند که عطر گل لبخند

محمد به بهشت ابدی کرده مبدّل همه جا را

معما به اسم مبارک امام على علیه السلام

خواهى ار نام مقتداى من         چشم مفتوح کن براى من

توضیح : چشم به عربى عین مى شود و مفتوح آن (ع) مى شود و براى من به عربى (لى) مى شود وقتى (ع) را به (لى) اضافه کنیم (على)   مى شود.

معرفی امام علی (ع)

امام علی (ع) شخصیتی جامع اضداد است که بزرگان دانش، به بعدی از ابعاد شخصیت او پرداخته اند. پرواز اندیشه هر چند که بلند باشد، نمی تواند نهایت او را دریابد و زبان وقلم در وصف او ناتوان است. او اقیانوسی است که نمی توان آن را با پیمانه پیمود. او متصل به وحی الهی است. از این رو، راه شناخت و درک علی (ع) از زبان پیامبر و اهل بیت (ع) ممکن است.

شناسه امام علی (ع)

اسم لغب کنیه آن حضرت (ع)

نام مبارک : علی بن ابیطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف ، سرور اوصیا - بهترین صلوات و سلام بر او باد - .

لغب : مرتضی، امیر المومنین (ع)

از جمله کنیه های مشهور او اسدالله و ابوتراب است که پیامبر به او داده بود و نیز حیدر کنیه ای بود که مادرش فاطمه بنت اسد او را بدان نامیده بود. (1)

فضایل امام علی (ع)

علی، انسان کامل و متعالی

 امام علی بن ابی طالب(ع)، وصی و جانشین بلافصل رسول خدا (ص) دومین شخصیت عالم اسلام و نخستین پیشوای شیعیان است.

مطالعه و بررسی شخصیت امام علی (ع) و بررسی سیره و کلام او هر انسان عاقل و پاک نهادی را به حیرت وا می دارد. او دارای صفات حسنه و الگوی سخاوت و انفاق، زهد و قناعت، شجاعت، فروتنی و تواضع، عدالت و امانتداری، گذشت و شفقت، عبادت و عمل صالح، علم و قضاوت و مکارم اخلاق است.

علی (ع) دریایی است که برای غوص در آن و شناخت عظمت روحی او به ذره ای مبالغه و غلو نیاز نیست، بلکه بهترین راه شناخت علی (ع) و عظمت جایگاه او، علاوه بر کلام و سیره نبوی درباره او مطالعه و درک رفتار و گفتار خود آن حضرت است.

در فضل و عظمت او در بین نوع انسان، دانشمندان سخنان بسیار گفته و نوشته اند.

چنانکه ابن سینا از حکمای بنام اسلامی، گفتاری نغز درباره امام علی (ع) می گوید.

ابن سینا در رساله معراجیه بیانی را که رسول اکرم (ص) به امیرالمؤمنین (ع) درباره عقل و فراگیری علم عقلی فرموده است، نقل و از علی (ع) چنین یاد می کند که رسول اکرم (ص) به علی (ع) که در بین یاران پیامبر، همانند عقل در بین حواس بود، چنین فرمود:

«ای علی زمانی که مردم با انواع نیکی ها به سوی خدا نزدیک می شوند، تو با عقل به سوی او تقرب پیدا می کنی و بر آن سبقت می جویی.

نکته مهم در این تعبیر این است که علی (ع) در بین دیگر صحابه، مانند عقل در بین حواس دانسته شده و بنابراین تعبیر حواس به عقل نیازمندند و عقل رهبر آنهاست.»(2)

تربیت نبوی و تعلیم و حیانی علی (ع)

 بنابر متون تاریخی، از ویژگی های منحصر به فرد امام علی (ع) که بعدها از افتخارات او و پیروانش شد، نوع ارتباط عاطفی و تربیتی پیامبر با اوست. به گونه ای که در جاهای مختلفی، امام علی (ع) از این نوع ارتباط یاد کرده است. این نوع هم بستی و وابستگی روحی به پیامبر، از او انسانی ساخت که به واقع برازنده نام آن حضرت، یعنی علی است؛ چرا که او دارای سجایا و فضائل اخلاقی و صفات عالیه انسانی، فتوت، مروت، شجاعت و بسیاری از فضایلی بود که در مرتبه عالی در وجود آن حضرت متجلی شده بود. کودکی علی (ع) با خشک سالی عجیبی که در مکه واقع شد، مصادف شده بود و ابوطالب، عموی پیامبر، با چند فرزند، بار هزینه سنگین زندگی را به دوش می کشید.

رسول اکرم (ص) در مشورت با عمویش عباس توافق کردند که هر یک از آنان، فرزندی از ابوطالب را نزد خود ببرند تا گشایشی در کار ابوطالب باشد. عباس، جعفر را و پیامبر علی (ع) را به خانه خود بردند و تحت تکفل خود قرار دادند. از این رو، علی (ع) در خانه محمد (ص) و در دامان او پرورده شد. امام در این باره می گوید: « در پی او بودم، چنان که شتر بچه در پی مادر، هر روز برای من از اخلاق خود نشانه ای برپا می داشت و مرا به پیروی آن می گماشت. آن گاه که کودک بودم، مرا در کنار خود نهاد و بر سینه خویشم جای داد... هر سال در حرا خلوت می گزید و من او را می دیدم و جز من کسی او را نمی دید. آن هنگام که جز خانه ای که رسول خدا (ص) و خدیجه در آن بود، در هیچ خانه ای مسلمانی راه نیافته بود. من سومین آنان بودم. روشنایی وحی و پیامبری را می دیدم و بوی نبوت را می شنودم».(3)

زندگی نامه امام علی (ع)

کارنامه زرین امام علی (ع)

 امام علی (ع) در مقایسه با دیگر یاران پیامبر، کارنامه درخشان و امتیازات فراوانی دارد که خود به برخی از افتخاراتش اشاره کرده است.

چنان که فرموده است: « من در خردی، بزرگان عرب را به خاک انداختم و سرکردگان ربیعه و مضر را هلاک ساختم. شما می دانید مرا نزد رسول خدا چه رتبت است و خویشاوندیم با او در چه نسبت است.» (4)

او کسی است که هرگز بت نپرستید و نخستین مسلمان و نخستین نمازگزار بود و از سوی پیغمبر به مقام ولایت و وصایت و خلافت برگزیده شد.

برخی از مشهورترین سوابق امام در یاری اسلام از این قرار است:

1. سبقت در ایمان به اسلام؛

2. وصی و برادر خوانده شدن آن حضرت به وسیله پیامبر در جلسه ضیافتی که پیامبر دعوت آشکار خود را اعلام کرد. همچنین امام تنها کسی بود که پیامبر را تأیید و پیمان یاری با او بست؛

3. آماده کردن زمینه هجرت رسول خدا و خنثی کردن توطئه قتل پیامبر (ص) با خوابیدن در بستر آن حضرت در لیله المبیت؛

4. جانبازی ها و فداکاری های آن حضرت در غزوات و سرایا و جهاد با کفار و مشرکان و منافقان.

5. ضبط و کتابت وحی؛

6. پیمان برادری بستن پیامبر (ص) با او در ماجرای عقد اخوت

7. افتخار دامادی رسول خدا (ص)

8. باب مدینه العلم نامیده شدن او به وسیله رسول خدا (ص)

9. تصریح پیامبر (ص) بر جانشینی آن حضرت در واقعه غدیر.

$ غروب خورشید و آغاز فتنه ها

با رحلت پیامبر (ص) و پیش آمدن ماجرای سقیفه، علی (ع) که در شرایط خاصی روزگار می گذرانید، بیشتر به وظایف فردی و سازندگی افراد می پرداخت. مهم ترین فعالیت های امام در این دوران، به طور خلاصه عبارت بود از: عبادت خدا، تربیت و پرورش مسلمانان پاک ضمیر، تفسیر قرآن و حل مسائل دینی فتوای حکم، پاسخ به پرسش های دانشمندان ملل و شهرهای دیگر، بیان حکم بسیاری از رویدادهای نوپدید و بی سابقه در اسلام، حل برخی مسائل سیاسی و پاره ای از مشکلات که دستگاه خلافت در آنها با بن بست روبه رو می شد، کار و کوشش برای تأمین زندگی بسیاری از بینوایان و درماندگان تا آنجا که با دست خویش باغ، احداث و قنات، استخراج و آنها را در راه خدا وقف می کرد.(5)

سیره امام علی (ع)

سیره آن حضرت، الگوی مؤمنان است و تمسک به آن به زندگی حرکت و معنا می دهد. بررسی مقاطع مختلف زندگی امام علی (ع) یا برش کوتاهی از زندگی آن رادمرد تاریخ اسلام، افزون بر حیرت افزایی، قلب انسان را نسبت به حقیقت به کرنش وا می دارد. ما امروز بیش از همیشه محتاج شناخت و پیروی عملی از مرام و سیره علی (ع) هستیم.

عدل بر مسند حکومت

پس از کشته شدن عثمان و بیعت مردم با امام علی (ع)، او زمام امور را در جامعه ای به دست گرفت که در همه زمینه ها رو به فساد گراییده بود. و با دشواری های بسیاری، دست و پنجه نرم می کرد. اما امام برخلاف خلفای پیش از خود، سیاست انقلابی و مبتنی بر سیره پیامبر و عدالت اجتماعی را که به منظور تحقق آنها حکومت را پذیرفته بود، در زمینه های حقوقی، مالی و اداری، تنها هدف خود اعلام کرد. او برای رسیدن به این هدف، اصلاحات بسیاری انجام داد.

اصلاحات امام علی (ع) در زمینه حقوقی، لغو میزان برتری در بخشش و عطا و برابر دانستن همه مسلمانان در عطایا، چه در حقوق و چه در واجبات بود. امام علی (ع) در زمینه مالی، ثروت های نامشروع در روزگار عثمان و تبعیض در عطایا را بازنگری، و همه آنچه عثمان از زمین ها بخشیده بود و اموالی را که به طبقه اشراف بخشیده بود، مصادره کرد.

 امام در زمینه اداری، سیاست خود را با دو کار عملی کرد:

عزل والیان عثمان که در شهرها بودند. اینان کسانی بودند که پیامبر آنان را طرد کرده بود، خمر می نوشیدند و زشت کردار و فاسد بودند، و واگذاری مدیریت و زمامداری به مردانی شایسته از اهل دین و عفت. (6) رفتارهای اصلاحی حضرت در جامعه آن روز موجب شده بود تا بسیاری از افراد نالایق که پیش از این زمام امور را به دست گرفته بودند و بیت المال را در چنگ خود داشتند و بندگان خدا را بندگان خود گردانده بودند، با دروغ و شایعه بر امام فشار بیاورند و دل مردم را نسبت به آن حضرت، به شک و تردید اندازند و بیعت بشکنند.

تلاش های بیدارگرانه امام علی (ع)

 پس از رحلت رسول خدا (ص) با سوء تدبیر خلفا و سیاست های مالی و تبعیض های طبقاتی، اوضاع جامعه مسلمانان رو به وخامت گرایید و آهنگ بازگشت به جاهلیت کرد. امام در آغاز خلافت خود با جامعه ای رو به رو بود که حیله و نفاق و قدرت طلبی و دنیا دوستی، در آن رواج یافت بود و قطعاً به کار بستن اصلاحات و بازگرداندن چنین جامعه ای به سنت و سیره رسول خدا (ص) کاری بسیار دشوار بود. امیرالمؤمنین در اولین روز خلافت، خطاب به مردم چنین فرمود: « بدانید که گرفتاریی که شما هنگام بعثت رسول خدا داشتید، امروز دوباره به سوی شما بازگشته و دامن گیر شما شده است. باید درست زیر و رو شوید و صاحبان فضیلت که عقب افتاده اند، پیش افتند و آنان که به ناروا پیشی می گرفتند، عقب افتند». (7)

این سخن امام نشانه عمق تغییر و میزان بازگشت جامعه آن روز به عصر جاهلیت و پیش از رسالت پیامبر است.

امام علی (ع) در مدت کوتاه حکومت خود نتوانست اوضاع در هم ریخته جامعه اسلامی را کاملاً به حال اولی که داشت برگرداند، ولی از سه جهت عمده به موفقیت دست یافت.

1. با ترسیم سیره عادلانه خود چهره جذاب سیره نبوی را به مردم به ویژه نسل جدید نشان داد. او در برابر شوکت کسرایی و قیصری معاویه، زاهدانه و مانند فقیران و یکی از بینواترین مردم می زیست. هرگز دوستان و خویشاوندان و خاندان خود را بر دیگران مقدم نمی داشت و توانگری را به گدایی و نیرومندی را به ناتوانی ترجیح می داد.

2. با آن همه گرفتاری های طاقت فرسا و خسته کننده، ذخایر گران بهایی از معارف الهیه و علوم حقه اسلامی را میان مردم به یادگار گذاشت که در رشد و توسعه تمدن و فرهنگ اسلامی اثرگذار بود.

3.گروه انبوهی از رجال دینی و دانشمندان اسلامی را تربیت کرد که در میان آنان جمعی از زهاد و اهل معرفت، مانند اویس قرنی و کمیل بن زیاد و میثم تمار وجود دارند که در میان بزرگان عرفان، شهرت دارند و عده ای نیز از مصادر اولیه علم فقه و کلام و تفسیر و غیر آن ها به شمار می آیند.(8)

4. سیاست ورزِ اخلاق مدار

حکومت امام علی (ع)

حکومت امام علی (ع)، حکومتی بود بر پایه عدل و تقوا و فضیلت و رعایت حق و ترجیح جانب مستمندان و ضعفا، نه بر پایه سیاست و رعایت مصالح دینوی، به همین دلیل، با طبع بیشتر بزرگان و اشراف عرب که در پشت پرده حمایت از اسلام، حمایت از اموال و قبیله و قوم خود را می دیدند، سازگار نبود. از این رو، دیری نپایید و دوره خلافت کوتاه او به پایان رسید. در این مدت هم او را راحت نگذاشتند و او پیوسته با علم داران قدرت طلبی و مال اندوزی، در کشمکش و نزاع بود، آن حضرت در شیوه حکومت، به سیره و رویه رسول خدا (ص) عمل می کرد و اغلب تغییراتی را که در زمان خلافت پیشینیان پیدا شده بود، به حالت قبل باز گردانید و مدیران و والیان نالایق را که زمام امور را در دست داشتند، از کار برکنار کرد.(9)

سیاست علوی و سیاست معاویه

 گاهی برای شناخت جوهر و حقیقت یک شخصیت اجتماعی و تاریخی باید ماهیت و شخصیت دشمنان او را بررسی و مطالعه کرد. علی (ع) پس از پیامبر دشمنان قدر و اثرگذاری داشت که سر سخت ترین آنها، معاویه بود. در یک کلام، معاویه سمبل و مظهر دوران جاهلیت بود که پس از رحلت رسول خدا، با بروز مسئله سقیفه و ماجراهای پس از آن قد برافراشته بود و در برابر او، علی (ع) که مظهر قرآن و آنچه پیامبر از سوی خدا آورده بود، قرار داشت.

جاحظ از کسانی است که درباره عثمان و طرف داری از او کتاب نوشته است. اما او با همه جانب داریش از عثمان، مطالبی در مقایسه میان سیاست معاویه و علی (ع) آورده است که بخشی از آن چنین است: « بعضی از مدعیان عقل و تمییز می پندارند که معاویه ژرف اندیش تر و درست فکرتر و باریک تر از علی بوده است ولی این چنین نیست. علی در جنگ ها رفتاری جز موافقت با کتاب و سنت نداشت اما معاویه بر خلاف آن رفتار می کرد و هرگونه نیرنگی را از حلال و حرام در جنگ به کار می برد. علی می گفت در پیکار با دشمن شما پیشگام مباشید مگر آنکه او آغاز به جنگ کند. در جنگ به دنبال فراریان مروید و زخمیان را مکشید و درهای بسته را مگشایید. اگر کسی در تدبیر به آنچه در کتاب خدا و سنت رسول آمده است بسنده کند خود را از تدابیر زیادی باز داشته است. علی به جهت ورع و پرهیزگاریش جز از عمل و قول به چیزی که رضای خداوند در آن است ممنوع بود و به آنچه اهل نیرنگ و زرنگی دست می زدنند دست نمی زد.» پس سیاست معاویه سیاستی دنیوی بود که بر پایه رسیدن به قدرت و ترجیح باطل بر حق و رعایت نکردن کتاب خدا و سنت رسول (ص) در مواردی که با اراده و خواست او مخالف باشد بود. این سیاست مخصوص پیشبرد مقاصد و اغراض شخصی است و به توفیق هم می انجامد؛ همچنان که معاویه موفق شد. اما سیاست علی (ع) الهی بود و بر پایه پیروی محض از حقیقت و کتاب خدا و سنت رسول (ص) مبتنی بود. چنین سیاستی در صورتی می توانست موفق باشد که اطرافیان و بزرگان بیعت کننده با او نیز از این سیاست پیروی کنند و نظر او را بی چون و چرا بپذیرند. اما چنین نشد و هوا و هوس یاران او و ضعف و سستی ایمانشان، با لجام گسیختگی معاویه و اتحاد اصحاب او توأم گردید و دست علی (ع) را در اجرای حق بست.(10)

زخمی بر پیکر عدالت

 امام علی (ع) محزون و دلسرد از یاران ناموافق، به جمع سپاه مشغول شد. ولی معاویه، او و اطرافیانش را آرام نمی گذاشت و دسته هایی برای غارت و ارعاب مردم عراق، به اطراف کوفه می فرستاد. حملات این دسته ها که در تاریخ اسلام به الغارات معروف شده است، چنان مؤثر بود که روزی امام علی (ع) از غایت دل تنگی فرمود: « ان هی الا الکوفه اقبضها و ابسطها؛ دیگر چیزی جز کوفه برای من باقی نمانده است. که آن را می گیرم و رها می کنم.» خوارج نیز که زخم خورده بودند، به تبلیغات خود بر ضد حضرت در نهان ادامه می دادند و این تبلیغات و کینه جویی ها، سرانجام به توطئه ای انجامید که موجب شهادت آن حضرت شد. بنابر روایات چند ماه پس از واقعه نهروان، سه تن از بزرگان خوارج با هم قرار گذاشتند که امام علی (ع) و معاویه و عبدالله بن عاص را در یک شب بکشند. آنکه قتل امام علی (ع) را به عهده گرفت، عبدالرحمن بن ملجم مرادی بود. او در شب نوزدهم رمضان سال 40 هجری قمری، هنگام نماز بر آن حضرت حمله کرد و با شمشیر بر فرق آن حضرت زد. این شمشیر که آغشته به سم بود، کار خود را کرد و آن حضرت پس از دو روز، یعنی روز بیست و یکم ماه رمضان، بر اثر زخمی که بر سر داشت، به شهادت رسید. قبر آن حضرت را در ابتدا از ترس مخالفان مخفی داشتند و جز خواص ایشان، از آن محل کسی آگاه نبود و این قبر همان است که در نجف در محلی به نام غری است، اکنون زیارتگاه مسلمانان و مطاف شیعیان جهان است.(11)

روز رستگاری

یکی از برهه های شگفت انگیز و حیرت زای زندگی امیرالمؤمنین (ع) فاصله کوتاه ضربت خوردن ایشان تا شهادت اوست، یعنی زمانی است که امام دارد با مرگ مواجه می شود. او با مرگ دست و پنجه نرم نمی کند، بلکه با آن معاشقه می کند و او را بسان عاشقی دل شیفته و واله در آغوش می گیرد. کامل بودن علی (ع) در این صحنه از زندگی او ظاهر می شود.

نخستین واکنش علی (ع) در مواجهه با مرگ و پس از ضربت سهمناکی که بر فرق مبارک او وارد شد. جاری شدن دو جمله از دهان اوست. در یک جمله فرمود: « این مرد را بگیرید.» در جمله دیگر فرمود: « فزت و رب الکعبه؛ قسم به پروردگار کعبه که رستگار شدم»؛ یعنی شهادت برای من رستگاری است.(12)

 همچنین امام در آخرین ساعات عمرش و در آن شرایط روحی به دنبال اجرای عدالت بود و درباره قاتل خود اطرافیان را به تقوا و کنترل احساسات سفارش می کرد. چنان که فرمود، قاتل او را بیش از یک ضربت نزنند و او را مثله نکنند و در مدتی که زنده است، از همان غذایی که خودشان می خورند، به او بدهند.(13)

مظلومیت امیرالمومنین علیه السلام

شخصی آمده بود مدینه و اموال او را دزدیده بودند

وارد مسجد شد در حالی که امیرالمومنین علیه السلام سخنرانی می کرد، گفت: وای، بر من ظلم شده است.

حضرت دستور داد بنشین. بعد از خطبه فرمود: بیا جلو و او نزدیک آمد

حضرت فرمود: به اندازه ریگ های بیابان و موهای حیوانات به علی بن ابی طالب ظلم شد.       بحار الأنوار (ط - بیروت) ج‏28 ص 373

وصایای امام علی (ع)

 امام علی (ع) با همه سختی ها و مرارت هایی که در راه اعتلای دین خدا تا پایان عمر متحمل شد، هرگز در هدایت امت و راهنمایی مؤمنان کوتاهی نکرد. به گونه ای که عمل به وصایا و فرامین و آموزه ها و سیره علوی در هر زمان و به ویژه امروز، می تواند چراغ راه امت اسلام و موجب سعادت دنیا و آخرت شود.

یکی از سرمایه های معنوی امت، وصایای آن حضرت است که در واپسین ساعات حیات خود بیان کرد که از این قرار است:

بسم الله الرحمن الرحیم

این آن چیزی است که علی پسر ابوطالب وصیت می کند: به وحدانیت و یگانگی خدا گواهی می دهد و اقرار می کند که محمد بنده و پیغمبر اوست، خدا او را فرستاده تا دین خود را بر دیگر ادیان پیروز گرداند. همانا نماز، عبادت، حیات و زندگانی من از آن خداست. شریکی برای او نیست، من به این امر شده ام و از تسلیم شدگان اویم.

فرزندم حسن! تو و همه فرزندان و اهل بیتم و هر کس را که این نوشته من به او رسد را به این امور توصیه و سفارش می کنم: تقوای الهی را هرگز از یاد نبرید، کوشش کنید تا دم مرگ بر دین خدا باقی بمانید. همه با هم به ریسمان خدا چنگ بزنید، و بر مبنای ایمان و خداشناسی متفق و متحد باشید و از تفرقه بپرهیزید. پیغمبر فرمود: اصلاح میان مردم از نماز و روزه دایم افضل است و چیزی که دین را محو می کند، فساد و اختلاف است.

ارحام و خویشاوندان را از یاد نبرید، صله رحم کنید که صله رحم حساب انسان را نزد خدا آسان می کند.

خدا را! خدا را ! درباره یتیمان، مبادا گرسنه و بی سرپرست بمانند.

خدا را ! خدا را ! درباره همسایگان، پیغمبر آن قدر سفارش همسایگان را فرمود که ما گمان کردیم می خواهند آنها را در ارث شریک کند.

خدا را ! خدا را! درباره قرآن؛ مبادا دیگران در عمل کردن، بر شما پیشی گیرند. امر به معروف و نهی از منکر را ترک نکنید؛ نتیجه ترک آن این است که بدان و ناپاکان بر شما مسلط خواهند شد و به شما ستم خواهند کرد، آن گاه هر چه نیکان شما دعا کنند، دعای آنها برآورده نخواهد شد.

خدا را ! خدا را ! درباره نماز؛ نماز پایه دین شماست.

خدا را ! خدا را! درباره کعبه، خانه خدا، مبادا حج تعطیل شود که اگر حج متروک بماند، مهلت داده نخواهد شد و دیگران شما را طعمه خود خواهند کرد.

خدا را ! خدا را! درباره جهاد در راه خدا، از مال و جان خود در این راه مضایقه نکنید.

خدا را ! خدا را ! درباره زکات، زکات آتش خشم الهی را خاموش می کند.

خدا را ! خدا را ! درباره ذریه پیغمبرتان، مبادا مورد ستم قرار گیرند.

خدا را ! خدا را! درباره صحابه و یاران پیغمبر، رسول خدا (ص) درباره آنها سفارش کرده است.

خدا را! خدا را! درباره فقرا و تهی دستان، آنها را در زندگی شریک خود سازید.

خدا را! خدا را! درباره بردگان، که آخرین سفارش پیغمبر درباره اینها بود.

در انجام کاری که رضای خدا در آن است بکوشید. و به سخن مردم ( در صورتی که مخالف آن هستند) ترتیب اثر ندهید.

با مردم به خوشی و نیکی رفتار کنید چنان که قرار دستور داده است.

بر شما باد که بر روابط دوستانه مابین خویش بیفزایید، به یکدیگر نیکی کنید، از کناره گیری و قطع ارتباط و تفرقه و تشتت بپرهیزید.

کارهای خیر را به مدد یکدیگر و به اتفاق هم انجام دهید، از همکاری در مورد گناهان و چیزهایی که موجب کدورت و دشمنی می شود، بپرهیزید.

در انجام کاری که رضای خدا در آن است بکوشید و به سخن مردم ( در صورتی که مخالف آن هستند) ترتیب اثر ندهید. از خدا بترسید که جزا و کیفر خدا شدید است. خداوند همه شما را در کنف حمایت خود محفوظ بدارد و به امت پیغمبر توفیق دهد که احترام شما (اهل بیت) و احترام پیغمبر خود را پاس بدارند. همه شما را به خدا می سپارم. سلام و درود حق بر شما باد.(14)

نهج البلاغه چراغی فرا راه امام علی (ع)

 نهج البلاغه منتخبی از خطبه ها و وصایا و دعاها و نامه ها و کلمات کوتاه علی (ع) است که سید شریف رضی، حدود هزار سال پیش جمع آوری کرده است، ولی کلمات مولا منحصر بدانچه سید رضی گردآوری کرده است، نیست. نهج البلاغه پس از قرآن، بزرگ ترین منبع شناخت معارف دین و ارزش های حیات انسانی برای تربیت نسل انسان ها و مرهمی بر دردهای جانگاه بشریت و دارویی مؤثر برای تلطیف روح است. این کتاب به اقرار همه بلغای عرب و غیر عرب، بلیغ ترین و شیواترین و زیباترین و پرمعناترین متن عربی، بعد از قرآن، شناخته و معرفی شده است. جذبه های عرفانی نهج البلاغه چنان است که همه کام های تشنه معرفت را سیراب می کند و حق سخن را در همه جوانب از جمله درس های خداشناسی و اخلاق و عرفان به خوبی، ادا کرده است.

نهج البلاغه را اخ القرآن لقب داده اند. نهج البلاغه نیز یکی از گران قدرترین منابع فرهنگ اسلامی و تا حدودی مشابه قرآن است و باید با داشتن توان علمی خاص همه ابعاد و زوایای آن را بررسی کرد تا به اعماق سخن علی (ع) راه یافت و آن گاه در زمینه های جهان بینی الهی و ایدئولوژی اسلامی و به دست آوردن راه و رسم زندگی سعادت بخش از آن بهره جست.

به تعبیر شهید مرتضی مطهری، «از چهارده قرن پیش تاکنون جهان هزاران رنگ به خود گرفته، فرهنگ ها تغییر و تحول یافته و ذائقه ها دگرگون شده است، ممکن است کسی بپندارد که فرهنگ قدیم و ذوق قدیم سخن علی را می پسندید و در برابرش خاضع بود، فکر و ذوق جدید به نحو دیگری قضاوت می کند، اما باید بدانیم که سخن علی (ع) چه از نظر صورت و چه از نظر معنی محدود به هیچ زمان و هیچ مکانی نیست، انسانی و جهانی است.» (15)

بنابراین، بر آحاد جامعه اسلامی است که با این گنجینه نامحدود الهی انس بگیرند و مسائل و مشکلات امروزی و فردای خود را حل کنند.

راهکارهای عملی انس با نهج البلاغه

 اکنون که علی (ع) در میان ما نیست، سخن و سیره آن حضرت با مجاهدت دانشمندان شیعه، نسل به نسل به دست ما رسیده است و ما نسبت به این امانت الهی مسئولیت داریم. به منظور بهره برداری از این گنجینه الهی در جامعه اسلامی که اعتلای هر چه بیشتر فرهنگ و تمدن اسلامی را در پی دارد، باید گام های بلندی طی شود که در این زمینه رسانه نقش مؤثری دارد. برای بهره برداری از نهج البلاغه و راهکارهای عملی انس با آن چند پیشنهاد ارائه می شود:

به نظر می رسد گام اول در این مسیر، این است که غبار غربت از این کتاب شریف بزداییم و با تهیه متن های ساده از آن برای اقشار مختلف جامعه، اقدام کنیم.

نهج البلاغه چنان عظمت و ظرفیتی دارد که می توان بر اساس آن در شبکه های سیما به ویژه شبکه آموزش، برنامه هایی برای گروه های سنی متفاوت تدارک دید. برای نمونه، این برنامه ها می تواند به طور دقیق و علمی، حول محور اخلاق، خداشناسی، انسان شناسی، امام شناسی، معادشناسی و...،ساخته شود. معارف نهج البلاغه را می توان در قالب برنامه های تولیدی، در موضوع های مختلف زندگی تدوین و تفسیر کرد و سطح دانش و بینش مخاطب را ارتقا داد. آموزش قادر است در ذهن و ضمیر انسان ها تحول به وجود آورد و بر رفتار آنها اثر بگذارد.

تهیه مستندهای داستانی از زندگی سید رضی و دیگر دانشمندانی که برای انتقال و حفظ کلام علوی به نسل های بعد تلاش کردند یا در این راه به شهادت رسیدند.

تهیه برنامه هایی به زبان های زنده دنیا درباره معارف و موضوعات نهج البلاغه در شبکه های برون مرزی، با تأکید بر حقوق انسان، حقوق خداوند، دنیا شناسی، سیاست ورزی امام علی (ع) و... از آنجا که مخاطب علی (ع) انسان است و این کتاب متاعی است که مشتری آن انسان های عاقل و پاک طینتند، شایسته است آن را به جوامع بشری معرفی کنیم و آنها را با ابعاد عرفانی و فلسفی و اخلاقی و تربیتی و اجتماعی و نظامی و فرهنگی و دیگر ابعاد، به مقدار میسور آشنا سازیم.

شهادت امیرمؤمنان (ع)

شهادت امیرمؤمنان (ع)، ضربه سهمگینی به ستون هدایت وارد کرد و شیعیان را برای همیشه عزادار کرد، ولی تنها راه پیمودن سعادت و صراط مستقیم را به بشریت نمایاند و نشان داد راه رسیدن به سعادت فرد و جامعه، از عمل به سنت و سیره رسول خدا (ص) و اهل بیت (ع) و اصول خدشه ناپذیر اسلامی می گذرد.

 روحش شاد و راهش پر پیرو باد.

پی‌نوشت‌ها:

 1- دایره المعارف تشیع، ج10، ص 334.

2- عبدالله جوادی آملی، حکمت نظری و عملی در نهج البلاغه، ص 52.

3- نهج البلاغه، خطبه 192.

4- همان.

5- جعفر سبحانی، فروغ ولایت: تاریخ تحلیلی زندگانی امیرالمؤمنان علی (ع)، ص 86.

6- عادل ادیب، زندگانی تحلیلی پیشوایان ما، ترجمه: اسدالله مبشری، ص 71.

7- نهج البلاغه، خطبه 15.

8- محمد حسین طباطبایی، شیعه در اسلام، ص 17.

9- همان، ص 15.

10- دایره المعارف تشیع، ص 341.

11- همان.

12- مرتضی مطهری، انسان کامل، صص 115-113.

13- نهج البلاغه، نامه 47.

14- علی بن محمد ابن اثیر، الکامل فی التاریخ، ج 3، صص 194-197.

15- مرتضی مطهری،سیری در نهج البلاغه، ص 17.

بروز رسانی تلاش سایت فصل انتظار

والسلام مرتضوی

برچسب ها:

• خطبه غدیر
• دشمنان امام علی (ع)
• دوستان امام علی (ع)
• معما به اسم مبارک امیرمؤمنان على (ع)
• گرویدن به سوی حیدر 
• معرفی امام علی (ع)
• فضایل امام علی (ع)
• سیره امام علی (ع)
• حکومت امام علی (ع)
• مظلومیت امیرالمومنین (ع)
• وصایای امام علی (ع)
• شهادت امیرمؤمنان (ع)
• چراغی فرا راه از امام علی (ع)
• راهکارهای عملی انس با نهج البلاغه 

عرض تسلیت به مناسبت شهادت امام باقر (ع)

 

  شناسه امام باقر (ع)

نام : محمد.

کنیه : ابو جعفر و ابوجعفر اول.

القاب : باقر، شاکر، هادى، امین، شبیه -به خاطر شباهت ایشان به پیامبر اکرم (ص)-.

مشهورترین لقب آن حضرت، «باقر» است. پیامبر اکرم (ص) به واسطه جابربن عبدالله انصارى، آن حضرت را به این لقب، ملقب کرد و به ایشان سلام رساند.

منصب : معصوم هفتم و امام پنجم شیعیان.

تاریخ ولادت : اول رجب سال 57 هجرى.

برخى از مورخان، ولادت ایشان را در سوم صفر سال 57 هجرى دانسته ‏اند.

محل تولد : مدینه مشرفه، در سرزمین حجاز (عربستان سعودى کنونى).

نسب پدرى : امام زین‏العابدین، على بن حسین بن على بن ابى‏طالب(ع).

نام مادر : فاطمه، دختر امام حسن مجتبى (ع) که مکنّى به ام‏عبدالله بود.

این بانوى ارجمند، از زنان بزرگ عصر خویش بود که امام صادق (ع) درباره شأن و منزلت او، فرمود : جده‏ام، فاطمه بنت حسن، صدیقه بود و در آل امام حسن (ع) زنى به درجه و مرتبه او نرسید.

چون نسب امام محمد باقر (ع)، هم از پدر و هم از مادر، به امام امیرالمؤمنین(ع) و فاطمه زهرا(س) مى‏رسد، به‏ایشان علوى بین علویین و فاطمى بین فاطمیین گفته مى‏شود.

مدت امامت : از زمان شهادت پدرش، امام زین العابدین (ع) در سال 95 تا سال 114 هجرى، به مدت 20 سال.

تاریخ و سبب شهادت : هفتم ذى حجه سال 114 هجرى، در سن 57 سالگى (و به قولى ربیع‏الاول یا ربیع‏الآخر سال 114 هجرى) به وسیله زهرى که ابراهیم بن ولید عبدالملک، در ایام خلافت هشام بن عبدالملک، به آن حضرت خورانید.

محل دفن : قبرستان بقیع، در مدینه مشرفه، در جوار قبر پدرش، امام زین‏العابدین (ع) و عمویش، امام حسن مجتبى (ع) و فرزندش، امام صادق (ع).

همسران : 1. ام فروه بنت قاسم. 2. ام حکیم و چند ام ولد.

فرزندان : 1. امام جعفر صادق (ع). 2. عبدالله. 3. ابراهیم. 4. عبیدالله. 5. على. 6. زینب. 7. ام سلمه.

اصحاب امام باقر (ع)

تعداد اصحاب، یاران و راویان آن حضرت، بیش از آن است که بتوان نام همه آنان را در این جا آورد، به ناچار نام برخى از بزرگان آنان را ذکر مى‏کنیم :

1. زرارة بن أعین.

2. معروف بن خربوذمکى.

3. ابو بصیر اسدى.

4. فضیل بن یسار.

5. محمدبن مسلم.

6. یزید بن معاویه عجلى.

این شش نفر، در علم رجال، به «اصحاب اجماع اولى‏» شهرت یافته‏اند که فقها و حدیث‏شناسان شیعه، اتفاق‏نظر و اجماع دارند بر صحت نقل روایت آنان از امام معصوم(ع).

7. حمران بن أعین.

8. بکیر بن أعین.

9. عبدالملک بن أعین.

10. عبدالرحمن بن أعین.

11. محمد بن اسماعیل بن بزیع.

12. عبدالله بن میمون.

13. محمد بن مروان.

14. اسماعیل بن فضل هاشمى.

15. ابو هارون مکفوف.

16. ظریف بن ناصح.

17. سعید بن ظریف.

18. اسماعیل بن جابر خثعمى.

19. عقبة بن بشیر اسدى.

20. کمیت بن زید اسدى.

21. جابر بن یزید جعفى.

زمامداران معاصر

1. معاویة بن ابى سفیان (35- 60ق.).

2. یزید بن معاویه (60- 64ق.).

3. معاویة بن یزید (64- 64ق.).

4. عبدالله بن زبیر (64- 73ق.).

5. مروان بن حکم (64- 65ق.).

6. عبدالملک بن مروان(65- 86ق.).

7. ولید بن عبدالملک (86- 96ق.).

8. سلیمان بن عبدالملک (99-96ق.).

9. عمربن عبدالعزیز (99- 101ق.).

10. یزید بن عبد الملک (101- 105ق.).

11. هشام بن عبدالملک (105- 125ق.).

از میان خلفاى مذکور، تنها عبدالله بن زبیر، که به مدت ده سال بر حجاز و عراق حکومت کرد، از غیر بنى امیه بود و بقیه، همگى از سلسله بنى امیه و از دو تیره فرزندان ابوسفیان و فرزندان حکم بن عاص بودند و تمامى آنان جز معاویة بن یزید (معروف به معاویه ثانى) و عمربن عبدالعزیز در اذیت و آزار اهل بیت پیامبر اکرم(ص) و امامان شیعه اتفاق داشتند.

رویدادهاى مهم

1. حضور امام محمد باقر (ع) در واقعه کربلا، در سن چهار سالگى، به همراه پدرش، امام زین العابدین (ع) در محرم سال 61 هجرى.

2. شهادت امام زین العابدین (ع)، پدر ارجمند امام محمد باقر (ع)، در سال 95 هجرى.

3. مباحثات و احتجاجات امام محمد باقر (ع) با بزرگان مذاهب و ادیان، درباره اثبات حقانیت اهل بیت (ع).

4. ضرب سکه اسلامى، براى پول رایج خلافت اسلامى، و اسقاط سکه رومى توسط عبدالملک بن مروان، در سال 76 هجرى، با مشورت و یارى امام محمد باقر(ع).(1)

5. احضار امام محمد باقر (ع) و فرزندش، امام جعفر صادق (ع) به شام از سوى هشام بن عبدالملک.

6. تأسیس پایه‏هاى اصلى حوزه علوم اهل بیت (ع) در مدینه، و تربیت شاگردان مبرز توسط امام محمد باقر(ع).

7. مسمومیت و شهادت امام محمد باقر (ع)، درسال 114 هجرى، به دست ابراهیم بن ولید بن عبدالملک، والى مدینه، به دستور خلیفه وقت، هشام بن عبدالملک.

8. به خاک سپارى بدن مطهر امام محمد باقر (ع) در قبرستان بقیع، در مدینه، در کنار قبر پدرش، امام زین العابدین (ع) و عمویش، امام حسن مجتبى (ع)، توسط امام‏جعفر صادق (ع) و سایر بازماندگان.

برگرفته از سایت تربیت

 

شهادت امام جواد (ع) بر تمامی موحدان عالم تسلیت باد

افتاده بین حجره و آبش نمی دهند

می گوید آب آب و جوابش نمی دهند

این قوم جاهلی که به دست امام خویش

آب از برای کسب ثوابش نمی دهند

حاجت به آبِ روی زمین ریختن نبود

یک رو به قبله را که عذابش نمی دهند

لب تشنه ، دست وپا زده است مانده بی پناه

این حجره جلوه ایست ز گودال قتلگاه

شناسه امام جواد (ع)

امام جواد ع در تاریخ ولادت و اسم و لقب و کنیه و نسب حضرت جواد علیه السلامبـدان کـه در تاریخ ولادت آن حضرت اختلاف است .

اشهر بین علما و مشایخ آن است که در نوزدهم شهر رمضان یا نیمه آن سنه صد و پنج در مدینه مشرفه متولد شده ، و ابن عیاش ولادت شریف را در دهم رجب ذکر کرده و در دعاى ناحیه مقدسه :

( اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ بِالْمَوْلُودَیْنِ فى رَجِبٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِىٍ الثّانى و ابْنِهِ عَلِىِّ بْنِ مُحَمَّدٍ الْمُنْتَجَبِ ) .(1) مؤ ید قول او است .

اسـم شـریـف آن جناب محمّد و کنیت مشهور او ابوجعفر

و القاب شریفش تقى و جواد است ، و مـخـتار و منتخب و مرتضى و قانع و عالم و غیر اینها نیز گفته شده ،

شیخ صدوق فرموده که آن حضرت را ( تقى ) گفتند براى آنکه از حق تعالى ترسید پس خداوند عز و جـل او را نـگـاه داشـت از شـر مـاءمـون در وقـتـى کـه مـاءمـون بـا حال مستى شبى بر آن حضرت وارد شد و شمشیر زد بر آن حضرت تا آنکه گمان کرد که آن جناب را به قتل رسانید پس حق تعالى او را نگاه داشت از شر او.(2)

مؤ لف گوید: که تفصیل این بیاید در فصل معجزات آن حضرت ان شاء اللّه تعالى .

والده ماجده آن حضرت ام ولدى بود که او را ( سبیکه ) مى گفتند و حضرت امام رضا عـلیـه السـلام او را خـیـزران نـامـیـد و آن مـعـظـمـه از اهل نوبه بود و از اهلبیت ماریه قبطیه مادر ابراهیم پسر حضرت صلى اللّه علیه و آله و سـلم . و بـود آن مـخـدره از افـضـل زنـهـاى زمـان خـود و اشـاره فـرمـود بـه او حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیـه و آله و سلم در قول خود.

( بِاَبىِ ابْنَ خِیَرَةِ اْلاِماءِ النُّوبِیَّةِ الطَّیِّبَةِ ) ؛(3)

پـدرم بـه قـربـان پـسـر بـهـتـریـن کـنـیـزان کـه از اهـل نـوبـه و پاکیزه است .

و در خبر یزید بن سلیط و ملاقات او امام موسى علیه السلام اسـت در طـریـق مـکـه کـه فـرمـود بـه او کـه مـرا مـى گـیـرنـد در ایـن سال و امر به سوى پسرم على علیه السلام است که همنام ( على ) و ( على ) است ،

اما على اول ، پس على بن ابى طالب علیه السلام است

و اما على دیگر، پس على بن الحـسـیـن عـلیـه السـلام . خـداونـد عـطـا فـرمـایـد بـه پـسـرم عـلى فـهـم عـى اول و حـکمت و بینایى و محبت و دین او را و محنت على دیگر و صبر او را بر چیزى که مکروه او اسـت و جـایـز نـیـسـت از بـراى او کـه تـکـلم کـنـد مـگـر بـعـد از هـارون بـه چـهـار سـال ؛ پس فرمود: هرگاه مرور کردى به این موضع و ملاقات کردى او را و زود است که ملاقات کنى او را پس بشارت بده او را به آنکه متولد مى شود از براى او پسرى که امین و امانت دار و مبارک باشد و اعلام کند ترا به آنکه تو مرا ملاقات کردى پس خبر بده او را در آن وقـت که آن جاریه که این پسر از او خواهد شد از اهلبیت ماریه قبطیه جاریه پیغمبر صـلى اللّه عـلیه و آله و سلم است و اگر توانستى که سلام مرا به آن جاریه برسانى برسان .(4)

مـؤ لف گـویـد: کـه کـافـى اسـت در جـلالت این معظمه جلیله که حضرت موسى بن جعفر عـلیـه السـلام امـر فـرمـایـد یـزیـد بـن سلیط را که سلام آن حضرت را به او برساند هـمـچـنـان کـه حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیه و آله و سلم امر فرمود جابر بن عبداللّه انصارى را که سلام آن حضرت را به حضرت باقر علیه السلام برساند.

 اما کیفیت ولادت آن حضرت

پس چنان است که علامه مجلسى رحمه اللّه در ( جلاءالعیون ) ذکر کرده ، فرموده : ابن شهر آشوب به سند معتبر از حکمیه خاتون صبیه محترمه امـام مـوسـى کـاظم علیه السلام روایت کرده است که روزى برادرم حضرت امام رضا علیه السـلام مـرا طـلبـید و فرمود که اى حکیمه امشب فرزند مبارک خیزران متولد مى شود باید کـه در وقـت ولادت او حـاضـر بـاشـى ، مـن در خـدمـت آن حـضرت ماندم چون شب درآمد مرا با خیزران و زنان قابله در حجره آورد و از حجره بیرون رفت و چراغى نزد ما افروخت و در را بـر روى مـا بـسـت چـون او را درد زایـیـدن گرفت و او را بر بالاى طشت نشاندیم چراغ ما خـامـوش شـد و از خاموش شدن چراغ مغمون شدیم ناگاه دیدیم که آن خورشید امامت از افق رحـم طـالع گـردیـد و در مـیـان طشت نزول نمود و بر آن حضرت پرده نازکى احاطه کرده بـود مـانـند جامه و نورى از آن حضرت ساطع بود که تمام آن حجره منور شد و ما از چراغ مـسـتـغـنـى شـدیـم .

پـس آن نـور مبین را برگرفتم و در دامن خود گذاشتم و آن پرده را از خـورشـیـد جـمـالش دور کردم ناگاه حضرت امام رضا علیه السلام به حجره درآمد بعد از آنکه او را در جامه هاى مطهر پیچیده بودیم و آن گوشواره عرش امامت را از ما گرفت و در گـهـواره عـزت و کـرامـت گذاشت و آن مهد شرف و عزت را به من سپرد و فرمود که از این گـهـواره جـدا مـشـو. چـون روز سـوم ولادت آن حـضرت شد دیده حقیقت بین خود را به سوى آسـمـان گـشـود و بـه جـانب راست و چب خود نظر کرد و به زبان فصیح ندا کرد که ( اَشْهَدُ اَنْ لا اِلهَ اِلا اللّهُ وَ اَشْهَدُ اَنَّ مُحَمَّدا رَسُولُ اللّهِ. )

چون این حالت غریب را از آن نور دیـده مـشاهده کردم به خدمت حضرت شتافتم و آنچه دیده و شنیده بودم به خدمت آن حضرت عـرض کـردم ، حـضـرت فـرمـود کـه آنـچـه بـعـد از ایـن عـجـایـب احوال او مشاهده خواهى کرد زیاده است از آنچه اکنون مشاهده کردى .(5)

و در کتاب ( عیون المعجزات ) به سند معتبر از کلیم بن عمران روایت کرده است که گـفـت :

بـه خـدمـت حـضـرت امـام رضـا علیه السلام عرض کردم که دعا کن حق تعالى ترا فـرزنـدى کرامت فرماید، حضرت فرمود که حق تعالى به من یک پسر کرامت خواهد کرد و او وارث امـامـت مـن خـواهـد بـود. چـون حضرت امام محمّد تقى علیه السلام متولد شد حضرت فـرمـود کـه حـق تعالى به من فرزندى عطا کرده است که شبیه است به موسى بن عمران عـلیه السلام که دریاها را مى شکافت و نظیر عیسى بن مریم علیه السلام که حق تعالى مقدس و مطهر گردانیده بود مادر او را و طاهر و مطهر آفریده شده بود پس حضرت فرمود کـه ایـن فـرزنـد مـن بـه جـور و سـتـم کـشـتـه خـواهـد شـد و بـر او خـواهـنـد گـریـسـت اهـل آسـمانها و حق تعالى غضب خواهد کرد بر دشمن او و کشنده او و ستم کننده بر او و بعد از قـتـل او از زنـدگـانـى بـهـره نـخـواهـد بـرد و بـه زودى بـه عـذاب الهـى واصل خواهد گردید.

در شب ولادت آن حضرت تا به صبح در گهواره با او سخن مى گفت و اسرار الهى را به گوش الهام نیوش ‍ او مى رسانید.(6)

و مشهور آن است که رنگ مبارک آن حضرت گندم گون بود و بعضى سفید گفته اند و میانه بالا بود، و مروى اسـت کـه نـقـش خـاتـم آن حضرت نعم القادر اللّه بود. انتهى .(7)

و تسبیح آن حضرت در روز دوازدهم و سیزدهم ماه است و این است تسبیح آن جناب :

( سـُبـْحـانَ مـَنْ لایـَعـْتـَدى عَلى اَهْلِ مَمْلَکَتِهِ، سُبْحانَ مَنْ لایُؤ اخِذُ اَهْلَ اْلاَرضِ بِاَلْوانِ الْعَذابِ، سُبْحانَ اللّهِ وَ بِحَمْدِهِ ) .(8)

و در ( درّالنـظـیـم ) از حـکـیـمه نقل کرده که حضرت جواد علیه السلام روز سوم ولادتـش عـطـسه کرد و گفت : ( اَلْحَمْدللّهِ وَ صَلَّى اللّه عَلى سَیِّدِنا مُحَمَّدٍ وَ عَلَى اْلاَئِمَّةِ الرّاشِدینَ. ) (9)

فـصـل دوم : در بـیـان مـخـتـصـرى از فـضـائل و مـنـاقـب و عـلوم حـضرت جواد علیه السلام است

اول : در دلائل باهره آن حضرت و ذکر مجلس ماءمون به جهت امتحان آن جناب :

عـلامـه مـجـلسـى و دیـگـران فـرمـوده انـد که سن شریف حضرت جواد علیه السلام در وقت وفـات پـدر بـزرگوارش نه سال و بعضى هفت نیز گفته اند

و در هنگام شهادت حضرت امـام رضا علیه السلام آن جناب در مدینه بود و بعضى از شیعیان از صغر سن در امامت آن جـنـاب تـاءمـلى داشـتـنـد تـا آنـکـه عـلمـا و افـاضـل و اشـراف و امـاثـل شـیـعه از اطراف عالم متوجه حج گردیدند و بعد از فراغ از مناسک حج به خدمت آن حـضـرت رسـیـدنـد و از وفـور مشاهده معجزات و کرامات و علوم و کمالات اقرار به امامت آن مـنـبـع سـعـادات نـمودند و زنگ و شک و شبهه از آیینه خاطرهاى خود زدودند

حتى آنکه شیخ کلینى و دیگران روایت کرده اند که در یک مجلس یا در چند روز متوالى سى هزار مساءله از غـوامـض مـسـائل از آن مـعـدن عـلوم و فـضـائل سـؤ ال کـردنـد و از هـمـه جـواب شـافـى شنیدند.(10)

و چون ماءمون را بعد از شهادت حضرت امام رضا علیه السلام مردم بر زبان داشتند و او را هـدف طعن و ملامت مى ساختند مى خواست که به ظاهر خود را از آن جرم و خطا بیرون آورد چون از سفر خراسان به بغداد آمد نامه اى به خدمت امام محمّد تقى علیه السلام نوشت به اعزاز و اکرام تمام آن جناب را طلبید.

چون آن حضرت به بغداد تشریف آورد پیش از آنکه مـاءمـون آن جـنـاب را ملاقات کند روزى به قصد شکار سوار شد در اثناء راه به جمعى از کـودکـان رسـیـد کـه در مـیـان راه ایـسـتاده بودند و حضرت جواد علیه السلام نیز در آنجا ایـسـتـاده بـود، چون کودکان کوکبه ماءمون را مشاهده کردند پراکنده شدند مگر آن حضرت کـه از جـاى خـود حـرکـت نـفـرمود و با نهایت تمکین و وقار در مکان خود قرار داشت تا آنکه مـاءمـون بـه نزدیک آن حضرت رسید و از مشاهده انوار امامت و جلالت و ملاحظه آثر متانت و مـهـابـت آن حضرت ، متعجب گردیده و عنان کشید و پرسید که اى کودک ! چرا مانند کودکان دیگر از سر راه دور نشدى و از جاى خود حرکت ننمودى ؟ حضرت فرمود که اى خلیفه ! راه تـنـگ نـبـود کـه بـر تـو گـشاده گردانم و جرمى و خطایى نداشتم که از تو بگریزم و گمان ندارم که بى جرم ، تو کسى را در معرض عقوبت درآورى .

از اسـتـمـاع ایـن سـخـنـان تـعـجـب مـاءمـون زیـاد گـردیـد و از مـشـاهـده حـسـن و جـمـال او دل از دسـت داد، پـس پـرسید که اى کودک ! چه نام دارى ؟ فرمود: محمّد نام دارم ، گـفت : پسر کیستى ؟ فرمود: پسر على بن موسى الرضا علیه السلام .

ماءمون چون نسب شریفش را شنید تعجبش زایل گردید و از استماع نام آن امام مظلوم که او را شهید کرده بود منفعل گردید و صلوات و رحمت بر آن حضرت فرستاد و روانه شد.

چـون به صحرا رسید نظرش بر درّاجى افتاد ( بازى ) از پى او رها کرد آن ( بـاز ) مدتى ناپیدا شد چون از هوا برگشت ماهى کوچکى در منقار داشت که هنوز بقیه حـیـاتـى در آن بـود، مـاءمـون از مـشـاهـده آن حـال در شگفت شد و آن ماهى را در کف گرفت و مـعـاودت نـمـود چون به همان موضع رسید که در هنگام رفتن حضرت جواد علیه السلام را ملاقات کرده بود باز دید که کودکان پراکنده شدند و حضرت از جاى خود حرکت نفرمود.

مـاءمون گفت : اى محمّد! این چیست که در دست دارم ؟ حضرت به الهام ملک علام فرمود که حق تـعـالى دریـایـى چند خلق کرده است که ابر از آن دریاها بلند مى شود و ماهیان ریزه با ابـر بـالا مـى رونـد و بـازهـاى پادشاهان آن را شکار مى کنند و پادشاهان آن را در کف مى گـیـرنـد و سـلاله نـبـوت را بـه آن امـتـحان مى نمایند.

ماءمون از مشاهده این معجزه تعجبش افـزون شـد و گـفـت : حـقـا کـه تـویـى فـرزنـد امـام رضـا عـلیـه السلام و از فرزند آن بزرگوار این عجایب و اسرار بعید نیست ،

پس آن حضرت را طلبید و اعزاز و اکرام بسیار نـمـود و اراده کـرد کـه امـّالفضل دختر خود را به آن حضرت تزویج نماید. از استماع این قضیه بنى عباس به فغان آمدند و نزد ماءمون جمعیت کردند و گفتند خلعت خلافت که اکنون بر قامت بنى عباس درست آمد0

و این شرف و کرامت در ایشان قرار گرفته چرا مى خواهى که از میان ایشان به در برى و بر اولاد على بن ابى طالب قرار دهى با آن عداوت قدیم کـه در مـیـان سـلسـله مـا و ایـشـان بـوده اسـت و آنـچـه در حق امام رضا علیه السلام کردى خـاطـرهاى ما همیشه از آن نگران بود تا آنکه مهم او کفایت شد. ماءمون گفت : سبب آن عداوت پـدران شـمـا بـودنـد اگـر ایـشـان خلافت ایشان را غصب نمى کردند عداوتى در میان ما و ایـشـان نـبـود و ایـشـان سـزاواترند به امامت و خلافت از ما. ایشان گفتند:

این کودکى است خـردسـال و هـنـوز اکـتـسـاب عـلم و کـمـال نـنـمـوده اسـت اگـر صـبـر کـنـى کـه او کامل شود بعد از آن به او مزاوجت نمایى انسب خواهد بود.

ماءمون گفت : شما ایشان را نمى شـنـاسـیـد، عـلم ایـشـان از جـانـب حـق تـعـالى اسـت و مـوقـوف بـر کـسـب و تـحـصـیل نیست و صغیر و کبیر ایشان از دیگران افضلند و اگر خواهید شما را معلوم شود علماى زمان را جمع کنید و با او مباحثه نمایید. ایشان یحیى بن اکثم را که اعلم علماى ایشان بود و در آن وقت قاضى بغداد بود اختیار کردند و ماءمون مجلسى عظیم ترتیب داد و یحیى بن اکثم و سایر علما و اشراف را جمع کردند پس ماءمون امر کرد که صدر مجلس را براى آن حضرت فرش کردند و دو متکا براى آن حضرت نهادند.(11)

شـیـخ مـفـیـد فـرمـوده : پـس حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام تـشـریـف آورد در حـالى کـه هفت سـال و چند ماه از سن شریفش گذشته بود و در موضع خود بین المسورتین نشست و یحیى بـن اکـثـم مـقـابل آن حضرت نشست و مردم هم هر کدام در مرتبه خود نشستند و جاى ماءمورا را پهلوى حضرت جواد علیه السلام قرار دادند.

پس یحیى خواست به جهت امتحان آن حضرت مـسـاءله سـؤ ال کـنـد اول رو کـر بـه مـاءمـون و گـفـت : یا امیرالمؤ منین ! رخصت مى دهى از ابـوجـعـفـر مـسـاءله سـؤ ال کـنـم ؟ ماءمون گفت :

از خود آن جناب دستور بطلب یحیى از آن حـضـرت اذن طـلبـیـد،

حـضرت فرمود: ماءذونى ، بپرس اگر خواهى . یحیى گفت : فدایت شـوم چـه مـى فـرمـایـى در حـق کـسـى کـه مـحـرم بـود و قـتـل صـیـد کـرد؟ حـضـرت فـرمـود: در حـل کـشـت او را یـا در حـرم ، عـالم بـود یـا جـاهل ، از روى عمد کشت یا از خطا، آزاد بود یا بنده ، صغیر بود یا کبیر، این ابتداء صید بود یا از کبار آن ، این محرم اصرار دارد یا پشیمان شده ، در شب بود صید آن یا در روز، احـرام عـمـره او اسـت یـا احـرام حـج او؟ یـحـیى از شنیدن این فروع در تحیر ماند و هوش از سـرش بـه در رفـت و عـجـز از صـورتـش ظاهرشد و زبانش در تلجلج افتاد.

این وقت بر حـضـار مـجـلس امر واضح شد، پس ماءمون حمد کرد خدا را و گفت : آیا دانستید الا ن آنچه را کـه مـنـکـر بـودید؟ پس رو کرد به آن حضرت و گفت : آیا خطبه مى کنى ؟ فرمود: بلى ، عرض کرد: پس خطبه تزویج دخترم ام الفضل را از براى خود بخوان چه آنکه من شما را بـراى دامـادى خود پسندیدم اگرچه گروهى از این وصلت کراهت دارند و دماغشان به خاک مالیده خواهد شد، پس حضرت شروع کرد به خواندن خطبه نکاح و فرمود:

( اَلْحـَمـْدُللّهِ اِقـْرارَا بِنِعْمَتِه وَ لا اِله اِلاّ اللّهُ اِخْلاصا لِوَحْدانِیَّتِهِ وَ صَلَّى اللّهُ عَلى مـُحـَمَّدٍ سـَیِّدِ بـَرِیِّتـِهِ وَ اْلاَصـْفـِیـآء مـِنْ عـِتـْرَتـِهِ. اَمـّا بـَعـْدُ: فـَقـَدْ کـانَ مـِنـْ فـَضـْل اللّهِ عـَلَى اْلاَنامِ اَن اَغْناهُمْ بِالْحلالِ عَنِ الْحَرامِ فَقالَ سُبْحانهُ: وَاَنْکِحُوا اْلاَیامى مـِنـْکُمُ وَ الصّالِحینَ مِنْ عِبادِکُمْ وَ اِمائِکُمْ اَنْ یَکُونُوا فُقَرآءَ یُغْنِهِمُ اللّهُ مِنْ فَضْلِهِ وَ اللّهُ واسِعٌ عَلیمٌ. ) (12)

پـس حـضـرت بـا مـاءمـون صـیـغـه نـکـاح را خـوانـد و ام الفضل را تزویج کرد و صداق آن را پانصد درهم جیاد موازى مهر جده اش حضرت فاطمه سـلام اللّه عـلیـهـا قـرار داد و چـون صـیـغه نکاح جارى شد خدم و حشم ماءمون آمدند غالیه بـسـیـار آوردنـد و ریـشـهـاى خواص را به غالیه خوشبو کردند پس نزد سایرین بردند ایـشـان نـیـز خود را خوشبو کردند آنگاه خوانهاى نعمت آوردند و مردم غذا خوردند پس از آن ماءمون هر طایفه و گروهى را که به اندازه شاءنش جایزه داد و مجلس متفرق شد و خواص ‍ باقى ماندند و سایرین رفتند.

آن وقـت مـاءمـون بـه آن حـضـرت عـرضـه داشـت : فـدایـت شـوم ! اگـر مـیـل داشـتـه بـاشـیـد جـواب مسائل محرم را بفرمایید تا مستفید شویم ، پس حضرت شروع فـرمود به جواب دادن و هر یک از شقوق مساءله را بیان فرمود. صداى احسنت ماءمون بلند شد. آنگاه خدمت آن حضرت عرضه کرد که شما هم سؤ الى از یحیى بفرمایید، حضرت به یحیى ، فرمود: بپرسم ؟ عرض کرد: هرچه میل شما باشد، اگر پرسیدید جواب دانم مى گـویـم و الا از شما یاد مى گیرم . حضرت فرمود: بیان کن جواب این مساءله را که مردى نـظـر کـرد بـه زنـى در اول روز و نـظـرش حـرام بـود چـون روز بـلنـد شـد بـر او حـلال شـد، چـون ظـهـر شـد حـرام شـد، چـون عـصـر شـد حـلال شـد، چـون آفـتـاب غـروب کـرد حـرام گـشـت ، چـون وقـت عـشـاء رسـیـد حـلال شـد، چـون نـصـف شـب شـد حـرام گـشـت چـون فـجـر طـالع گـردیـد حـلال شـد از بـراى او، بـگـو بـراى چـه بـوده کـه این زن گاهى حرام بوده بر آن مرد و گـاهـى حـلال ؟ یـحـیـى گـفـت :

بـه خـدا سـوگـنـد کـه مـن جـواب ایـن سـؤ ال را نـدانـم شـمـا بـفـرمـایید تا یاد گیرم .

فرمود: این زن کنیزکى بود و این مرد اجنبى بود، وقت صبح که نگاه کرد بر او نگاهش حرام بود، روز که بلند شد او را خرید بر او حـلال شـد وقـت ظـهـر او را آزاد کـرد حـرام شـد، وقـت عـصـر او را تـزویـج کـرد حـلال شـد، وقـت مـغـرب او را مـظـاهـره کـرد حـرام شـد، وقـت عـشـاء کـفـاره ظـهـار داد حـلال شـد، نـصـف شـب او را یـک طـلاق داد حـرام شـد، وقـت فـجـر رجـوع کـرد حلال شد.

ایـن وقـت مـاءمون رو کرد به حاضرین از بنى عباس و گفت : آیا در میان شما کسى هست که ایـن مـسـاءله را ایـنـطـور بـتـوانـد جـواب دهـد؟ یـا مـسـاءله سـابـقـه را بـه ایـن تـفـصـیـل بـدانـد؟ گـفـتـنـد: نـه بـه خـدا سـوگـنـد شـمـا اعـلم بـودیـد بـه حـال ابـوجـعـفـر عـلیـه السـلام از مـا. مـاءمـون گـفـت :

واى بـر شـمـا! اهـل بـیـت حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم از مـیـان خـلق امـتـیازى دارند به فـضـل و کـمـال و کـمـى سـن مـانـع کـمـالات ایـشـان نـیـسـت و بـرخـى از فضایل ابوجعفر علیه السلام بگفت تا مجلس به هم خورد و مردم برفتند.

روز دیگر نیز ماءمون جوائز و عطایاى بسیار به مردم بخششش کرد و از حضرت جواد علیه السلام اکرام و احـتـرام بـسـیـار مى نمود و آن حضرت را بر اولاد و اقرباء خود فضیلت مى داد تا زنده بود.(13)

مؤ لف گوید: که علما روزها را دوازده ساعت بخش کرده اند و هر ساعتى را به امامى نسبت داده اند و ساعت نهم روزها متعلق به حضرت جواد علیه السلام است . (14)

و در دعاى آن ساعت اشاره شد به سؤ ال ماءمون از آن حضرت از آنچه که در دست داشت و همچنین سؤ ال یحیى بن اکثم از آن حضرت و جواب دادن حضرت ایشان را در آنجا که فرموده :

( وَ بـِالاِمـامِ الْفـاضـِلِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی علیه السلام الَّذى سُئِلَ فَوَفَّقْتَهُ لِلْجَوابِ وَ امْتُحِنَ فَعَضَدْتَهُ بِالتَّوْفیقِ وَ الصَّوابِ صلى اللّه علیه و آله و سلم وَ عَلى اَهْلِ بَیْتِهِ اْلاَطْهارِ ) .

و تـوسـل بـه آن حـضرت در این ساعت براى وسعت رزق نافع است و شایسته است که در توسل به آن حضرت این دعا را بخواند:

( اَللّهـُمَّ اِنـّى اَسـْئَلُکَ بـِحـَقِّ وَلِیِّکَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِی علیه السلام اِلاّ جُدْتَ بِهِ عَلَىَّ مِنْ فـَضـْلِکَ وَ تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَىَّ مِنْ وُسْعِکَ وَ وَسَّعْتَ بِهِ عَلَىَّ مِنْ رِزْقِکَ وَ اَغْنَیْتَنى عَمَّنْ سـِواکَ وَ جـَعـَلْتَ حـاجـَتـى اِلَیـْکَ وَ قَضاها عَلَیْکَ اِنَّک لِما تَشاَّءُ قَدیرٌ ) .(15)

بعضى گفته اند این دعابعد از هر نماز به جهت اداء دین مجرب است .

گزاردن طواف و حج از جانب امامان علیهم السلام

و دوم ـ در امر فرمودن آن حضرت به طواف از براى ائمه علیهم السلام :

شـیـخ کـلیـنـى روایت کرده از موسى بن القاسم که گفت : به حضرت جواد علیه السلام عـرض کـردم کـه مـن اراده کـردم که از جانب شما و پدرت طواف کنم ، بعضى گفتند که از بـراى اوصـیـاء طـواف کردن جایز نیست ، حضرت فرمود بلکه طواف کن آنچه ممکنت شود هـمـانـا ایـن مـطـلب جـایـز اسـت .

راوى گـفـت : بـعـد از سـه سـال دیـگـر خـدمـت آن حـضـرت عـرض کـردم کـه چـنـد سـال قـبـل مـن رخصت طلبیدم از شما در باب طواف کردن از براى شما و پدرت ، شما اذن دادیـد مـرا پس من طواف کردم از براى تو و پدرت آنچه خدا خواسته باشد پس واقع شد در دلم چیزى و به آن عمل کردم . فرمود: چه بود آن ؟

عرض کردم : طواف کردم روزى از براى رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلم ، حضرت تـا اسـم پـیـغـمـبـر شـنـیـد سـه مـرتـبـه فـرمـود صـلى اللّه عـلى رسول اللّه ، پس گفتم :

روز دیگر طواف کردم از براى امیرالمؤ منین علیه السلام ، روز دیگر از براى امام حسن علیه السلام ، روز دیگر براى امام حسین علیه السلام ، و هکذا هر روز بـعـد را از بـراى امامى طواف کردم تا روز دهم از براى شما طواف کردم ، اى سید من ایـن جماعت را که ذکر مى کنم آنچنان کسانى هستند که ولایت ایشان را دین خود قرار داده ام .

حـضـرت فـرمـود: در ایـن هـنـگـام مـتـدیـن شـدى بـه دیـنـى کـه قـبـول نـمـى کـنـد حق تعالى از بندگان غیر آن را، پس گفتم : و بسا باشد که از براى مـادرت فـاطـمـه صـلوات اللّه عـلیـها طواف کردم و بسا هم طواف نکردم .

حضرت فرمود: بـسـیـار کـن ایـن کـار را هـمـانـا ایـن کـار افـضـل چـیـزهـایـى اسـت کـه بـه آن عمل مى کنى ان شاء اللّه .(16)

اظهار ناراحتى براى مصیبت حضرت زهرا علیها السلام

سوم ـ در تفکر آن حضرت در صدماتى که به مادرش فاطمه علیها السلام وارد شده :

از ( دلایل طبرى ) منقول است که روایت کرده از محمّد بن هارون بن موسى از پدرش از ابن الولید از برقى از زکریا بن آدم که وقتى در خدمت حضرت امام رضا علیه السلام بـودم که حضرت جواد علیه السلام را خدمت آن حضرت آوردند در حالى که سن شریفش از چهار سال کمتر بود پس آن جناب دست خود را بر زمین زید و سر مبارک را به جانب آسمان بلند کرد و مدت طویلى فکر نمود و حضرت امام رضا علیه السلام فرمود:

جان من فداى تـو بـاد! بـراى چـه یـان قـدر فـکر مى کنى ؟ عرض کرد: فکرم در آن چیزى است که با مادرم فاطمه علیها السلام به جا آوردند!

( اَمـا وَاللّهِ لاُخـْرِجـَنَّهـُما ثُمَّ لاُحْرِقَنَّهُما ثُمَّ لاَذْرِیَنَّهُما ثُمَّ لاَنْسِفَنَّهُما فِى الْیَمِّ نَسْفا ) .

پس حضرت امام رضا علیه السلام او را نزدیک خود طلبید و مابین دیدگان او را بوسید و فرمود: پدر و مادرم فداى تو باد! تویى شایسته از براى امامت .(17)

مناجات مخصوص مهریه دختر ماءمون

چهارم ـ در روایت ( اَلْوَسائِلُ اِلى المَسائل ) است :

سـیـد بـن طـاوس رحـمـه اللّه از مـحمّد بن حارث نوفلى ـ خادم حضرت امام محمّد تقى علیه السـلام ـ روایـت کـرده وقـتـى که تزویج کرد ماءمون دختر خود را به امام محمّد تقى علیه السـلام ، نـوشـت حـضـرت بـراى او کـه از بـراى هـر زنـى صـداقـى اسـت از مـال شـوهـرش و حـق تـعـالى امـوال مـا را در آخـرت ذخـیـره نـهـاده هـمـچـنـان کـه امـوال شـمـا را در دنـیـا بـه شـمـا داده و مـن بـه کـابـیـن دخـتـر تـو دادم ( الوسـائل الى المـسـائل ) را و آن مناجاتى است که به من داده پدرم و به او رسیده از پـدرش مـوسـى بـن جـعفر و به او رسیده از پدرش جعفر و به او رسیده از پدرش محمّد و بـه او رسـیـده از پـدرش على بن الحسین و به او رسیده از پدرش حسین و به او رسده از بـرادرش حـسـن و بـه او رسیده از پدرش امیرالمؤ منین على بن ابى طالب علیه السلام و بـه او رسـیـده از حـضـرت رسـول صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم کـه بـه آن حـضرت داد جـبـرئیل و گفت : یا محمّد صلى اللّه علیه و آله و سلم ، حضرت رب العزة تو را سلام مى رساند و مى فرماید این مفاتیح گنجهاى دنیا و آخرت است آن را وسیله خود ساز به سوى مـطـالب خـود تـا بـرسـى بـه مـراد خـود و سـرانجام گیرد مطلب تو و ایثار مکن آن را در حـاجـتـهاى دنیا که کم مى گرداد حفظ آخرتت را و آن ده وسیله است که به واسطه آن درهاى رغـبـات گـشوده مى شود و طلب کرده مى شود به سبب آنها حاجات و به اتمام مى رسد.

و این است نسخه آن مناجات استخاره :

( اَللّهُمَّ اِنَّ خِیَرَتِکَ فیما اسْتَخَرْتُکَ فیهِ تُنیلُ الرَّغائِبَ... ) (18)

مـؤ لف گوید: که من این ده مناجات را در ( کتاب باقیات صالحات ) ایراد کردم هر که طالب است . به آنجا رجوع کند.

خدا مرا براى بازى خلق نکرده

پنجم ـ در اخبار آن حضرت است از غیب :

طـبـرى روایـت کـرده از شـلمـغـانـى کـه گـفـت حـج کـرد اسـحـاق بـن اسـمـاعـیـل در سـالى کـه بـیـرون رفـتند جماعت مردم به سوى ابوجعفر جواد علیه السلام بـراى سؤ ال و امتحان آن حضرت ، اسحاق گفت من آماده کردم در رقعه اى ده مساءله که سؤ ال کنم آنها را از آن حضرت و عیال من حملى داشت با خود گفتم هرگاه جواب داد از مسائلم از آن حـضـرت بـخـواهـم که بخواند خدا را که آن حمل را پسر قرار دهد، پس ‍ چون مردم از آن حـضـرت سـؤ الات خـود را نـمـودنـد بـرخـاسـتـم و آن رقـعـه با من بود و مى خواستم سؤ ال کنم از آن حضرت از مسائل خود که آن جناب را نظر بر من افتاد و فرمود:

اى ابویعقوب ! نـام گـذار او را احـمـد. پس متولد شد براى من پسرى و نامیدم او را احمد، مدتى زندگى کـرد و وفـات کـرد. و بـود از کـسـانـى کـه بـیرون آمده بود با جماعت مردم على بن حسان واسطى معروف به اعمش گفت برداشتم با خودم از آلتى که براى صبیان است بعضش از نقره بود و گفتم تحفه مى برم براى مولایم ابوجعفر علیه السلام ، پس چون مردم جواب مسائل خود را شنیدند و از دور آن حضرت متفرق شدند حضرت برخاست و تشریف برد به صـریـا، مـن بـه عـقب آن حضرت رفتم پس ( موفق ) خادم آن جناب را ملاقات کردم و گـفـتـن اذن بـطـلب از بـراى مـن از آن حضرت پس وارد شدم بر آن حضرت و سلام کردم ، جـواب سـلام داد در حـالى کـه در صـورت نازنینش کراهت بود و امر نفرمود مرا بنشستن . من نزدیک شدم و آنچه در کیسه داشتم در مقابل آن حضرت خالى کردم ، آن جناب نظر کرد بر من نظر شخص غضبناک و آن آلات را به یمین و یسار و افکند و فرمود: از براى این خدا مرا خـلق نـفـرمـوده مـرا چـه بـا بـازى . پـس ، از آن حـضـرت خـواستم که مرا عفو فرماید عفو فرمود.(19)

علم و قدرت امام جواد علیه السلام

ششم ـ در اشاره آن حضرت است به قدرت خداوند تعالى .

در ( مـدیـنـه المـعـاجـز ) از ( عـیـون المـعـجـزات ) نقل کرده که عمر بن فرج رخجى گفت : گفتم به حضرت امام محمّد تقى علیه السلام که شـیـعیان تو ادعا مى کنند که تو مى دانى هر آبى که هست در دجله و وزن آن را و بودیم ما در کنار دجله ، حضرت فرمود که حق تعالى قدرت داد که تفویض کند علم این را بر پشه اى از مخلوقات خود یا قدرت ندارد؟ گفتم : قدرت دارد، فرمود، من گرامى ترم بر خداوند تعالى از پشه و از بیشتر خلق خدا.(20)

پـاسـخ امـام جـواد عـلیـه السـلام بـه سـى هـزار سـؤ ال

هفتم ـ در جواب دادن آن حضرت است از سى هزار مساءله :

شیخ کلینى و دیگران روایت کرده اند از على بن ابراهیم از پدرش که گفت :

رخصلت خواستند گروهى از اهل نواحى از ورود بر حضرت جواد علیه السلام آن جناب اذن داد، پس داخل شدند و سؤ ال کردند از آن حضرت در یک مجلس از سى هزار مساءله ، حضرت جواب داد همه را و در آن وقت آن حضرت ده سال داشت .(21)

مـؤ لف گـوید: که ممکن است در وقت سؤ ال هر یک از آن جماعت مساءله خود را مى پرسید از آن حـضـرت و مـلاحـظـه نـمـى کـرد کـه دیـگـرى سـؤ ال مـى کـنـد و جـواب داده حـضـرت از اکثر آنها به ( لا ) و ( نعم ) و ممکن است آنـچـه چـون حـضـرت بـر ضـمـایـر آنـهـا مـطـلع بـود تـا سـائل شـروع مـى کـرده بـه سؤ ال ،

خود حضرت جواب او را مى داده و نمى گذاشته سؤ ال خود را بیان کند. چنانکه روایت شده شخصى خدمت آن حضرت ، عرض کرد: فدایت شوم ،

حـضـرت فرمود: قصر نکن ، مردم پرسیدند این چه بود که فرمودى ؟ فرمود: این شخص مـى خـواسـت سؤ ال کند از من که ملاح در کشتى نماز خود را به قصر بخواند یا تمام ، من گـفـتـم نـماز خود را قصر نخواند. و علامه مجلسى رحمه اللّه وجوهى چند در رفع استبعاد این حدیث فرموده که مقام نقلش نیست .(22) واللّه العالم .

معجزات حضرت جواد علیه السلام

درخت خشک میوه دار شد

اول ـ شـیـخ مـفـیـد و ابـن شهر آشوب و دیگران روایت کرده اند که چون حضرت جواد علیه السـلام بـا ام الفـضـل زوجـه خـود از بـغـداد بـه مدینه مراجعت مى فرمود چون به شارع کـوفـه بـه دار مـسـیـب رسـیـد فـرود آمـد و آن هـنـگـام غـروب آفـتـاب بـود پـس داخـل مـسـجـد شـد و در صحن آنجا درخت سدرى بود که بار نمى داد پس حضرت کوزه آبى طلبید و در زیر آن درخت وضو گرفت و ایستاد به نماز مغرب و (نماز) جماعت گذاشت و در رکعت اول بعد از حمد، سوره نصر و در ثانى حمد و توحید خواند و پیش از رکوع ، قنوت خـوانـد پس رکعت سوم را به جا آورد و تشهد و سلام گفت و از نماز فارغ شد. پس لحظه اى نشست و ذکر خدا به جا آورد و برخاست و چهار رکعت نافله مغرب به جا آورد پس تعقیب نـمـاز خـوانـد و دو سـجـده شـکـر به جا آورد و بیرون رفت . پس چون مردم نزد درخت آمدند دیـدنـد که بار داده میوه نیکویى را پس ‍ تعجب کردند و از سدر آن خوردند یافتند شیرین است و دانه ندارد پس مردم با آن حضرت وداع کردند و به مدینه تشریف برد. و در مدینه بـود تـا زمـان مـعـتـصـم کـه آن حـضـرت را بـه بـغـداد طـلبـیـد در اول سـال دویـسـت و بـیـسـت و پـنـج و در بـغـداد تـوقـف فـرمـود تا آخر ماه ذى القعده همان سال که وفات یافت و در پشت سر مبارک جدش ‍ امام موسى علیه السلام مدفون شد. و از شـیـخ مـفـیـد نـقـل شـده کـه فـرمـود مـن از مـیوه آن درخت سدر خوردم و یافتم آن را بى دانه .(23)

دوم ـ قطب راوندى روایت کرده از محمّد بن میمون که در ایامى که حضرت جواد علیه السلام کـودک بـود و جـنـاب امام رضا علیه السلام هنوز به خراسان نرفته بود سفرى به مکه نمود من نیز در خدمت آن حضرت بودم چون خواستم مراجعت کنم خدمت آن حضرت عرضه داشتم کـه مـن مى خواهم به مدینه بروم کاغذى براى ابوجعفر محمّد تقى علیه السلام بنویسید تـا من ببرم . حضرت تبسمى فرمود و نامه اى نوشت من آن را به مدینه آوردم و در آن وقت چـشـمان من نابینا شده بود پس ‍ ( موفق خادم ) ، حضرت محمّد تقى را آورد در حالى کـه در مـهد جاى داشت پس من نامه را به آن جناب دادم ، حضرت به ( موفق ) فرمود کـه مـهر از نامه بردار کاغذ را باز کن ، پس ( موفق ) مهر از کاغذ برداشت و آن را گـشـود مـقـابـل آن جـنـاب پـس حـضـرت آن را مـلاحـظـه کـرد آنـگـاه فـرمـود: اى مـحـمـّد! احـوال چـشـمـت چـگـونـه اسـت ؟ عـرض کـرم : یـابـن رسـول اللّه ! چـشـمـم عـلیـل شـده و بـیـنـایى از او رفته چنانچه مشاهده مى فرمایى ، پس حـضـرت دست مبارک به چشمان من کشید از برکت دست آن حضرت چشمان من شفا یافت پس من دست و پاى آن جناب را بوسیدم و از خدمتش بیرون آمدم در حالى که بینا بودم .(24)

امام جواد علیه السلام از افکار من خبر داد

سـوم ـ و نـیـز روایـت کـرده از حـسـیـن مـکـارى کـه گـفـت : داخـل بـغداد شدم در هنگامى که حضرت امام محمّد تقى علیه السلام نیز در بغداد بود و در نزد خلیفه در نهایت جلالت بود من با خود گفتم که دیگر حضرت جواد علیه السلام به مـدیـنـه بـر نـخـواهـد گـشـت بـا ایـن مـرتـبـتـى کـه در ایـنـجـا دارد و از حـیـثـیـت جـلال و طـعـامـهاى لذیذ و غیره چون این خیال در خاطر من گذشت دیدم آن جناب سر به زیر افـکـند پس سر بلند کرد در حالى که رنگ مبارکش زرد شده بود و فرمود: اى حسین ، نان جـو بـا نـمک نیم کوب در حرم رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلم نزد من بهتر است از آنچه که مشاهده مى کنى در اینجا.(25)

از مذهب زیدى دست برداشتم

چـهـارم ـ در ( کشف الغمه ) از قاسم بن عبدالرحمن روایت کرده است که گفت من زیدى مـذهـب بـودم وقـتـى رفـتـم بـه بـغـداد، روزى در بـغـداد بـودم دیـدم کـه مـردم در حـرکت و اضـطـرابـنـد بـعـضـى مـى دوند و بعضى بالاى بلندیها مى روند و بعضى ایستاده اند، پرسیدم : چه خبر است ؟ گفتند: ابن الرضا! ابن الرضا! یعنى حضرت جواد پسر حضرت امـام رضـا علیهما السلام مى آید. گفتم به خدا سوگند که من نیز مى ایستم و او را مشاهده مى کنم ، پس ناگاه دیدم که آن حضرت پیدا شد و سوار بر استرى بود من با خود گفتم لعـن اللّه اصـحـاب الا مـامـة ؛ یـعـنـى دور باشند از رحمت خدا گروه امامیه هنگامى که اعتقاد کـردنـد کـه خـداونـد طـاعـت ایـن جـوان را واجـب گـردانـیـده تـا ایـن خیال در دل من گذشت حضرت رو به من کرد و فرمود:

یـا قـاسـم بن عبدالرحمن ! ( اَبَشَرا مِنّا واحدا نَتَّبِعُهُ اِنّا اذا لَفى ضَلالٍ وَ سُعُرٍ ) .(26)

دوباره در دل خود گفتم که او ساحر است ، دیگر باره رو کرد به من و فرمود:

( ءَاُلْقِىَ الذِّکْرُ عَلَیْهِ مِنْ بَیْنِنا بَلْ هُوَ کَذّابٌ اَشِرٌ ) .(27)

آن وقـت کـه حـضـرت از خـیـالات مـن خـبـر داد مـن اعـتـقـادم کـامـل شـد و اقـرار بـر امـامـت او نـمـودم و اذعـان نـمـودم کـه او حـجـة اللّه اسـت بـر خـلق خدا.(28)

مـؤ لف گـویـد: کـه ایـن دو آیـه مـبـارکـه در سـوره قـمـر اسـت ، و مـعـنـى آیـه اول بـنـابـر آنـچـه در تـفسیر است آنکه : تکذیب کردند قوم ثمود حضرت صالح پیغمبر عـلیـه السـلام را و گـفـتند آیا آدمى که از جنس ما است و یگانه است که هیچ تبعى و حشمى ندارد پیروى کنیم او را؟ مراد انکار این معنى است یعنى تابع شخصى نشویم که فضلى و مـزیـتـى بـر ما ندارد و بى کس و بى یار و بى خویش و تبار است به درستى که این هنگام که متابعت او کنیم در گمراهى و آتشهاى سوزان خواهیم بود. و معنى آیه دوم این است : آیا القا کرده است وحى بر او از میان ما و حال آنکه در میان ما اولى و احق از وى یافت مى شود؟ نه چنین است که وحى مختص باشد به او بلکه او درغگوى است و خودپسند و متکبر.

چرا شیعه دوازده امامى شدم ؟

پـنـجم ـ شیخ مفید و طبرسى و دیگران روایت کرده اند از على بن خالد که گفت : زمانى در عـسـکـر یـعنى در سر من راى بودم شنیدم که مردى را از شام در قید و بند کرده اند و آورده اند در اینجا حبس نموده اند و مى گویند او ادعاى نبوت و پیغمبرى کرده ، گفت من رفتم در آن خـانه که او را در آنجا حبس کرده بودند و با پاسبانان او مدارا و محبت کردم تا مرا به نـزد او بـردنـد. چـون بـا او تـکـلم کـردم یـافـتـم او را صـاحـب فـهـم و عـقـل پس از او پرسیدم که اى مرد بگو قصه تو چیست ؟ گفت : بدان که من مردى بودم که در شـام در مـوضع معروف به راءس الحسین علیه السلام یعنى موضعى که سر امام حسین عـلیـه السـلام را در آنـجـا گذاشته یا نصب کرده بودند عبادت خدا را مى نمودم ، شبى در مـحراب عبادت مشغول به ذکر خدا بودم که ناگاه شخصى را دیدم که نزد من است و به من فرمود: برخیز! پس برخاستم و مرا کمى راه برد ناگاه دیدم در مسجد کوفه مى باشم ، فـرمود: این مسجد را مى شناسى ؟ گفتم : بلى این مسجد کوفه است ، پس نماز خواند و من بـا او نـمـاز خـوانـدم . پـس بـیـرون رفـتـیـم و مـرا کـمـى راه بـرد دیـدم کـه در مـسـجـد رسـول خـدا صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم مـى بـاشـم پـس ‍ سـلام کـرد بـر رسـول خـدا صـلى اللّه علیه و آله و سلم و نماز کرد و من هم نماز کردم پس با هم بیرون آمـدیـم پس قدر کمى راه رفتیم دیدم که در مکه مى باشم پس طواف کرد و طواف کردم با او و بـیـرون آمدیم و کمى راه آمدیم دیدم که در همان محراب عبادت خود در شام مى باشم و آن شـخـص از نـظـر مـن غـائب شـد. پـس مـن در تـعـجـب مـانـدم تـا یـکـسـال ، چـون سـال دیـگر شد باز آن شخص را دیدم که نزد من آمد، من از دیدن او مسرور شـدم پـس مـرا خـوانـد و بـا خـود بـرد بـه هـمـان مـوضـعـى کـه در سـال گـذشـتـه بـرده بـود، چون مرا برگردانید به شام و خواست از من مفارقت کند با او گفتم که ترا قسم مى دهم به حق آن خدایى که این قدرت و توانایى را به تو داده بگو تو کیستى ؟ فرمود: منم محمّد بن على بن موسى بن جعفر علیهم السلام .

پس من این حکایت را براى شخصى نقل کردم ، این خبر کم کم به گوش وزیر معتصم محمّد بـن عـبـدالمـلک زیـات رسید فرستاد مرا در قید و بند کردند و آوردند مرا به عراق و حبس نمودند چنانکه مى بینى و بر من بستند که من ادعاى پیغمبرى کرده ام . راوى گفت : به آن مـردم گـفـتـم مـیـل دارى کـه مـن قـصـه تـرا بـراى مـحمّد بن عبدالملک بنویسم تا بر حقیقت حـال تـو مـطلع گردد و ترا رها کند؟ گفت : بنویس . پس من نامه اى به محمّد بن عبدالملک نـوشـتـم و شـرح حـال آن مرد محبوس را در آن درج کردم چون جواب آمد دیدم همان نامه خودم است در پشت آن نوشته که به آن مرد بگو که بگوید به آن کسى که او را در یک شب از شـام بـه کـوفه و مدینه و مکه برده و از مکه به شام برگردانیده بیاید او را از زندان بـیـرون بـرد. راوى گـفـت مـن از مـطـالعـه جـواب آن نـامـه خـیـلى مـغـمـوم شـدم و دلم بـر حـال آن مـرد سـوخـت روز دیـگر صبح زود گفتم بروم و او را از جواب نامه اطلاع دهم و امر کـنـم او را بـه صـبـر و شـکـیـبـایـى ، چـون بـه در زندان رسیدم دیدم پاسبانان زندان و لشـکـریـان و مـردمـان بسیارى به سرعت تمام گردش مى کنند و جستجو مى نمایند. گفتم مـگـر چـه خبر است ؟ گفتند: آن مردى که ادعاى نبوت مى کرد در زندان حبس بود دیشب مفقود شده و هیچ اثرى از او نیست نمى دانیم به زمین فرو رفته یا مرغ هوا او را ربوده على بن خالد گفت فهمیدم که حضرت امام محمّد تقى علیه السلام به اعجاز او را بیرون برده است و مـن در آن وقـت زیـدى مـذهـب بـودم چـون ایـن مـعـجـزه را دیـدم امـامى مذهب شدم و اعتقادم نیکو شد.(29)

مکافات عمل

مؤ لف گوید: که محمّد بن عبدالملک زیات به سزاى خود رسید. مسعودى گفت :

چون خلافت به متوکل عباسى منتقل شد چند ماه از خلافت او که گذشت بر محمّد بن عبدالملک غـضـبـنـاک شـد جـمـیـع امـوال او را بـگـرفـت و او را از وزارت مـعـزول سـاخت و محمّد بن عبدالملک در ایام وزارت خود تنورى از آهن ساخته بود و او را میخ کـوب نـمـوده بـود به طورى که سرهاى میخ ‌ها در باطن بوده و هر که را مى خواست عذاب کـنـد امـر مى کرد او را در آن تنور مى افکنند تا به صدمت آن میخ ‌ها و ضیق مکان به سخت تر وجهى معذب بود و هلاک مى شد، و چون متوکل بر محمّد غضبناک شد امر کرد تا او را در همان تنور آهن افکندند محمّد چهل روز در همان تنور معذب بود تا وقتى که به هلاکت رسید و در روز آخـر عـمـر خـود کـاغـذ و دواتـى طـلبـیـد و ایـن دو بـیـت نـوشـت و بـراى متوکل فرستاد:

هِىَ السَّبیلُ فَمِنْ یَوْم اِلى یَوْمٍ

کَاَنَّهُ ماتَریکَ الْعَیْنُ فى نَوْمٍ

 لاتَجْزَ عَنَّ رُوَیدا اِنَّها دُوَلٌ

 دُنْیا تَنَقَّلُ مِنْ قَوْمٍ اِلى قَوْمٍ

 مـتـوکل را فرصتى نبود که آن مکتوب را به او رسانند روز دیگر که رقعه به وى رسید فـرمـان کـرد کـه او را از تـنـور بـیـرون آوردنـد چـون نـزد تـنـور رفـتـنـد مـحـمّد را مرده یافتند.(30)

بـدان کـه در بـاب شـهـادت حـضـرت امـام رضـا عـلیـه السـلام نـقـل کـردیـم کـه ابـوالصـلت را مـاءمـون در زنـدان حـبـس کـرد، یـکـسـال در حـبـس بـود پـس مـتـوسـل شـد بـه انـوار مـقـدسـه مـحـمـّد و آل مـحـمـّد علیهم السلام هنوز دعاى او تمام نشده بود که حضرت جواد علیه السلام نزد او حاضر شد و او را از بند رهانید.

شفاى چشم به عنایت امام جواد علیه السلام

شـشـم ـ شـیـخ کـشـى روایـت کـرده از محمّد بن سنان که گفت : شکایت کردم که حضرت امام رضـا عـلیـه السـلام از درد چـشـم خود پس گرفت حضرت کاغذى و نوشت براى ابوجعفر حـضـرت جـواد علیه السلام و آن حضرت از طفل سه ساله کوچکتر بود پس ‍ حضرت رضا عـلیـه السـلام آن کـاغـذ را به خادمى داد و امر کرد مرا که بروم با او و فرمود به من که کـتـمـان کن ، یعنى اگر از حضرت جواد معجزه اى دیدى اظهار مکن آن را، پس رفتم به نزد آن حـضرت و خادمى آن حضرت را به دوش برداشته بود. محمّد گفت : پس خادم آن کاغذ را گشود مقابل حضرت جواد علیه السلام حضرت نظر کرد در کاغذ و بلند مى کرد سر خود را بـه جـانـب آسمان و مى گفت : ( ناج ) پس این کار را چند دفعه کرد. پس رفت هر دردى کـه در چـشـم مـن بـود و چنان چشمم روشن و بینا شد که چشم احدى مانند او نبود، پس گفتم به حضرت جواد علیه السلام که خداند ترا شیخ این امت قرار دهد همچنان که عیسى بـن مـریـم عـلیـه السـلام را شـیـخ بنى اسرائیل قرار داد، سپس گفتم به آن حضرت : اى شبیه صاحب فطرس ! محمّد گفت : پس من برگشتم و حضرت امام رضا علیه السلام به من فرمود که این را پنهان کن ، من پیوسته چشمم صحیح بود تا وقتى که فاش کردم معجزه حـضـرت جواد علیه السلام را در باب چشم خود پس دیگر باره درد چشم من عود کرد. راوى گـفت : به محمّد بن سنان گفتم که چه قصد کردى از آنکه به آن حضرت گفتى اى شبیه صـاحب فطرس ؟ او در جواب گفت که حق تعالى غضب فرمود بر ملکى از ملائکه که او را فطرس مى گفتند پس بال او را درهم شکست و افکند او را در جزیره اى از جزائر دریا و او بـود تـا وقـتـى کـه مـتـولد شـد حـضـرت امـام حـسـیـن عـلیـه السـلام ، حق تعالى فرستاد جـبـرئیـل را به سوى حضرت پیغمبر صلى اللّه علیه و آله و سلم تا آن حضرت را تهنیت گوید به ولادت امام حسین علیه السلام و جبرئیل صدیق و دوست فطرس بود پس گذشت به او در حالى که در جزیره افتاده بود پس او را خبر داد به آنکه امام حسین علیه السلام مـتـولد شـده و حـق تـعـالى او را امـر فـرمـوده کـه پـیغمبر را تهنیت گوید پس فرمود به فـطـرس مـیـل دارى ترا بردارم به یکى از بالهاى خود و ببرم ترا نزد محمّد صلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم تـا شـفـاعـت کـنـد تـرا؟ فـطـرس گـفـت : بـلى ! پـس جبرئیل او را به یکى از بالهاى خود برداشت و او را خدمت پیغمبر صلى اللّه علیه و آله و سـلم بـرد پـس تبلیغ کرد تهنیت از جانب پروردگار خود را آنگاه قصه فطرس را براى آن حـضـرت نـقـل کـرد، حـضـرت فـرمـود بـه فـطـرس کـه بـمـال بـال خـود را بـه گـهـواره حـسـیـن و مـیـمنت بجو به آن بجهت عظمت و بزرگى آن ، فـطـرس جـنـان کـرد حـق تعالى بال او را به او رد کرد و او را به جاى خود و منزلى که داشت با ملائکه برگردانید.(31)

هـفـتـم ـ شـیـخ کـلینى و دیگران روایت کرده اند از محمّد بن ابى العلاء که گفت : شنیدم از یـحیى بن اکثم قاضى سامره بعد از آنکه آزمودم او را و مناظره کردم با او و محاوره نمودم و مـراسـله کـردم او را و سـؤ ال کـردم از او از عـلوم آل مـحـمـّد صـلى اللّه عـلیـه و آله و سـلم ، یـحـیـى گـفـت کـه روزى داخـل مـسـجـد پـیغمبر صلى اللّه علیه و آله و سلم شدم طواف مى کردم به قبر مبارک دیدم مـحـمـّد بـن على الرضا علیه السلام را که طواف مى کند به قبر مبارک . پس مناظره کردم بـا آن حـضـرت در مـسـائل کـه نـزد من بود یعنى آنها را خوب مى دانستم پس جواب آنها را فـرمـود آنـگـاه گـفـتـم بـه آن حـضـرت که واللّه من مى خواهم یک مساءله از شما بپرسم و خجالت مى کشم از آن حضرت فرمود من خبر مى دهم ترا به آن پیش از آنکه از من بپرسى آن را، و آن ایـن اسـت که مى خواهى بپرسى از من از ( امام ) ، گفتم : بلى ! همین است سـؤ ال مـن بـه خدا سوگند، فرمود: منم امام . گفتم : علامتى مى خواهم ، در دست آن حضرت عـصـائى بـود عـصـا بـه نـطـق آمـد و گـفـت هـمـانـا مولاى من امام این زمان است و او است حجت .(32)

حرز امام جواد علیه السلام

هشتم ـ سید بن طاوس رحمه اللّه در ( مهج الدعوات ) روایت کرده از ابونصر همدانى از حکیمه دختر امام محمّد تقى علیه السلام آنچه که حاصلش این است که بعد از وفات امام مـحـمـّد تـقـى عـلیه السلام رفتم به نزد ام عیسى دختر ماءمون که زن آن حضرت بود جهت تعزیت او، دیدم که بسیار جزع و گریه به جهت امام مى کرد به مرتبه اى که مى خواست خـود را بـه گـریـه بکشد من ترسیم که زهره اش ‍ شکافته شود از کثرت غصه ، پس در بین اینکه ما مذاکره مى کردیم کرم و حسن خلق و شرف آن حضرت را و آنچه حق تعالى به او مـرحـمـت فرموده بود از عزت و کرامت ، ام عیسى گفت که ترا به چیزى عجیب خبر دهم که از هـمـه چـیزها بزرگتر باشد. گفتم : آن کدام است ؟ ام عیسى گفت : من دایم جهت امام غیرت مـى کـردم و مـراقب او بودم و گاه گاه سخنهاى سخت مى شنیدم و من به پدر خود مى گفتم پـدرم مـى گـفـتـم تـحـمـل کن که او فرزند پیغمبر است و وصله اى است از پیغمبر. ناگاه روزى نشسته بودم دخترى از در خانه در آمد و به من سلام کرد، گفتم : چه کسى ؟ گفت از اولاد عـمـار یـاسـرم و زن امام محمّد تقى علیه السلام ام که شوهر تو است ، پس مرا چندان غـیـرت گـرفـت که نزدیک بود سر برداشته به صحرا روم و جلاء وطن نمایم و شیطان نزدیک بود که مرا بر آن دارد که آن زن را بیازارم ، قهر خود را فرو بردم و با او نیکى کردم و خلعتش دادم .

چـون آن زن از پـیـش مـن رفـت نزد پدرم رفتم و گفتم با او آنچه دیده بودم و پدرم در آن حـالت کـه مـسـت لایـعقل بود اشارت به غلامى کرد که پیش او ایستاده بود که شمشیر مرا بـیـاور، شـمشیر گرفت و سوار شد و گفت که واللّه من مى روم و او را مى کشم ، چون این صـورت از پدر خود مشاهده کردم پشیمان شدم و اِنّا للّهِ وَ انّا اِلَیْهِ راجِعُونَ خواندم و گفتم چـه کـردم بـه نفس خود و شوهر خود را به کشتن دادم . بر روى خود مى زدم و پس پدر مى رفـتـم تا درآمد به خانه اى که امام بود پیوسته او را با شمشیر زد تا او را پاره پاره کـرد پـس از نـزد او بیرون آمد من از پى او گریختم و تا صباح از این جهت خواب نکردم و چون چاشت شد نزد پدر آمدم و گفتم : مى دانى دیشب چه کرده اى ؟ گفت : نه ، گفتم : پسر امـام رضا علیه السلام را کشتى ، از این سخن متحیر شد و از خود رفت و بیهوش شد، بعد از سـاعتى به خود آمد و گفت : واى بر تو چه مى گویى ؟ گفتم : بلى ! رفتى بر سر او و او را بـه شـمـشیر زدى و کشتى . ماءمون اضطراب بسیار کرد از این سخن گفت یاسر خادم را بطلبید یاسر را حاضر کردند با یاسر گفت : واى بر تو! این چه سخن است که دخـتر من مى گوید؟ یاسر گفت : راست مى گوید، ماءمون بر سینه و روى خود زد و گفت : ( اِنّا للّهِ وَ اِنّا اِلَیْهِ راَجِعُونَ ) رسوا شدیم تا قیامت در میان مردم و هلاک شدیم ، اى یـاسر برو و خبر آن حضرت را تحقیق کن و جهت ما خبر بیاور که جان من نزدیک است از تن بـیـرون آیـد. یـاسـر رفـت بـه خـانه آن جناب و من به رخساره خود لطمه مى زدم پس زود مراجعت نمود و گفت : بشارت و مژدگانى اى امیر! گفت : چه خبر دارى ؟ گفت : رفتم نزد آن حضرت دیدم نشسته بود و بر تن شریفش پیراهنى بود و به لحاف ، خود را پوشانیده بـود و مـسـواک مى کرد، من سلام بر او کردم و گفتم که مى خواهى این پیراهن که پوشیده اى بـه جـهـت تبرک به من دهى تا در او نماز کنم . و مرا مقصود این بود که به جسد مبارک امـام نـظـر کـنـم کـه آیا ضرب شمشیر هست یا نه ، به خدا که همچون عاج سفیدى بود که زردى او را مـس کـرده بـاشـد و نـبود بر جسد او از زخم شمشیر و غیره اثرى ، پس ‍ ماءمون گـریـسـت گـریستن دراز و گفت : با این آیت و معجزه هیچ چیز دیگر نماند و این عبرت است بـراى اولیـن و آخـریـن . بـعـد از آن یـاسـر را گـفـت کـه سوار شدن و گرفتن شمشیر و داخل شدن خود را یاد مى آورم و برگشتن خود را یاد نمى آورم ، پس ‍ چگونه بوده است امر مـن و رفـتـن مـن بـه سوى او، خدا لعنت کند این دختر را لعنت شدید، برو نزد دختر و به او بگو که پدرت مى گوى به خدا قسم که اگر بعد از این از آن جناب شکایت کنى یا بى دسـتـور او از خـانـه بـیـرون آیى از تو انتقام مى کشم ، پس ‍ برو به نزد ابن الرضا و سـلام مرا به او برسان و بیست هزار دینار جهت او ببر و اسبى که دیشب سوار شده بودم کـه او را ( شـهـرى ) مى گویند براى او ببر پس امر کن هاشمیین را که به جهت سـلام بـر آن حـضـرت وارد شـونـد و بـر او سـلام کـنند. یاسر مى گوید: چنان کردم که مـاءمـون گـفته بود و سلام ماءمون را رسانیدم و مالى را که ماءمون فرستاده بود در پیش امام علیه السلام نهادم و اسب را عرضه کردم ، حضرت بر آن زر نظر کرد ساعتى بعد از آن تـبـسـم نـمـود و فـرمـود: عـهـدى کـه مـیان ما و ماءمون بود همچون بود که هجوم کند به شـمـشـیـر بـر من ؟! آیا نمى داند که مرا یارى دهنده اى است که میان من و او مانع است . پس گـفـتـم : اى پـسـر رسـول خـدا! بـگـذار ایـن عـتـاب را بـه خـدا و بـه حـق جـدت رسول اللّه صلى اللّه علیه و آله و سلم که ماءمون چنان مست بود که نمى دانسته چیزى از ایـن کار و ندز کرده نذر راستى و سوگند خورده که بعد از این مست نشود و چیزى که مست کـنـنـده بـاشـد نـخورد؛ زیرا که آن از دامهاى شیطان است ، پس هرگاه نزد ماءمون تشریف ببرى این سخنان را به روى وى نیاور و عتاب مکن . حضرت فرمود که مرا نیز عزم و راءى چـنـیـن بـود. بـعـد از آن جامه طلبید و پوشید و برخاست و مردم تمامى با آن حضرت نزد مـاءمـون آمـدند، ماءمون برخاست و آن جناب را در کنار گرفت و به سینه چسبانید و ترحیب کـرد و اذن نداد احدى را که بر او داخل شود و پیوسته با آن حضرت حدیث مى گفت ، چون مجلس خواست منقضی شود حضرت فرمود : ای مامون من ترا نصیحتی می کنم قبول کن : مامون گفت : بلی آن کدام است یابن رسول الله ؟ فرمود : می خواهم که شب بیرون نروی چون من ایمن نیستم از این خلق نگونسار بر تو و نزد من دعایی است متحصن ساز نفس خود را به آن و حرز کن خود را به آن از بدیها و بلاها و مکروهات همچون که مرا دیشب از شر تو نگاه داشت ، و اگر لشکرهای روم و ترک را ملاقات کنی و تمامی بر تو جمع شوند با جمیع اهل زمین از ایشان به تو بدی نرسد ، اگر خواهی بفرستم آن را برای تو تا آنکه به واسـطـه آن از هـمـه آن چـیـزها ایمن باشى ، گفت : بلى به خط خود بنویس و بفرست به سوى من ، حضرت قبول نمود.

چون صباح شد حضرت جواد علیه السلام یاسر را نزد خود طلبید و به خط خود این حرز را نوشت و فرمود با یاسر که این را به نزد ماءمون ببر بگو جهت آن از نقره پاک لوله سـازد و آنـچـه بـعد از این خواهم گفت بر آن نقره نویسد و چون خواهد که بر بازو بندد وضـوى کـامل بگیرد و چهار رکعت نماز کند بخواند در هر رکعت ( حمد ) یک مرتبه و ( آیـة الکـرسـى ) و ( شـهـداللّه ) و ( والشمس و ضحیها ) و ( اللیـل ) و ( تـوحـیـد ) هر کدام را هفت مرتبه و چون از نماز فارغ شود بر بـازوى راسـت خـود بـنـدد تـا در مـحـل سـخـتـیـهـا و تـنـگـیـهـا بـه حـول و قـوه خـدا سـالم مـانـد از هرچه ترسد و حذر کند و مى باید که در وقت بازو بستن قمر در عقرب نباشد.

روایـت شـده کـه چـون مـاءمـون ایـن حـرز را از آن حـضـرت گـرفـت و بـا اهـل روم غـزا کـرد فـتـح کـرد و در هـمه غزوات و جنگها همراه داشت و منصور و مظفر شد به بـرکـت ایـن حـرز مـبـارک ، و حـرز ایـن اسـت : ( بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم اَلْحَمْدُللّهِ رَبِّ الْعالَمینَ... ) (33)

تـا آخـر حـرز کـه مـعـروف اسـت بـه ( حرز جواد ) و نزد شیعه معروف است ، و این موضع جاى نقل آن نیست .

قال العلامة الطباطبائى بحرالعلوم فى ( الدّرة ) :

وَ جازَ فِى الْفِضَّةِ ما کانَ وِعاء

 لِمِثْلِ تَعْویذٍ وَ حِرْزٍ وَ دُعاءٍ

 فَقَدْ اَتى فیهِ صَحیحٌ مِنْ خَبَرٍ

 عاضَدَهُ حِرْزُ الْجَوادِ الْمُشْتَهَرُ(34)

 تبدیل برگ زیتون به نقره خالص

نهم ـ ابوجعفر طبرى روایت کرده از ابراهیم بن سعد که گفت : دیدم حضرت امام محمّد تقى عـلیـه السـلام را که مى زد دست خود را بر برگ زیتون پس مى گردید آن نقره ، پس من گـرفـتـم از آن حـضـرت بـسـیارى از آنها را و خرج کردم آنها را در بازار و ابدا تغییرى نکرد یعنى نقره خالص شده بود.(35)

علامت امام چیست ؟

دهم ـ در بعضى دلائل آن حضرت است : و نیز روایت کرده از عمارة بن یزید که گفت : دیدم امـام مـحـمـّد تـقـى عـلیـه السـلام را پـس گـفـتـم بـه آن حـضرت که چیست علامت امام ، یابن رسـول اللّه ؟ فرمود: امام آن است که این کار را به جا آورد، پس ‍ گذاشت دست خود را بر سنگى پس ظاهر شد انگشتانش در آن . راوى گفت : پس ‍ دیدم که آهن را مى کشید بدون آنکه در آتش آن را بگذارد و سنگ را خاتم خود نقش ‍ مى کرد.(36)

توطئه ماءمون براى دنیاگرایى امام جواد علیه السلام

یـازدهـم ـ ابـن شهر آشوب و دیگران روایت کرده اند از محمّد بن ریان که گفت : ماءمون هر حـیـله کـرد کـه حـضـرت امـام مـحـمـّد تـقـى عـلیـه السـلام را مـانـنـد خـود اهـل دنـیـا کـنـد و به لهو و فسوق مایل کند ممکنش نشد و حیله او در آن حضرت اثر نکرد تا زمـانـى کـه خـواسـت دخـتر خود را به خانه آن حضرت بفرستد و زفاف واقع شد امر کرد صـد کـنـیـزى کـه از هـمـه کـنـیـزان زیباتر بودند هر کدام جامى در دست گیرند که در آن جواهرى باشد به این هیئت او را استقبال کنند در آن وقتى که آن حضرت وارد مى شود و مى نشیند در حجله دامادى ، کنیزان به آن دستورالعمل رفتار کردند، حضرت جواد علیه السلام التـفـاتـى بـه ایـشـان نـفـرمـود. ماءمون طلبید مخارق مغنى را و آن مردى بود خوش آواز و ربـاب مـى نـواخـت و ریش طویلى داشت مخارق به ماءمون گفت : یا امیرالمؤ منین ! اگر به جـهـت مـیل دادن ابوجعفر است به امر دنیا این کار در عهده من است و من کافیم او را، پس نشست مـقـابـل آن حـضـرت و آواز خـود را بـلنـد کـرد بـه نـحـوى کـه جـمـیـع اهل خانه به نزد او جمع شدند، پس شروع کرد به نواختن رباب و آواز خواندن ، یک ساعت چـنـیـن کرد دید که حضرت جواد علیه السلام ابدا التفات نکرد نه به سوى او و نه به طـرف راسـت و چپ خود. پس از آن سر مبارک خود را بلند کرد و فرمود: ( اِتَّقِ اللّه یاذَا الْعـُثْنُون ! ) از خدا بترس اى مرد ریش بلند! تا حضرت این فرمایش فرمود: رباب و مـضـراب از دسـت مـخـارق افـتـاد و دیـگـر انـتـفـاعـى نـبـرد به دست خود تا وفات یافت .(37) مـاءمـون از او پـرسـیـد: تـرا چـه شـد؟ گـفت : وقتى که ابوجعفر به من صیحه زد چنان فزع کردم که هرگز صحت نخواهم یافت از آن .

تهمت توطئه به امام جواد علیه السلام

دوازدهـم ـ قـطـب راونـدى روایـت کـرده کـه مـعتصم طلبید جماعتى از وزراء خود را و گفت که شـهـادت دروغ دهـیـد در حـق محمّد تقى علیه السلام و بنویسید که او اراده کرده خروج کند. پس معتصم طلبید آن حضرت را و گفت : تو اراده خروج کردى بر من ، فرمود: به خدا قسم کـه مـن به جا نیاوردم چیزى از این امر، گفت که فلان و فلان شهادت مى دهند بر این کار تـو، پـس ایـشان را حاضر کردند گفتند: بلى این نامه هاى تو است که نوشته اى در این بـاب ، مـا گـرفـته ایم آنها را از بعض غلامان تو. راوى گفت که حضرت نشسته بود در صـفـحـه ایـوان پـس سر بلند کرد به سوى آسمان و گفت : خداوندا! اگر اینها دروغ مى گـویـنـد بر من بگیر ایشان را، راوى گفت که نظر کردیم به آن صفحه دیدیم که سخت بـه جـنـبـش و اضـطـراب درآمـده مـى رود و مى آید و هرکس ‍ که بر مى خیزد از جاى خود مى افـتـد، مـعـتـصـم گفت : یابن رسول اللّه ! من توبه کردم از آنچه گفتم دعا کن که خدا این جـنـبـش را سـاکـن کـند، گفت : خداوندا! ساکن گردان این جنبش را، همانا تو مى دانى که این جماعت دشمنان تو و دشمنان من اند. پس ساکن شد.(38)

تبدیل خاک به طلا

سـیـزدهـم ـ و نیز روایت کرده از اسماعیل بن عباس هاشمى که گفت : روز عیدى خدمت حضرت محمّد جواد علیه السلام رفتم و شکایت کردم به آن جناب از تنگى معاش ، آن حضرت بلند کرد مصلاى خود را و گرفت از خاک سبیکه اى از طلا، یعنى خاک به برکت دست آن حضرت پـاره طـلاى گـذاخـتـه شـد پـس بـه مـن عـطـا کـرد بـردم آن بـازار شـانـزده مثقال بود.(39)

زنده کردن مرده

چـهـاردهـم ـ شـیـخ کـشـى از احـمـد بـن عـلى بـن کـلثـوم سـرخـسـى نقل کرده که گفت : دیدم مردى را از اصحاب امامیه که معروف بود به ابى زینبه پس سؤ ال کـرد از مـن از احکم بن بشار مروزى و پرسید از من قصه او و از آن اثرى که در حلق او اسـت ، و مـن دیـده بـودم او را کـه در حـلق او شـبـیه خطى از اثر ذبح بود گفتم که من چند دفـعـه از او سؤ ال کردم از آن اثر به من خبر نداد. ابوزینبه گفته که ما هفت نفر بودیم در بـغـداد کـه در یـک حـجـره بودیم در زمان حضرت امام محمّد تقى علیه السلام ، یک روز احـکـم از وقـت عـصـر از مـا نـاپـدیـد شـد و در شـب هـم نـیـامـد هـمـیـن کـه اول شب شد توقیعى از حضرت جواد علیه السلام آمد که رفیق شما آن مرد خراسانى یعنى احـکـم مـذبـوح شـده و او را پـیـچیده اند در نمدى و افکنده اند در فلان مزبله بروید او را بـرداریـد و مـداوا کـنـیـد او را بـه فـلان و بـه فـلان چـیـز، پـس رفـتـیـم بـه آن مـحـل و او را یـافتیم مذبوح و مطروح همانطور که حضرت خبر داده بود پس او را آوردیم و مداوا کردیم به آنچه حضرت فرموده بود پس خوب شد. احمد بن على راوى مى گوید که قصه اش آن بود که احکم متعه کرده بود در بغداد در خانه قومى پس آن جماعت مطلع شدند بر کار او و او را ذبح کردند و در نمد پیچیده در مزبله افکندند.(40)

 شهادت حضرت امام محمّد تقى علیه السلام

مـکشوف باد که چون ماءمون حضرت جواد علیه السلام را بعد از فوت پدر بزرگوارش به بغداد طلبید و دختر خوب را تزویج آن حضرت نمود، آن جناب چندى که در بغداد بود از سوء معاشرت ماءمون منزجر گردید از ماءمون رخصت طلبید و متوجه حج بیت اللّه الحرام شـد و از آنـجـا به مدینه جد خود معاودت فرمود و در مدینه توقف فرمود و بود تا ماءمون وفـات کـرد و مـعـتـصـم بـرادر او غـصـب خـلافـت کـرد و ایـن در هـفـدهـم رجـب سال دویست و هیجده هجرى بوده .

و چون معتصم خلیفه شد از وفور استماع فضایل و کمالات آن معدن سعادت و خیرات نائره حـسـد در کانون سینه اش اشتعال یافت و در صدد دفع آن حضرت برآمد و آن جناب را به بـغـداد طـلبـیـد آن حـضـرت چـون اراده بـغداد نمود حضرت امام على النقى علیه السلام را خـلیـفـه و جـانـشین خود گردانید در حضور اکابر شیعه و ثقات اصحاب خود نص صریح بر امامت آن حضرت نمود و کتب علوم الهى و اسلحه و آثار حضرت رسالت پناهى و سایر پـیـغـمـبـران را بـه دو فـرزنـد خـود تـسـلیـم فـرمـود و دل بـر شـهـادت نـهـاده و فـرزنـد گـرامـى خـود را وداع کـرد و بـا دل خـونـیـن مـفـارقـت تربت جد خود اختیار نموده روانه بغداد گردید و در روز بیست و هشتم مـحـرم سـال دویـسـت و بـیـسـتـم هـجـرى داخـل بـغـداد شـد و مـعـتـصـم در اواخـر هـمـیـن سال آن حضرت را به زهر شهید کرد.

کـیـفـیـت شـهـادت

و کـیـفـیـت شـهـادت آن مـظـلوم بـه اخـتـلاف نـقـل شـده ، اشـهـر آن اسـت کـه زوجـه اش ‍ ام الفـضـل دخـتـر مـاءمـون بـه تـحـریـک عـمـویـش مـعـتصم آن حضرت را مسموم کرد؛ چه آنکه امـّالفـضـل از آن حـضـرت مـنـحـرف بـود بـه سـبـب آنـکـه آن جـنـاب مـیـل بـه کـنیزان و زنان دیگر خود مى فرمود و مادر امام على النقى علیه السلام را بر او تـرجـیـح مى داد به این سبب ام الفضل همیشه از آن حضرت در تشکى بود و در زمان حیات پدرش ‍ مکرر به نزد او شکایت مى کرد و ماءمون گوش به سخن او نمى داد به سبب آنچه بـا امـام رضـا علیه السلام نموده بود دیگر تعرض و اذیت کردن اهلبیت رسالت را مناسب دولت خـود نـدانـست مگر یک شب که امّالفضل رفت نزد پدر و شکایت کرد که حضرت جواد عـلیـه السلام زنى از اولاد عمر یاسر گرفته و بدگویى براى آن حضرت کرد ماءمون چـون مـسـت شـراب بـود در غـضـب شـد و شـمشیر برداشت و آمد به بالین آن حضرت و چند شـمـشـیر بر بدن آن جناب زد که حاضرین گمان کردند که بدن آن جناب پاره پاره شد چـون صـبـح شـد دیـدنـد آن حـضـرت سـالم اسـت و اثـر زخـمـى در بـدن نـدارد چنانکه در فصل سوم آن خبر تحریر یافت .

و بـالجـمـله : از ( کـتـاب عـیـون المـعـجـزات ) نـقـل شـده کـه چـون حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام وارد بـغـداد شـد و مـعـتـصـم انـحـراف ام الفـضـل را از آن حـضـرت دانـسـت او را طـلبـیـد و بـه قـتـل آن حـضـرت راضـى کـرده زهـرى بـراى او فـرسـتـاد کـه در طـعـام آن جـنـاب داخل کند ام الفضل انگور رازقى را زهرآلود کرده به نزد آن امام مظلوم آورد و چون حضرت از آن تـنـاول نـمـود اثـر زهـر در بـدن مـبـارکـش ظـاهـر شـد و ام الفضل از کرده خود پشیمان شد و چاره اى نمى توانست کرد گریه و زارى کرد، حضرت فرمود: الحال که مرا کشتى گریه مى کنى ، به خدا سوگند که به بلایى مبتلا خواهى شـد کـه مـرهـم پـذیـر نـبـاشـد چـون آن نـونـهـال جـویـبـار امـامـت در اول سـن جـوانـى از آتـش زهـر دشـمـنـان از پـا درآمـد مـعـتـصـم ام الفـضـل را به حرم خود طلبید و در همان زودى ناسورى در فرج او به هم رسید و هر چه اطـبـاء مـعـالجـه کـردنـد مـفـیـد نـیـفـتـاد تـا آنـکـه از حـرم معتصم بیرون آمد و آنچه داشت از مـال دنـیـا صـرف مـداواى آن مـرض کـرد و چـنـان پـریـشـان شـد کـه از مـردم سـؤ ال مـى کرد و با بدترین احوال هلاک شد و زیانکار دنیا و آخرت گردید.(87) و مـسـعـودى در ( اثـبـات الوصـیـة ) نـیـز قـریـب بـه هـمـیـن نـقـل کـرده الا آنـکـه گـفـتـه : مـعـتـصـم و جـعـفـر بـن مـاءمـون هـر دو ام الفـضـل را واداشـتـنـد بـر کـشـتـن آن حـضـرت و جـعـفـر بـن مـاءمـون بـه سزاى این امر در حال مستى به چاه افتاد او را مرده از چاه بیرون آوردند.(88)

و عـلامـه مـجـلسـى رحـمـه اللّه در ( جـلاءالعـیـون ) نـقـل کـرده کـه چـون مـردم بـا مـعـتـصـم بـیـعـت کـردنـد مـتـفـقـد احـوال حـضـرت امام محمّد تقى علیه السلام شد و به عبدالملک زیات که والى مدینه بود نـامـه نـوشـت کـه آن حـضـرت را بـا ام الفـضـل روانـه بـغـداد کـنـد. چـون حـضـرت داخـل بـغـداد شـد بـه ظـاهـر اعـزاز و اکـرام نـمـود و تـحـفـه هـا بـراى آن حـضـرت و ام الفـضـل فـرستاد پس شربت حماضى براى آن حضرت فرستاد با غلام خود استناس [یا ( اشناس ) ] نام و سر آن ظرف را مهر کرده بود چون شربت را به خدمت آن حضرت آورد گـفـت : این شربتى است که خلیفه براى خود ساخته و خود با جماعت مخصوصان خود تـنـاول نـمـوده و ایـن حـصـه را بـراى شـمـا فـرسـتـاده اسـت کـه بـا بـرف سـرد کـنید و تناول نمایید و برف با خود آورده بود و براى حضرت شربت ساخت . حضرت فرمود که باشد در وقت افطار تناول نمایم ، گفت : برف آب مى شود و این شربت را سرد کرده مى بـایـد تـنـاول نـمود، و هرچند آن امام غریب مظلوم از آشامیدن امتناع نمود آن ملعون مبالغه را زیـاده کـرد تـا آنـکـه آن شـربـت زهرآلود را دانسته به ناکام نوشید و دست از حیات کثیر البرکات خود کشید.

و شیخ عیاشى روایت کرده از زرقان صدیق و ملازم ابن ابى داود قاضى که گفت :

روزى ابـن ابـى داود از مـجـلس مـعـتـصـم غـمـگـیـن بـه خـانـه آمـد از سـبـب انـدوه او سـؤ ال کـردم گـفـت : امـروز از جـهـت ابـى جعفر محمّد بن على چندان بر من سخت گذشت که آرزو کـردم کـاش بـیست سال قبل از این فوت شده بودم . گفتم : مگر چه شده ؟ گفت : در مجلس خـلیـفـه بـودیـم که دزدى را آوردند که اقرار به دزدى خود کرده بود و خلیفه خواست حد بـر او جـارى کند، پس علما و فقها را در مجلس خود جمع کرد و محمّد بن على را نیز حاضر کرد. پس پرسید از ما که دست دزد را از کجا باید قطع کرد؟ من گفتم : باید از بند دست قـطـع کـرد. گـفـت : بـه چـه دلیـل ؟ گـفتم : به جهت آیه تیمم ( فَامْسَحُوا بِوُجوُهِکُمْ وَ اَیْدِیَکُمْ ) ؛(89) چه آنکه خداوند در این آیه دست را بر کف اطلاق فرموده و جـمعى از اهل مجلس نیز با من موافقت کردند و بعضى دیگر از فقها گفتند: باید دست را از مـرفـق قـطـع کـرد و آنها استدلال کردند به آیه وضو و گفتند که خداوند فرموده ( وَ اَیـْدِیـَکـُمْ اِلَى الْمـَرافِق ) ،(90) پس دست تا مرفق است . پس معتصم متوجه امـام مـحـمـّد تـقى علیه السلام شد و گفت : شما چه مى گویید؟ فرمود: حاضرین گفتند و تـو شـنـیـدى . گـفـت : مـرا بـا گـفـتـه ایشان کارى نیست آنچه تو مى دانى بگو. حضرت فـرمـود: مـرا از ایـن سـؤ ال مـعـاف دار. خلیفه او را سوگند داد که البته باید بگویى . حـضـرت فرمود: الحال که مرا سوگند دادى پس مى گویم که حاضرین تمام خطا کردند در مـسـاءله بلکه حد دزد آن است که چهار انگشت او را قطع کنند و کف او را بگذارند. گفت : بـه چـه دلیـل ؟ فـرمود: به جهت آنکه رسول خدا صلى اللّه علیه و آله و سلم فرموده در سـجـود هفت موضع باید به زمین برسد که از جمله دو کف دست است پس هرگاه دست دزد از بـنـد یـا مـرفـق بـریـده شود کفى براى او نمى ماند که در عبادت خدا به آن سجده کند و مـواضـع سـجـده حـق خـدا اسـت و کـسـى را بـر آن حقى نیست که قطع کند چنانکه حق تعالى فرموده : ( وَ اِنَّ الْمَساجِدَ للّهِ ) .(91) معتصم کلام آن حضرت را پسندید و امـر کـرد کـه دست دزد را از همانجا که حضرت فرموده بود قطع کردند این هنگام بر من حـالتـى گـذشـت کـه گویا من برپا شد و آرزو کردم که کاش مرده بودم و چنین روزى را نمى دیدم .

زرقـان گـفـت : بـعـد از سه روز دیگر ابن ابى داود نزد خلیفه رفت و در پنهانى با وى گـفـت کـه خـیـرخـواهـى خـلیـفـه بـر مـن لازم اسـت و امـرى کـه چـنـد روز قـبـل از ایـن واقـع شـد مناسب دولت خلیفه نبود؛ زیرا که خلیفه در مساءله اى که براى او مـشـکـل شده بود علماى عصر را طلبید و در حضور وزراء و مستوفیان و امراء و لشکریان و سـایـر اکـابـر و اشراف از ایشان سؤ ال کرد و ایشان به نحوى جواب دادند پس در چنین مـجـلسـى از کـسـى کـه نصف اهل عالم او را امام و خلفه مى دانند و خلیفه را غاصب حق او مى شـمـارنـد سـؤ ال کـرد و او بـر خلاف جمیع علماء فتوى داد و خلیفه ترک گفته همه علماء کـرده بـه گـفـتـه او عـمـل کـرد این خبر در میان مردم منتشر شد و حجتى شد براى شیعیان و مـوالیـان او، مـعـتـصـم چـون ایـن سـخـنـان را بشنید رنگ شومش متغیر شد و تنبهى براى او حـاصـل گـردیـد و گـفـت خـدا تـو را جـزاى خـیـر دهـد کـه مـرا آگـاه کـردى بـر امـرى کـه غافل از آن بودم .

پس روز دیگر یکى از نویسندگان خود را طلبید و امر کرد آن حضرت را به ضیافت خود دعـوت نـماید و زهرى در طعام آن جناب داخل نماید آن بدبخت حضرت را به ضیافت طلبید آن جـنـاب عـذر خـواست و فرمود مى دانید که من به مجلس شما حاضر نمى شوم ، آن ملعون مبالغه کرد که غرض اطعام شما است و متبرک شدن خانه ما به مقدم شریف شما و هم یکى از وزارء خـلیـفـه آرزوى مـلاقـات شـما را دارد و مى خواهد که به صحب شما مشرف شود. پس چـنـدان مـبـالغـه کـرد تا آن امام مظلوم به خانه او تشریف برد چون طعام آوردند و حضرت تناول فرمود اثر زهر در گلوى خود یافت و برخاست و اسب خود را طلبید که سوار شد، صـاحـب مـنـزل بـر سـر راه آمد و تکلیف ماندن کرد، حضرت فرمود: آنچه تو با من نمودى اگـر در خـانـه تـو نـبـاشـم از بـراى تـو بـهـتر خواهد بود و به زودى سوار شد و به مـنـزل خـود مـراجـعـت کـرد چـون بـه مـنـزل رسـیـد اثـر آن زهـر قـاتـل در بدن شریفش ظاهر شد و در تمام آن روز و شب رنجور و نالان بود تا آنکه مرغ روح مـقـدسـش بـه بـال شـهادت به درجات بهشت پرواز کرد. صلوات اللّه علیه . انتهى .(92)

پـس جـنـازه آن جـنـاب را بـعـد از غـسـل و کـفـن آوردنـد در مـقـابـر قـریـش در پـشـت سـر جـد بـزرگـوارش امـام مـوسـى علیه السلام دفن نمودند، و به حسب ظاهر واثق باللّه بر آن حـضـرت نماز خواند و لکن در واقع حضرت امام على النقى علیه السلام از مدینه به طى الا رض آمد و متصدى غسل و کفن و نماز و دفن پدر بزرگوارش ‍ شد.(93)

و در ( کتاب بصائرالدرجات ) روایت کرده از مردى که همیشه با حضرت امام محمّد تقى علیه السلام بود گفت : در آن وقتى که حضرت در بغداد بود روزى در خدمت حضرت امـام عـلى النـقى علیه السلام در مدینه نشسته بودیم و آن حضرت کودک بود و لوحى در پـیـش داشـت مـى خـوانـد نـاگـاه تـغـیـیـر در حـال آن حـضـرت ظـاهـر شـد پـس بـرخـاسـت و داخل خانه شد ناگاه صداى شیون شنیدیم که از خانه آن حضرت بلند شد بعد از ساعتى حـضـرت بـیرون آمد از سبب آن احوال پرسیدیم ، فرمود که در این ساعت پدر بزرگوارم وفـات فـرمـود! گـفـتـم : از کـجـا مـعـلوم شـمـا شـده ؟ فـرمـود کـه از اجـلال و تعظیم حق تعالى مرا حالتى عارض شد که پیش از این در خود چنین حالتى نمى یـافـتـم از ایـن حـالت دانـسـتـم کـه پـدرم وفـات کـرده و امـامـت بـه مـن مـنـتـقـل شـده اسـت . پـس بـعـد از مدتى خبر رسید که حضرت در همان ساعت به رحمت الهى واصـل شـده اسـت .(94) و در تـاریـخ وفات حضرت جواد علیه السلام اختلاف اسـت ، اشـهر آن است که در آخر ماه ذى قعده سال دویست و بیستم هجرى شهید شد و بعضى شـشـم ذى حـجـه گـفـتـه انـد و ایـن بعد از دو سال و نیم فوت ماءمون بود چنانچه خود آن حـضرت مى فرمود: ( اَلْفَرَجُ بَعْدَ الْمَاءْمُونِ بِثَلاثینَ شَهرا ) . و مسعودى وفات آن حضرت را در پنجم ذى حجه سال دویست و نوزده ذکر نموده و در وقت وفات از سن شریفش بیست و پنج سال و چند ماهى گذشته بود.(95)

فصل ششم : در ذکر اولاد حضرت جواد علیه السلام است

بـدان که سید فاضل نسابه سید ضامن بن شدقم حسینى مدنى در ( تحفة الا زهار فى نسب ابناء الا ئمة الا طهار علیم السلام ) فرموده که حضرت جواد علیه السلام را چهار پسر بود: ابوالحسن امام على نقى علیه السلام و ابواحمد موسى مبرقع و ابواحمد حسین و ابـومـوسى عمران ؛ و دختران آن حضرت : فاطمه و خدیجه و ام کلثوم و حیکمه بود و مادر ایـشـان ام ولدى بـود کـه سـمـانـه مـغـربـیـه مـى گـفـتـنـد و از ام الفـضـل دخـتـر ماءمون حضرت جواد علیه السلام فرزندى نداشت و عقب آن حضرت منحصر است از دو پسر: امام على نقى علیه السلام و ابواحمد موسى .(96)

مـؤ لف گوید: که از ( تاریخ قم ) ظاهر مى شود که زینب و ام محمّد و میمونه نیز دخـتـران حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام بـوده اند، و شیخ مفید در دختران حضرت جواد علیه السـلام دخـتـرى امـامه نام ذکر کرده .(97) و بالجمله : موسى مبرقع جد سادات رضویه است و رشته اولادش تا به حال بحمدللّه منقطع نگشته و بسیارى از سادات نسب ایـشـان به او منتهى مى شود و او اول کسى است که از سادات رضویه به قم وارد شد در سـنـه دویـسـت و پـنجاه و شش ، و پیوسته بر روى خود برقع گذاشته بود و لهذا او را مـوسـى مـبـرقـع گـویـنـد و چـون وارد شـد بـزرگـان عـرب از اهـل قـم او را از قـم بـیـرون کـردنـد و بـه کـاشـان رفت و چون به کاشان رسید احمد بن عبدالعزیز بن دلف عجلى او را اکرام کرد و خلعتهاى بسیار و مرکبها به او بخشید و مقرر کـرد کـه هـر سـال یـک هـزار مـثقال طلا با یک اسب مسرج به او بدهد لکن رؤ ساى عرب از اهل قم پس از آن پشیمان شده به خدمتش شتافتند و از او اعتذار خواسته مکرما به قم واردش سـاخـتـنـد و گـرامـى داشـتـنـد او را و حـال مـوسـى در قـم نـیـکـو شـد تـا آنـکـه از مال خود قریه ها و مزارعى خرید.

پـس از آن وارد شـدنـد بـر او خواهرانش زینب و ام محمّد و میمونه دختران حضرت جواد علیه السـلام و از پـس ایـشان بریهه دختر موسى آمد و تمام ایشان در قم وفات یافتند و نزد فـاطـمـه عـلیـها السلام مدفون شدند و زینب همان است که بر قبر حضرت معصومه علیها السـلام قـبـه اى بـنـا کـرد پـس از آن کـه سـقـفـى بر قبرش بنا کرده بودند از حصیر و بـوریـا.(98) و مـوسـى شب چهارشنبه روز آخر ماه اردیبهشت دو روز به آخر ماه ربـیع الا خر مانده سال دویست و نود و شش از دار دنیا رفت و امیر قم عباس بن عمرو غنوى بـر وى نـمـاز کـرد و مـدفـو شـد در موضعى که الحال معروف است قبرش چنانچه در ( تـاریـخ قـم ) ذکر شده ، و سید ضامن بن شدقم فرموده که موسى مبرقع مدفون شد بـه قـم در خـانـه مـعـروف بـه خـانـه مـحمّد بن الحسن بن ابى خالد اشعرى ملقب به ( شنبوله ) .

فقیر گوید: که این محمّد بن الحسن یکى از روات قم و از اصحاب حضرت امام رضا علیه السـلام و وصـى سـعـد بـن سـعـد احـوص اشـعـرى قـمـى بـوده و الحـال آن مـوضع معروف است به محله موسویان و در آنجا دو بقعه است یکى کوچک که در او دو صـورت قـبر است یکى قبر موسى مبرقع است و دیگر قبر احمد بن محمّد بن احمد بن مـوسـى اسـت و امـا بـقـعـه بـزرگ کـه مـوسـوم بـه چـهـل اخـتـران اسـت و در کـتـیبه آن اسم شاه طهماسب است به تاریخ نهصد و پنجاه و سه . اول کـسـى کـه در آن دفن شد محمّد بن موسى مبرقع بوده بعد از او زوجه او بریهه دختر جـعـفـر بـن امـام عـلى النـقـى عـلیـه السـلام بـه جـنب شوهرش دفن شد و برادرانش یحیى صوفى و ابراهیم پسران جعفر به قم آمدند ارث بریهه گرفتند، ابراهیم رفت و یحیى صـوفـى بـه قـم مـاند و در میدان زکریا بن آدم به نزدیک مشهد حمزة بن موسى بن جعفر علیه السلام وطن و مقام گرفت و در جنب محمّد بن موسى و نزدیکى قبر او قبور جماعتى از عـلویـیـن و سـادات اسـت از جلمه : زینب دختر موسى و ام محمّد بنت موسى و ابوعلى محمّد بن احـمـد بـن مـوسـى بـا دخـتـران او فـاطـمـه و بریهه و ام سلمه و ام کلثوم و غیر ایشان از عـلویـات و فـاطـمـیـات کـه تـمـامـى از اعـقـاب و ذرارى مـوسـى مـبـرقع مى باشند و در آن مـحل دفن اند و محمّد بن احمد بن موسى که او را ابوعلى و ابوجعفر نیز گویند مردى بود فـاضـل و بـه غـایـت پـرهـیـزکـار و خـوش مـحـاوره و نـیـکـو مـنـظـر و فـصـیـح و دانـا و عاقل و در ( تحفة الا زهار ) است که او ملقب به اعرج بود و رئیس و نقیب بود در قم و امـارت حـاج بـا او بـود.(99) و بـالجـمـله ؛ قـل اسـت کـه والى قـم او را تـشـبـیـه بـه ائمـه کـرده در فـضـل و او را قـابـل امـامـت دانـسـتـه . و وفـات او در سـوم ربـیـع الا ول سنه سیصد و پانزده واقع شد و در مقبره محمّد بن موسى مدفون شد.

و در ( تحفة الا زهار ) است که موسى مبرقع را پنج پسر بود: ابوالقاسم حسین و عـلى و احـمد و محمّد و جعفر. و احمد بن موسى مبرقع را سه پسر بود: عبیداللّه و ابوجعفر مـحـمـّد اعرج و ابوحمزه جعفر.(100) و صاحب ( عمدة الطالب ) گفته که اولاد مـوسـى مـبـرقـع از پسرش احمد بن موسى است و اولاد احمد از پسرش محمّد اعرج است ( وَ الْبَقِیَّةُ فى وُلُدِهِ لاِبْنِهِ اَبِى عَبْدِاللّهِ اَحْمَد نَقیب قُم . ) (101)

مـؤ لف گـویـد: کـه ابـوعـبـداللّه احـمـد بـن مـحـمـّد اعـرج مـذکـور سـیـد جلیل القدر عظیم الشاءن ، رفیع المنزله و رئیس و نقیب بوده در قم و مردى متنسک و متعبد و به دلهاى مردم نزدیک و مردى سخى و کریم و واسع الجاه بوده . ولادتش در قم واقع شده سـنه سیصد و یازده ، و در ماه صفر سنه سیصد و پنجاه و هشت وفات کرد و به وفات او مـردم قـم را مـصـیبتى تمام بوده است ، و او است که با موسى دفن شده نه احمد بن موسى مـبـرقـع زیـرا کـه آمـدن او بـه قم معلوم نیست ، و او را چهار پسر (102) بوده ابـوعلى محمّد و ابوالحسن موسى و ابوالقاسم على و ابومحمّد الحسن و چهار دختر بوده و پـسـران او بعد از وفات پدر قصد حضرت رکن الدوله کردند به شهر رى ، رکن الدوله ایـشان را تسلى داد و بفرمود جانب ایشان را رعایت کنند و خراج بر املاک ایشان ننهند، پس از آن بـاز گـردیدند به قم . پس از آن ابوعلى محمّد به خراسان رفت ، مردم خراسان او را اکـرام و اعـزاز نـمـودنـد و بـه خـراسـان مـقـیـم بـود تا آنکه کشته شد یا وفات کرد و ابـوالقاسم على نیز به خراسان رفت و در طوس وطن گرفت و ابوالحسن موسى به قم مـانـد و بـه کـار بـا بـرادرش ابـى مـحـمـّد و خـواهرانش قیام نمود و املاکى که از پدرش بازمانده بود به دست آورد و آنچه به رهن بود از رهن بیرون آود و سیرت او نیکو بود و بـا مـردم قـم بـه وجـه احـسـن زنـدگـانـى کـرد و حـقـوق ایـشـان را رعـایـت نـمـود، پـس اهـل قـم بـه صحبت او میل کردند و او سرور و رئیس ایشان شد و در سنه سیصد و هفتاد به حج رفت و چون به مدینه آمد بر پسر عمان (عموزادگان ) خود شفقت نمود و ایشان را خلعت و عـطـا بخشید پس او را شکر بسیار نمودند پس ‍ به قم مراجعت نمود مردم قم به قدوم او شـادى نـمـودنـد و بـر سـر کوچه ها و محله ها آئینه بستند و صاحب بن عباد نامه اى به او نوشت و او را تهنیت گفت .

و بـالجـمـله : ابـوالحـسـن مـوسـى مـذکـور سـیـدى فـاضـل و مـتـواضـع و سهل الجانب بود و نقابت سادات قم و نواحى آن به او مفوض بوده است و قسمات و وظایف و رسـوم و مـرسـومـات و مـشـاهـرات سـادات آبه و قم و کاشان و خورزن مجموع به دست و اخـتـیـار و فـرمان او بوده است و عدد ایشان در آن زمان از مردان و طفلان سیصد و سى و یک نفر بوده است و وظیفه هر یک از ایشان در هر ماهى سى من نان و ده درم نقره بوده است و هر کس از ایشان که وفات یافته است به جاى او نوشته اند و ابوالحسن موسى را چند پسر بـرده از جـمـله ابـوجـعـفـر است که داماد ذوالکفایتین ابوالفتح على بن محمّد بن الحسین بن العـمـیـد اسـت کـه وزیـر رکـن الدوله دیـلمـى اسـت و مـن در کـتـب خـود تـرجـمـه او والدش ابـوالفـضـل بـن عـمـیـد را نـگـاشـتـه ام . و دیـگـر از اولاد ابـوالحـسـن مـوسـى اسـت عـالم جـلیـل السـیـد ابـوالفـتـح عبیداللّه بن موسى مذکور که شیخ منتجب الدّین در ( فهرست ) اسـم او را بـرده و فـرمـوده کـه او ثـقـه و پـرهـیـزکـار و فـاضـل و راوى اخـبار ائمه اطهار علیهم السلام است و از تصانیف او است ( کتاب انساب سـادات ) و کتابى در ( احکام حلال و حرام ) و کتابى در ( مذاهب مختلفه ) خبر داد مرا به آن کتابها جماعتى از ثقات از شیخ مفید نیشابورى از او.(103) و مـعـلوم بـاشـد کـه غـیـر از مـفـیـد نـیـشـابـورى بـرادرش عـالم جـلیـل ابـوسـعـید محمّد بن احمد نیشابورى جد شیخ ابوالفتوح رازى نیز از سید عبیداللّه مذکور روایت مى کند. و بدان که اولاد و ذریه موسى مبرقع غالبا در رى و قم بودند و از آنـجـا به قزوین و همدان و خراسان و کشمیر و هندوستان و سایر بلاد منتشر شدند، و الان در بلاد شیعه از اعظم و اعز طوائف سادات و اشراف اند.

قـاضـى نـوراللّه در ( مـجـالس ) فـرمـوده : رضـویه : نسب شریف سادات عظام رضـویـه مـشهد مقدس منور و سادات رضویه قم مجموع به ابى عبداللّه احمد نقیب قم ابن محمّد الا عرج ابن احمد بن موسى المبرقع بن الا مام محمّد تقى علیه السلام منتهى مى شود و سـیـد نقیب امیر شمس الدّین محمّد که به سیزده واسطه به ابى عبداللّه احمد نقیب قم مى رسد، و در زمان سلطنت میرزا شاهرخ از مدینه قم به مشهد مقدس منور آمد، و میرزا ابوطالب مـشهور از اولاد امجاد او است و مدتى بنابر تفویض پادشاه مغفور به حکومت ولایت تبریز اشـتـغـال داشـت و الحـال فـرزنـدى و بـرادرزادگـان او در مـشـهـد مـقـدس رضـوى در کمال حشمت و شوکت ساکن اند. انتهى .(104)

و بـدان کـه مـنـتـهـى مـى شـود بـه ابـى عـبـداللّه احـمـد نـقـیـب قـم مـذکـور سـیـد اجـل السـیـد مـحـسـن بـن سید رضى الدّین محمّد بن سید مجدالدّین على بن سید رضى الدّین مـحـمـّد بـن پـادشـانـه بـن ابـوالقـاسـم بـن مـیـسـرة بـن ابـوالفـضل بن بندار بن میر عیسى بن ابى محمّد جعفر بن على بن ابى محمّد بن احمد بن مـحـمـّد الا عـرج بـن احمد بن موسى المبرقع بن الا مام الجواد علیه السلام است که قاضى نـوراللّه در حـق او فـرمـوده کـه او سید فاضل عالى مقدار بود والد بزرگوار او در زمان سـلطـان سـحـیـن مـیـرزا از قـم بـه مـشـهـد مـقـدس رضـوى انـتـقـال فـرمـود و او در ایـنـجـا بـه افـاده عـلوم دیـن و تـرویـج مـذهـب آبـاء طـاهـریـن اشـتـغـال مـى فرمود و شیخ محمّد بن ابى جمهور به خدمت او رسیده و با او طریق معاشرت ورزیـده و بعضى از تصائیف شریفه خود را به نام آن سید بزرگوار مزین ساخته و در ایـام مـجـاورت مـشـهـد مـقـدس بـه یمن حمایت او با علماى مخالفین بحثهاى متین پیش برده و الحـال از اولاد ایـشـان سـیـد مـتـقـى ، عـامـل مـعـنـى ، انـسـان کـامـل ، صـاحـب مـلکى ، ثمره حدیقه فدکى ، امیر محمّد جعفر است که از غایت شرافت ذات و نفاست گوهر مستغنى از مدح این ذره احقر است :

فَتىَّ لایُحِبُّ الزّادَ اِلاّ مِنَ التُّقى

 وَ لایَبْتَغِى الْخَلاّنِ اِلاّ ذَوِى الْفَضْلِ

 نکرده بهر رضاى حق و تتبع علم

 نه چشم سوى غزال و نه گوش سوى غزل

 مـَنَّ اللّه تـَعـالى عـَلَیـْنـا بـِطـُولِ بـَقـائِهِ وَ رَزَقـَنـى مـَرَّةً اُخـْرى شـَرَفَ لِقـائِهِ انـتـهـى .(105)

و بعضى از متتبعین گفته میر جعفر مذکور پسرى داشته مسمى به میر محمّد زمان و او نیز از عـلمـا بـوده و ( شـرحـى بـر قـواعـد ) نـوشـتـه ، وفـات کـرده در سـنـه هـزار و چـهل و یک . و میر محمّد زمان را پسرى بوده مسمى به میر محمّد حسن و او نیز از علما بوده و سـیـد مـحـسن را پسرى دیگر بوده موسوم به میر محمّد مهدى و او نیز از علماء بوده و او را شـیـخ على کرکى در وقت رفتنش به طرف کاشان در قم اجازه داده در سنه نهصد و سى و شـش ، و چـنـیـن مـعـلوم مـى شـود کـه قـبـر شـریـف آن سـیـد جـلیـل در قـم در تـکـیـه اى اسـت نـزدیـک به صحن شریف حضرت معصومه علیها السلام و مـشـهور است آن تکیه الیوم به ( محمدیه ) و در آنجا بقعه اى است و آن بزرگوار در آن بقعه مدفون مى باشد.

فـقـیـر گوید: که آن بقعه مشهور است به ( محمدیهى ) و آن تکیه معروف است به حـسـیـنیه و در کوچه حرم واقع است نزدیک صحن جدید و گفته که منسوب است به این سید بـزرگـوار سـیـد اجـل آقـا سـیـد صـدرالدّین بن میرزا محمّد باقر رضوى قمى شارح ( وافـیه ) و برادرش میرزا محمّد ابراهیم بن میرزا محمّد باقر رضوى که از علماء بوده و در همدان ساکن بوده الى غیر ذلک انتهى .

و بـدان نـیـز کـه مـنـتـهـى مـى شـود بـه مـوسـى مـبـرقـع نـسـب سـیـد جـلیـل مـیر محمّد بدیع خادم رضوى رحمه اللّه چنانکه سید ضامن مدنى در ( تحفه ) گـفـتـه : مـحـمـّد بدیع بن ابى طالب بن ابى القاسم بن محمّد بن غیاث الدّین عزیز بن شمس الدّین محمّد بن محمود بن محمّد بن میرهادى حسن بن على بن ابى الفتوح بن عیسى بن مـحـمـّد بـن ابـى مـحـمّد بن جعفر بن ابى جعفر على بن ابى على محمّد بن ابى احمد موسى (106) الا بـرش بـن ابى على محمّد الا عرج بن احمد بن موسى المبرقع سیدى بـود صـاحـب مـروت و شـهـامت و رفعت و ریاست و عظمت و جلالت و جمّالمحاسن بود و با ما مـودت و صـداقت داشت و من هدیه کردم به سوى او ( کتاب حقوق و مواریث ) تاءلیف عـزالدّیـن عـمـر بـن تـاج الدّیـن محمّد فقیه حسینى و این محمّد بدیع والى امر بود در مشهد مـقـدس رضـوى و بـر او بـود رجـوع اعـیـان امـجـاد و زوار و قـصـاد و او بـود مـرجـع اهـل بـلاد؛ پس منصب او را دادند به پسرش غیاث الدّین و او والى اوقاف حضرت امام رضا عـلیـه السـلام گـردیـد بـه امـر شـاه عـبـاس بـن شـاه صـفـى پـس مـشـغـول گـردیـد بـه نـفـس نـفـیـس خود به تعمیر خرابیها تمام کرد آنها را و احداث کرد عـمـاراتـى بـراى غـلات و نـحـو آنـهـا و پـدرش ابـوطـالب سـیـدى بـود جلیل القدر، وجیه ، رئیس جم المحاسن ، صاحب مروت عالیه و خیرات جاریه ، مقصد و ملجاء مـردم بـود، خـدمـت داشـت در حـرم حـضـرت امام رضا علیه السلام از جانب شاه عباس بن شاه خـدابنده ، شاه عباس خواست دختر او را تزویج کند عذر آورد و تزویج کرد او را به پسر عمش میر حسن . آنگاه سید ضامن فرموده که میر حسن بن ولى اللّه بن هدایت اللّه بن مراد بن نـعـمـت اللّه مـشـهـور بـود بـه مـیـر حسن قاینى دیدم او را به مشهد مقدس رضوى در ماه ذى الحـجـه سـنـه هـزار و پـنـجـاه و دو و او مـردى بـود عـالم فـاضـل کـامـل مـدرس مـحقق مدقق و پس عمویش محمّد ابراهیم بن حسین بن نعمت اللّه بن هدایت اللّه سـیـدى بـود جـلیـل القـدر، عـظـیـم الشـاءن ، رفـیـع المـنـزلة ، عـالم فـاضـل کـامـل ، شـیخ الا سلام بود در قایین پس توجه فرمود به هند و مدتى در هند بود پـس در سـنـه هـزار و شـصـت و یک به مکه مشرفه رفت و در آنجا وفات کرد.(107)

در ذکر حکیمه بنت حضرت جواد علیه السلام

بـدان کـه حـکیمه ـ با کاف نه حلیمه با لام که در السنه عوام مشهور شده در میان دختران حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام ـ بـه فضائل و مناقب ممتاز است و درک خدمت چهار امام نموده و حـضـرت هادى ، مکرمه نرجس خاتون والده امام عصر علیه السلام را به او سپرد که معالم دیـن و احـکـام شـرع را بـه او بـیـامـوزد و به آداب الهیه او را تربیت کند و بعد از وفات حـضـرت امـام حـسن عسکرى علیه السلام منصب سفارت داشت از جناب امام عصر صلوات اللّه علیه و عرایض مردم را به آن حضرت و توقیعات شریفه را که از آن ناحیه مقدسه صادر مى شد به مردم مى رساند و مفتخر شد به قابله گرى حضرت صاحب الا مر علیه السلام و به رسیدگى به امور ولادت آن جناب چنانچه عمه این معظمه حکیمه خاتون دختر حضرت مـوسى بن جعفر علیها السلام مشرف شده به منصب قابله گرى فرزند برادرش حضرت امـام محمّد تقى علیه السلام چنانچه تصریح فرموده به آنچه گفتیم علامه بحرالعلوم ـ طـاب ثـراه ـ در کـتـاب رجـال و ایـن مخدره اول کسى است که آن جناب را بوسید و در آغوش گـرفـت و بـه نـزد پـدر بـزرگـوارش بـرد و دوبـاره بـه نـرجس خاتون برگردانید. وبـالجـمـله : ایـن مـعـظـمـه در مـیـان سـادات عـلویـه و بـنـات هـاشـمـیـه از جـهـت فـضـائل و مـنـاقـب و عـبـادت و تـقـوى و عـلم مـمـتـاز و بـه حـمـل اسرار امامت سرافراز بود و علما تصریح کرده اند به استحباب زیارت آن معظمه و قبر شریفش در سامراء در قبه عسکریین پایین پا ملاصق ضریح عسکریین علیهما السلام است ضریح علیحده دارد و در کتب مزار زیارت مخصوصى براى او ذکر نشده .

عـلامـه مـجـلسـى رحـمـه اللّه فـرموده : نمى دانم به چه سبب علما متعرض نشدند از براى زیارت آن مخدره با آن مرتبه فضیلت و جلالت که از براى او است . (108) و عـلامـه بـحـرالعـلوم فـرمـوده کـه ذکـر نـکـردن زیـارت آن مـعـظـمه با این جلالت چنانچه حـال [ دایـى ] مفاضل یعنى مجلسى فرموده عجیب است و عجیب تر از آن متعرض نشدن بیشتر مثل شیخ مفید در ( ارشاد ) و غیر او در کتب تواریخ و سیّر و نسب آن مخدّره را در اولاد حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام بـلکـه حـصـر نـمـودن بـعضى دختران آن جناب را در غیر آن .(109) مـفـیـد در ( ارشـاد ) فرموده به جا ماند از حضرت جواد علیه السـلام از فـرزند على علیه السلام که امام بود بعد از موسى و فاطمه و امامه ، و اولاد ذکورى نگذاشت غیر از آنچه نامیدیم . انتهى .(110)

بزرگان اصحاب حضرت جواد علیه السلام

در ذکر چند نفر از بزرگان اصحاب حضرت جواد علیه السلام است

شرح حال احمد بزنطى

اول ـ ابـوجـعـفـر احـمـد بـن مـحـمـّد بـن ابـى نـصـر مـعـروف بـه بـزنـطـى کـوفـى ثـقه جلیل القدر:

در ( مـجـالس المـؤ مـنـین ) است که در ( خلاصه ) مذکور است که او به خدمت حـضـرت امـام رضـا عـلیـه السـلام رسـیـده و نـزد آن حـضرت قدر و منزلت بسیار داشت و اختصاص تمام به حضرت امام محمّد جواد علیه السلام داشت و اجماع نموده اند اصحاب بر تـصـریـح هـرچـه او روایـت نـمـوده بـاشـد و اقـرار بـه فـقـه و اجـتـهـاد او کـرده انـد در سـال دویـسـت و بـیـسـت و یـک بـعـد از وفـات حـسـن بـن عـلى بـن فضال به هشت ماه وفات یافت .(111)

و در ( مختار کشى ) از احمد منقول است که گفت : روزى به اتفاق صفوان بن یحیى و مـحـمـّد بـن سـنـان و عبداللّه بن المغیره یا عبداللّه بن جندب نزد حضرت امام رضا علیه السلام رفتیم و چون ساعتى نشستیم برخاستیم پس آن حضرت از آن میان مرا فرمودند که اى احـمـد تـو بنشین پس نشستم و آن حضرت با من به سخن درآمدند و من نیز از آن حضرت سـؤ الهـا مـى نـمـودم و جـواب مـى شـنـیـدم تـا بـیـشـتـر شب گذشت و چون خواستم که به مـنزل خود روم مرا فرمودند که مى روى یا همینجا خواب مى کنى ؟ گفتم : جان من فداى تو باد! اگر فرمایى که بروم مى روم و اگر مى فرمایى که باش در خدمت مى باشم . پس فـرمـودنـد کـه ایـنـجا خواب کن که دیر وقت شد و مردم درهاى خانه بسته اند و به خواب رفته اند. آنگاه آن حضرت برخاستند و به حرم شریف رفتند و چون مرا گمان شد که آن حـضرت به حرم درآمدند به سجده افتادم و در آن سجده گفتم حمد مر خداى را که حجت خود و وارث عـلوم انـبـیـاء را از جـمـیع برادران و اصحاب من با من در مقام انس و عنایت درآورد، و هـنـوز مـن در سجده بودم که آن حضرت آمدند و به پاى مبارک خود مرا متنبه ساختند، پس من برخاستم و آن حضرت دست مرا گرفته مالیدند و فرمودند که اى احمد بدان که حضرت امـیـرالمـؤ مـنـیـن عـلیـه السـلام بـه عـیـادت صعصعة بن صوحان رفت و چون از بالین او بـرخـاسـت بـه او گـفـت کـه اى صـعـصعه ! زنهار که افتخار نکنى بر برادران خود به عـیـادتـى که من تو را نموده ام و از خداى بر حذر باش . این سخن به من گفتند و به حرم شریف مراجعت نمودند.(112)

و ایـضـا از او روایـت نـمـوده کـه گفت : وقتى که حضرت امام على بن موسى الرضا علیه السلام را به گفته ماءمون از مدینه مى آوردند او را به جانب بصره بردند و به کوفه در نـیاوردند و من در آن وقت به قادسیه بودم پس آن حضرت مصحف نزد من فرستاد و چون مـصـحـف را بـگـشـودم در آنـجـا ( سـوره لم یـکـن ) دیـدم کـه اطـول و اکـثـر بـود از آنـچـه در مـیـان مـردم اسـت و از آنجا چند آیه حفظ کردم تا آنکه ( مسافر ) مولاى آن حضرت آمد و مصحف را از من گرفت و در مندیلى نهاد و آن را مهر کرد پـس آنچه از آن مصحف حفظ کرده بودم مرا فراموش شد و هر چند جهد کردم که مرا یک کلمه از آن به یاد آید میسر نشد.(113)

شرح حال فضل بن شاذان

دوم ـ ابـومـحـمـّد فـضـل بـن شـاذان بـن خـلیـل ازدى نـیـشـابـورى ثـقـه جلیل القدر:

از فـقـهـا و مـتـکـلمـیـن شـیـعـه و شـیـخ طـایـفـه و بـسـیـار عـظـیـم الشـاءن و اجل از توصیف است . از حضرت جواد علیه السلام حدیث روایت کرده و گفته اند از حضرت رضـا عـلیـه السـلام نـیـز روایـت کـرده و پـدرش از اصـحـاب یـونـس اسـت و ( فـضـل ) صـد و هـشتاد کتاب تصنیف کرده و حضرت ابومحمّد عسکرى علیه السلام دو دفـعه و به روایتى سه مرتب بر او ترحم فرموده و شیخ کشى روایاتى در مدح او ذکر کرده و هم نقل کرده خبرى که منافى است با آن روایات .(114) علامه و دیگران از روایات منافى مدح جواب فرموده اند:

( وَ هـُوَ رَضِىَ اللّهُ عَنْهُ اَجَلّ مِنْ اَنْ یُغْمَزَ عَلَیْهِ وَ هُوَ رَئیسُ طائِفَتِنا رَضِىَ اللّهُ عَنْهُمْ اَجْمَعینَ ) .(115)

در ( مـجـالس المـؤ مـنـیـن ) از ( کـتـاب مـخـتـار ) نقل کرده که عبداللّه بن طاهر، فضل بن شاذان را از نیشابور اخراج نمود و بعد از آنکه او را پـیـش خـود طـلبـیـد و تـفـتـیـش کتب او نمود امر کرد که آن کتب را جهت او بنویسانند، پس فـضـل رؤ س ‍ مسایل اعتقادیه را از توحید و عدل و مانند آن جهت او نوشت و چون او به نظر عـبـداللّه رسید گفت : این قدر کافى نیست مى خواهم که اعتقاد تو را درباره سلف بدانم . پـس فـضـل گـفـت : ابـابـکـر را دوسـت دارم و از عـمـر بـیزارم ! عبداللّه گفت : چرا از عمر بـیـزارى ؟ گـفـت : بـه واسطه آنکه عباس را از شورى بیرون کرد. و به سبب القاى این جـواب لطـیـف کـه مـتـضـمـن خـوش آمد عباسیان بود از دست آن فظ غلیظ خلاصى یافت و از سـهـل بـن بـحـر فـارسـى روایـت نـمـوده کـه گـفـت : در آخـر عـهـد مـصـاحـبـت خـود بـا فـضل بن شاذان از او شنیدم که مى گفت من خلیفه جمعى از اکابرم که از پیش رفتند مانند مـحـمـّد بـن ابـى عـمـیـر و صـفـوان بـن یـحـیـى و غـیـرهـمـا و پـنـجـاه سال در خدمت ایشان بودم و از ایشان استفاده مى نمودم و هشام بن الحکم چون بگذشت یونس بن عبدالرحمن خلیفه او بود رد بر مخالفان و چون یونس وفات یافت خلیفه او در رد بر مخالفان سکاک بود و او نیز از میان رفت و منم خلیفه ایشان انتهى .(116)

مؤ لف گوید: که سکاک ابوجعفر محمّد بن خلیل بـغـدادى اسـت کـه از مـتـکلمین و از اصحاب هشام و تلمیذ او است و کتابى در امامت نوشته . و بـالجـمـله : جـلالت فـضـل بـن شاذان اکثر است از آنکه ذکر شود. در ایام حضرت امام حسن عسکرى علیه السلام وفات کرد و قبرش در زمین نیشابور قدیم که خارج از بلد نیشابور ایـن زمـان اسـت به فاصله یک فرسخ تقریبا با بقعه و صحنى مزار و مشهور است و بر روى سنگ قبر او نوشته :

( هذا ضَریحُ النَّحْریرِ الْمُتَعالِ اِلى اَنْ قال الرّاوى مِنَ الاِمامَیْنِ اَبِى الْحَسَن عَلِىِّ بْنِ مـُوسـى وَ ابـى جـَعـْفـَرٍ الثّانى عَلَیْهم السَّلامُ زُبْدَةْ الرُّواةِ وَ نُخْبَةُ الْهُداةِ وَ قُدْوَةُ الاَجِلاّءِ الْمُتَکَلِّمینَ وَ اُسْوَةُ الْفُقَهاءِ الْمُتَقَدِّمِینَ الشَّیخُ الْعَلیمُ الْجَلیلُ الْفَضْلُ بْن شاذانِ بْنِ الْخَلیلِ ـ طابَ اللّهُ ثَراهُ ـ قَدْ وَصَلَ بِلِقاءِ رَبِّهِ فى سَنة 260 ) .

و در دور سنگ قبر نوشته :

( قَد تَرَحَّمَ عَلَیْهِ اَبُومُحَمَّدٍ الحَسَن الْعَسْکرى علیه السلام فَقالَ رَحِمَ اللّهُ الْفَضْلَ ثـَلاثـَةً وِلاءٌ، وَ قـالَ علیه السلام اَیْضا: اَغْبِطُ اَهْلَ خُراسانَ بِمَکانِ الْفَضْلِ، وَ قالَ مُحَمَّدُ بـْنِ اِبْراهیمَ الْوَرّاقُ خَرَجْتُ اِلىَ الْحَجِّ فَدَخَلْتُ اِلى مَوْلاىَ اَبى مُحَمَّدٍ الْحَسَنِ الْعَسْکَرِىَّ وَ اَرَیْتُهُ کِتابَ الْفَضْلِ بْنِ شاذانِ فَنَظَرَ فیهِ وَ تَصْفَّحَهُ وَرَقَةَ وَرَقَهً، قالَ علیه السلام هذا صَحیحٌ یَنْبَغى اَنْ یْعْمَلَ بِهِ رَحِمَ اللّهُ الْفَضْلَ. کَتَبَهُ فى سَنة 1261 ) .

مـخـفـى نـمـانـد کـه در اصـحـاب حـضـرت امـام رضـا عـلیـه السـلام در احـوال حـسـن بـن عـلى بـن فـضـال مـقـدارى از حـال فضل بن شاذان نیز ذکر شد.

شرح حال ابوتمام شاعر

سوم ـ ابوتمام حبیب بن اوس الطائى الامامى نجاشى :

و عـلامـه در ( خـلاصـه ) فـرمـوده کـه ابـوتـمـام امـامـى بـود و بـراى اهـل بیت شعر بسیار گفته و احمد بن الحسین نقل کرده که نسخه کهنه اى را دیدم که شاید در ایـام ابـوتمام یا قریب به آن نوشته شده بود و در آن قصیده اى بود از ابوتمام که ذکـر کـرد در آن ائمه علیهم السلام را تا حضرت ابوجعفر جواد علیه السلام و تجاوز از آن حـضـرت نـکـرده ؛ زیـرا کـه در ایام آن حضرت وفات کرده و جاحظ در ( کتاب حیوان ) گفته که حدیث کرد مرا ابوتمام و او از رؤ ساى رافضه بود. انتهى .(117)

و بـالجـمـله : ابوتمام صاحب حماسه اوحد عصر خویش بوده در فصاحت و بلاغت ، گویند چهارده هزار ارجوزه از عرب از حفظ داشته و غیر از قصاید و مقاطیع و او را در صناعت شعر مـحـلى مـنـیـع و مـرتـبـتـى رفـیـع اسـت و ابـراهـیـم بـن مـدبـر بـا آنـکـه از اهـل علم و معرفت و ادب بود از اشعار او چیزى حفظ نمى کرد چه آنکه او را دشمن مى داشت و گاهى او را سب و لعن مى کرد. روزى شخصى چند شعر از اشعار ابوتمام بدون نسبت به وى از بـراى ابـراهیم خواند ابراهیم را خوش آمد و فرزند خود را امر کرد که آن اشعار را در پـشت کتابى بنویسد پس از آنکه آن اشعار نوشته شد بعضى گفتند: ایها الا میر! این اشعار از ابوتمام است . ابراهیم چون این بشنید فرزند خود را گفت که آن صفحه را پاره کـنـد، مـسـعـودى ایـن عـمـل را از ابـن مـدبـر نـپـسـنـددیـه ، فـرمـوده کـه ایـن عـمـل از او قـبـیـح است چه عاقل باید اخذ فایده کند چه از دشمن باشد یا دوست ، از وضیع باشد یا شریف ، همانا از امیرالمؤ منین علیه السلام روایت شده که فرموده :

( الْحِکْمَةُ ضالَّةُ الْمُؤْمِنِ فَخُذْ ضالَّتَکَ وَ لَوْ مِنْ اَهْلِ الشِّرْکِ ) .

و از بـزرجمهر حکیم نقل شده که فرمود من از هر چیز صفت نیک او را اخذ کردم حتى از سگ و گـربـه و خـوک و غـراب ، گـفـتـند: از سگ چه آموختى ؟ گفت : الفت او را با صاحب خود و وفاء او را، گفتند از غراب چه آموختى ؟ گفت : شدت احتراز او و حذر او را، گفتند: از خوک چـه گـرفـتى ؟ گفت : بکور او را در حوائج خود، گفتند: از گربه چه اخذ کردى ؟ گفت : حـسـن نغمه و کثرت تملق او را در مسئلت .(118) و وفات کرد ابوتمام در ایام واثق سنه دویست و سى و یک در موصل . و ابونهشل بن حمید طوسى بر قبر او قبه اى بنا کرد.(119)

چـهـارم ـ ابـوالحـسـن عـلى بـن مـهـزیـار اهـوازى دورقـىّالا صل :

کـه جـلالت شـاءن و عـظـمـت قـدرش زیـاده از آن است که ذکر شود، و از توقیعات شریفه حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام بـه او مـعـلوم مـى شـود چـه انـدازه ایـن مـعـظـم جلیل الشاءن بوده در یکى از این توقیعات است که مرا مسرور کردى به آنچه ذکر کردى و هـمـیـشه مرا مسرور مى دارى ، خداوند مسرور سازد تو را به بهشت و راضى شود از تو به رضاى من ، و در توقیع دیگر است :

( وَ اَسـْئَلُ اللّهَ تـَعـالى اَنْ یـَحـْفَظَکَ مِنْ بَیْنِ یَدَیْکَ وَ مَنْ خَلْفِکَ وَ فِى کُلِّ حالاتِکَ فَاَبْشِرْ فَاِنّى اَرْجُو اَنْ یُدْفَعَ اللّهُ عَنْکَ وَاللّهُ اَسْئَلُ اَنْ یَجْعَلَ لَکَ الْخَیْرَ الخ ) .

وَ فى تَوْقیع آخر:

( وَ اَمـّا مـا سـَئَلْتَ مـِنَ الدُّعـاءِ فـَاِنَّکَ بـَعـْدُ لَسـْتَ تـَدْرى کـَیـْفَ جَعَلَکَ اللّهُ عِنْدى وَ رَبَّمـاسَمَّیْتُکَ بِاسْمِکَ وَ نَسَبِکَ مَعَ کَثْرَةَ عِنا یَتِى بِکَ وَ مَحَبَّتى لَکَ وَ مَعْرِفَتى بِما اَنْتَ عَلَیْهِ فَاَذامَ اللّهُ لَکَ الْفَضْلَ ) .(120)

وَ فى توقیع آخَر:

( یـا عـَلِىُّ قـَدْ بـَلَوتـُکَ وَ خـَبـَرْتـُکَ فِى النَّصیحَةِ وَ الطّاعَةِ وَ الخِدْمَةِ وَ التَّوقیرِ وَ الْقِیامِ بِما یَجِبُ عَلَیْکَ فَلَوْ قُلْتُ اَنّى لَمْ اَرَمِثْلَکَ لَرَجَوْتُ اَنْ اَکُونَ صادِقا.(121)

اقـُولُ فـَتـَاَمَّلْ فـى تِلْکَ التَّوقیعاتِ الشّرَیفَةِ فَاِنَّ فیها غِنىً عَنِ التَّعَرُّضِ لِمَدْحِهِ فَاِنَّ مَدْحَ الاِمامِ اِمامِ کُلَّ مَدْحٍ وَ مَنْ تَصَدّى لِلْقَوْلِ بَعْدَةٌ فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلْقَدْحِ ) .

و بـالجـمـله : در خبر است که على بن مهزیار پدرش نصرانى بوده و اسلام آورده و گفته شد که خود آن جناب نیز چنین بوده و خداوند او را هدایت فرموده و تفقه نمود. و روایت کرده از حـضـرت رضـا و جواد علیهما السلام و از خواص حضرت جواد علیه السلام گردید تا آنکه از جانب آن حضرت وکالت پیدا کرد چنانچه از جانب حضرت هادى علیه السلام نیز در بـعـضـى از نـواحى وکالت داشته و توقیعات که براى شیعه بیرون آمده در باب او به جز خیر و خوبى چیز دیگر نبوده و سى و سه کتاب تصنیف فرموده . و عادت آن جناب بود که چون آفتاب طلوع مى کرد و سر به سجده مى گذاشت سر بلند نمى کرد تا از براى هـزار نـفـر از برادران مؤ من خود دعا کند به آنچه که براى خود دعا مى کرد و در جبهه اش از کـثـرت سـجده پینه بسته بود مثل زانوى شتر و این على همان است که در سنه دویست و بیست و شش در منزل ( قرعاء ) (122) آخر شب از رختخواب خود برخاست و بـیـرون رفـت وضو بگیرد مسواکى در دست داشت و مسواک مى کرد که ناگاه دید در سر مـسواک مانند آتش چیزى زبانه مى کشد و مثل خورشید شعاع دارد دست بر آن گذاشت و دید حرارت ندارد آیه شریفه ( الَّذى جَعَلَ لَکُمْ مِنَ الشَّجَرِ الاَ خْضَرِ نارَا ) (123) تـلاوت کـرد و در فکر فرو رفت و چون به جاى خود برگشت رفقاى او محتاج به آتش بودند چون آن نور را دیدند خیال کردند که على آتش براى ایشان آورده چون نزدیک او شـدنـد دیـدنـد که آتش آن حرارت ندارد و روشنایى آن گاهى خاموش مى گشت و گاهى شـعـله مـى کـشـیـد تا سه دفعه که در آن مرتبه بالکلیه خاموش ‍ شد چون در سر مسواک نگاه کردند دیدند ابدا اثرى از آتش و سوختگى یا سیاهى در آن نیست چون خدمت على هادى عـلیـه السـلام رسـیـد و حـکـایـت بـگـفـت حـضـرت در آن مـسـواک تـاءمـل نـمـود و فـرمـود کـه آن نـور بـوده و ایـن بـه واسـطـه مـیـل تـو بـه مـا اهـل بیت و اطاعت از براى من و پدران من بوده .(124) و ابراهیم بـرادر عـلى نـیـز از اجلاء است و روایت شده که او از سفراء امام زمان علیه السلام بوده و محمّد پسر على بن مهزیار نیز ثقه و از اصحاب حضرت هادى علیه السلام است .

شرح حال شگفت انگیز ابن ابى عمیر

پنجم ـ ثقة الا سلام محمّد بن ابى عمیر است :

اسم ابى عمیر، زیاد بن عیسى و کنیه محمّد ابو احمد است و از موالى مهلب بن ابى صفره اسـت و اصـلش بـغـدادى و سـاکـن بـغـداد نـیـز بـوده و مـردى عـظـیـم المـنـزلة و جـلیـل القـدر اسـت نـزد مـا و نزد مخالفین و از اصحاب اجماع است و عامه و خاصه تصدیق وثـاقـت و جـلالت او را نـمـوده انـد و او اعـبـد و اورع مـردم بـود و او را افـضـل و افـقـه از یـونـس گـفـتـه انـد و حـال آنـکـه در فـقـه یـونـس ، از فضل بن شاذان روایت کنند که مى گفت :

مـا نـَشـاء فـِى الاِسْلامِ رَجُلٌ مِنْ سائِرِ النّاسِ کانَ اَفْقَهَ مِنْ سَلْمانِ الْفارِسى رضى اللّه عنه وَ لانَشَاءَ بَعْدَهُ اَفْقَهَ مِنْ یُونُس بْنِ عَبْدِالرَّحْمنِ رضى اللّه عنه .

و ابـن ابـى عـمیر درک خدمت حضرت کاظم و رضا و جواد علیهم السلام نموده و نود و چهار کـتـاب تصنیف کرده و محنت او در زمان رشید و ماءمون بسیار بوده چه آنکه سالها او را حبس کـردنـد و تازیانه هاى بسیار زدند که قضاونت کند و هم براى آنکه راهنمایى کند خلیفه را بر شیعیان و اسامى ایشان را بگوید؛ زیرا که او شیعیان عراق را مى شناخت و وقتى او را صد تازیانه زدند که طاقتش تمام شد و نزدیک شد که نام ببرد شیعیان را که صداى مـحـمـّد بن یونس بن عبدالرحمن را شنید که گفت : ( یامُحَمَّدَ بْنَ اَبى عُمَیْر اُذْکُرْ مَوْقِفَکَ بَیْنَ یَدَىِ اللّهِ ) . لاجرم اسم نبرد و زیاده از صد هزار درهم ضرر مالى به او رسید و مدت چهار سال در زندان بماند.(125)

خـواهـرش کـتـابهاى او را جمع کرده در غرفه اى نهاده بود باران باریده و از دست رفته بود، لاجرم ابن ابى عمیر حدیث را از حفظ نقل مى کرد یا از آن نسخه هایى که مردم از روى کـتـابـهـاى او پـیـش از تـلف شـدن نـوشـتـه بـودنـد، بـه هـمـیـن جـهـت اصـحـاب مـا بـه مراسیل او اعتماد دارند مراسیل او را در حکم مسانید گرفته اند و خواهرانش ( سعیده ) و ( منّه ) نیز از روات محسوبند.

( وَ عَنْ کَشّى مُحَمَّدُ بْنُ اَبى عُمَیْرٍ اُخِذَ وَ حُبِسَ وَ اَصابَهُ مِنَ الْجَهْدِ وَ الضّیقِ اَمْرٌ عَظیمٌ وَ اُخـِذَ کـُلُّ شـَىْءٍ کانَ لَهُ وَ صاحِبُهُ الْمَاءْمُونُ وَ ذلِکَ بَعْدَ مَوْتِ الرِّضا علیه السلام وَ ذَهَبَتْ کـُتـُب ابـْنِ اَبـى عـُمَیْرِ فَلَمْ تُخَلَّصْ کُتُبُ اَحادیِثِهِ وَ کانَ یَحْفَظُ اَرْبَعینَ جِلْدا فَسَمّاهُ نَوادِرَ وَ لِذالِکَ تُؤْخَذُ اَحادیثُهُ مُنْقَطِعَةَ الاَ ساتید ) .(126)

و هم روایت است که در زمان رشید، سندى بن شاهک به امر هارون او را صد و بیست چوب زد بـه جـهـت تشیع او پس او را در حبس افکند ابن ابى عمیر صد و بیست و یک هزار درهم بداد تـا خـلاصـى یـافـت و وارد شـده کـه ابـن ابـى عـمـیـر متمول بوده و صاحب پانصد هزار درهم بوده .(127)

و شیخ صدوق روایت کرده از ابوالولید از على بن ابراهیم از پدرش که گفت : ابن ابى عمیر بزاز بوده و از مردى ده هزار درهم طلب داشت پس مالش تمام گشت و فقیر شد پس آن مـردى کـه مـدیـون او بـود خـانه اى داشت به ده هزار درهم بفروخت و پولش را براى ابن ابى عمیر برد، چون به در خانه او رسید و در را کوبید ابن ابى عمیر بیرون شد آن مرد پـولها را تسلیم او نمود و گفت : این طلب تو است آورده ام . ابن ابى عمیر پرسید که از کـجـا تـحـصیل این مال نمودى ؟ آیا به ارث به تو رسید یا کسى به تو بخشید؟ گفت : هـیـچـکـدام نـبوده بلکه خانه ام را فروخته ام براى قضاى دین خود، ابن ابى عمیر فرمود: حـدیـث کـرد مـرا ذریـح مـحـاربـى از حـضرت صادق علیه السلام که فرمود: ( لایَخْرُجُ الرَّجُلُ عَنْ مسْقَطِ رَاءْسِهِ بِالدَّیْن ) ؛ یعنى انسان به جهت دین ترک خانه خود نمى کند. پـس فـرمـود: ایـن پـولهـا را بـردار مـن حـاجـت بـه چـنـیـن پـولى نـدارم و حال آنکه به خدا قسم است که فعلا محتاج به یک درهم مى باشم و از این پولها یک درهم قبول نخواهم نمود.(128)

از فـضـل بـن شـاذان روایـت شـده کـه وقتى داخل عراق شدم شخصى را دیدم که با رفیقش عـتـاب مـى کـرد و مـى گـفـت : تـو مـردى مـى بـاشـى صـاحـب عـیال و محتاجى به کسب و کار و با این حال سجده طولانى به جا مى آورى و من مى ترسم بـه سبب طول سجده چشمان تو نابینا شود و از کار بیفتى و از این نحو کلمات در نصیحت او بـسـیـار بـگف آخرالا مر رفیقش با وى گفت که چه بسیار عتاب کردى واى بر تو اگر بـنـا بـود طـول سـجـده باعث کورى شود باید ابن ابى عمیر رضى اللّه عنه نابینا شده بـاشـد چـه او بـعـد از نـمـاز فـجـر سـر بـه سـجـده شـکـر مـى گـذاشـت و وقـت زوال سر از سجده بر مى داشت .(129)

و شیخ کشى روایت کرده که فضل بن شاذان به نزد ابن ابى عمیر آمد و او در سجده بود و سـجـده را بـسـیـار طـول داد چـون سـر از سـجـده بـرداشـت و طـول سـجـده او را مـذکـور سـاخـتـنـد، گـفـت : اگـر سـجـود جـمـیـل بـن دراج را مـى دیـدیـد سـجـود مـرا طـویـل نـمـى شـمـردیـد و گفت : روزى به نزد جـمـیـل رفـتـم و او سـجـده را بـسـیـار طـول داد چـون سـر بـرداشـت مـن گـفـتـم که سجده را طـول دادیـد، گـفـت اگـر طـول سـجـده مـعـروف بـن خـربـوذ را مـى دیـدى سـجـده مـرا سهل مى شمردى .(130)

از مـلاحـظـه ایـن دو خـبـر مـعـلوم مـى شـود کـه ابـن ابـى عـمـیـر بـه طول سجده که غایت خضوع و منتهاى عبادت و اقرب حالات بنده است و به نزد پروردگار و اشـد اعـمـال بـر ابـلیـس اسـت مـعـروف و مـحـل تـوجـه بـوده و ابـن ابـى عـمـیـر در ایـن عـمـل اقـتـدا کـرده بـود به امام زمان خود حضرت موسى بن جعفر علیه السلام ؛ ( فَاِنَّهُ عـلیـه السـلام کـانَ حـَلیـفَ السَّجـْدَةِ الطَّویـلَةِ وَ الدُّمـُوعِ الْغـَزیـرَةِ وَ الْمـُناجاتِ الْکَثیرَةِ وَ الضَّراعاتِ الْمُتَّصِلَةِ ) .

چنانچه فقه و حدیث و علم و اخلاق او از برکات این خانواده بود.

هر بوى که از مشک و قرنفل شنوى

 از دولت آن زلف چو سنبل شنوى

 شرح حال محمّد بن سنان

ششم ـ محمّد بن سنان ابوجعفر الزاهرى :

کـلمـات علما در باب او مختلف است غایت اختلاف حتى از شخص واحد، شیخ مفید رحمه اللّه او را در ( ارشـاد ) از خـواص و ثـقـات حـضـرت کـاظـم عـلیـه السـلام و از اهـل ورع و فـقـه و عـلم ، از شـیـعه آن حضرت نوشته (131) و در رساله دیگر خـود، او را مـطـعـون شـمـرده و شـیـخ الطـائفـه در ( فـهـرسـت ) و ( رجـال ) او را ضعیف شمرده و در ( کتاب غیبت ) در ذکر ممد و حین از خواص ائمه عـلیهم السلام او را تعداد نموده چنانچه فرموده : و از ممدوحین حمران بن اعین است تا آنکه فـرمـوده و از جـمـله ایـشـان اسـت بـنـا بـه روایـتـى کـه ابـوطـالب قـمـى نـقـل فـرمـوده کـه گـفـت داخـل شـدم بر حضرت جواد علیه السلام در آخر عمرش شنیدم که فـرمود: جزا دهد خداوند صفوان بن یحیى و محمّد بن سنان و زکریا بن آدم و سعد بن سعد را از مـن جـزاى خیر، پس به تحقیق که وفا کردند از براى من . و نیز شیخ فرموده : و اما مـحـمّد بن سنان پس به درستى که روایت شده از على بن حسین بن داود که گفت شنیدم که حضرت جواد علیه السلام ذکر فرمود محمّد بن سنان را به خیر و فرمود: ( رَضِىَ اللّهُ عَنْهُ بِرِضائى عَنْهُ فَما خالَفَنى وَ ما خالَفَ اَبى قَطُّ ) .(132)

و آیـة اللّه عـلامـه رحـمـه اللّه در ( خلاصه ) در او توقف فرموده و در ( مختلف ) فـرمـوده : قَدْ بَیَّنّا رُجُحانَ الْعَمَلِ بِرَوایَةِ مُحَمَّدِ بْنِ سِنانٍ. و سید بن طاوس رحمه اللّه در ( فلاح السائل ) فرموده : شنیدم از کسى که ذکر مى کرد طعن بر محمّد بن سنان را و شاید او واقف نشده مگر بر طعن او و مطلع نگشته بر تزکیه و ثنایى که او از بـراى او اسـت و هـمچنین احتمال هست در بیشتر از طعنها پس ‍ ذکر فرموده مدائح او را و آنکه مـعـجـزه حـضـرت جـواد عـلیـه السـلام در او ظاهر شد چه آنکه او نابینا بود و مسح کرد آن حضرت چشم او را به او رد شد چنانکه در فصل معجزات حضرت جواد علیه السلام خبرش مذکور شد و هم روایتى نقل کرده که اِنَّهُ کانَ مُتَقَشِّفا مُتَعَبِّدا.(133)

و بالجمله : در محمّد بن سنان علما کلام را بسط داده اند، هرکه طالب است رجوع نماید به ( رجـال کـبـیـر ) و ( تـعـلیـقـه ) و ( رجـال سـیـد اجـل عـلامـه بـحرالعلوم ) و ( خاتمه مستدرک ) شیخ مرحوم ؛ چه این مـخـتـصـر را مـقـام آن نـیـسـت . گـویـنـد کـه بـعـضـى از عـارفـیـن تـفـاءل زد بـه کـتاب اللّه مجید براى استعلام حال محمّد بن سنان این آیه به نظرش آمد: ( اِنَّما یَخْشَى اللّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ ) .(134)

و نـسب محمّد بن سنان رضى اللّه عنه منتهى مى شود به زاهر مولى عمرو بن الحمق که در کربلا شهید شد، به این نحو محمّد بن الحسن (135) بن سنان بن عبداللّه بن زاهـر و در تـرجـمـه زاهـر، بـه آن اشـارات رفـت در مـجـلد اول و در مـیـان اولاد و احـفاد محمّد جمله اى از راویان احادیث مى باشند از جمله ابوعیسى محمّد بن احمد بن محمّد بن سنان است که از مشایخ شیخ صدوق است .

1- ( اقبال الا عمال ) ص 146.

2- ( معانى الا خبار ) شیخ صدوق ص 65.

3- ( ارشاد شیخ مفید ) 2/276.

4- ( الکافى ) 1/315.

5- ( مناقب ) ابن شهر آشوب 4/425.

6- ( عیون المعجزات ) ص 121، چاپ اءعلمى ، بیروت .

7- ( جلاءالعیون ) ص 960 ـ 961.

8- ( دعوات راوندى ) ص 93.

9- ( درّالنظیم ) ص 703.

10- ( الاختصاص ) ص 102.

11- ( جلاءالعیون ) ص 962 ـ 964.

12- سوره نور (24)، آیه 32.

13- ( ارشاد شیخ مفید ) 2/281 ـ 287.

14- ( بلد الا مین ) کفعمى ص 210، اءعلمى ، بیروت .

15- ( مـفـاتـیـح الجـنـان ) بـاب اول ، فصل هفتم ، تحت عنوان دعاى توسل دیگرى .

16- ( الکـافـى ) 4/314، باب ( الطواف والحج عن الا ئمة علیهم السلام ) .

17- ( دلائل الامامة ) ص 400، حدیث 358.

18- ( مهج الدعوات ) ابن طاوس ص 310، اءعلمى ، بیروت .

19- ( دلائل الامامة ) طبرى ص 401، حدیث 360.

20- ( عیون المعجزات ) ص 127، اءعلمى ، بیروت .

21- ( الکافى ) 1/496.

22- ر.ک : ( مراة العقول ) علامه مجلسى رحمه اللّه . باب مولد امام جواد علیه السلام .

23- ( ارشاد ) شیخ مفید 2/288 ـ 289.

24- ( الخرائج ) راوندى 1/372.

25- ( الخرائج ) 1/283.

26- سوره قمر (54)، آیه 24.

27- سوره قمر (54)، آیه 25.

28- ترجمه ( کشف الغمه ) 3/216.

29- ( ارشاد شیخ مفید ) 2/289 ـ 291.

30- ( مروج الذهب ) 4/5.

31- ( رجال کشى ) 2/849 ـ 850.

32- ( الکافى ) 1/353.

33- ( مهج الدعوات ) ابن طاوس ص 52 ـ 60.

34- المعتبر. (نسخه بدل ). ( الدّرة النجفیة ) ص 60، چاپ مفید، قم .

35- ( دلائل الا مامة ) طبرى ص 398، حدیث 348.

36- ( دلائل الا مامة ) ص 399، حدیث 354.

37- ( مناقب ) ابن شهر آشوب 4/427 ـ 428.

38- ( الخرائج ) راوندى 2/670.

39- ( الخرائج ) 1/383.

40- ( رجال کشى ) 2/839.

41- ( وسائل الشیعه ) 14/438، چاپ 20 جلدى .

42- ( خلاصة الایجاز فى المتعة ) شیخ مفید ص 42.

43- همان ماءخذ.

44- ( خلاصة الایجاز فى المتعة ) ص 43.

45- ( وسائل الشیعة ) 14/450، چاپ 20 جلدى .

46- ( بحارالانوار ) 75/364 ـ 365، ( اءعلام الدّین ) دیلمى ص 309.

47- ( بحارالانوار ) 75/364 ـ 365، ( اءعلام الدّین ) دیلمى ص 309.

48- ( بحارالانوار ) 75/364 ـ 365، ( اءعلام الدّین ) دیلمى ص 309.

49- ( الفصول المهمة ) ابن صباغ ص 273.

50- ( اءعلام الدّین ) دیلمى ص 309.

51- ( بحارالانوار ) 75/364.

52- ( اءعلام الدّین ) ص 309.

53- ( تحف العقول ) ص 455.

54- ( بحارالانوار ) 75/365.

55- ( بحارالانوار ) 75/364.

56- ( بحارالانوار ) 67/50.

57- ( بحارالانوار ) 67/50.

58- ( بحارالانوار ) 67/51.

59- ( بـحـارالانوار ) 67/51.

60- ( بحارالانوار ) 67/53.

61- ( بحارالانوار ) 13/352.

62- ( بحارالانوار ) 75/364.

63- ( دستان ) پدر رستم است .

64- گـذشـت در کـلمـات حـضرت امام موسى علیه السلام آنچه که مناسب اینجا است .

65- ( کرام ) مثل غراب جوانمرد و ارجمند.

66- ( امالى شیخ صدوق ) ص 531 ـ 532، مجلس 68، حدیث 718.

67- ( بحارالانوار ) 2/153.

68- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 371، حکمت 71.

69- و در این معنى حکیم نظامى گفته :

با آنکه سخن به لطف آب است

 کم گفتن این سخن صواب است

 آب ار چه از او زلال خیزد

 از خوردن پر ملال خیزد

 یک دسته گل دماغ پرور

 از خرمن صد گیاه بهتر

 لاف از سخن چه در توان زد

 آن خشت بود که پر توان زد

 70- همه عیب خلق دیدن نه مروت است و مردى

 نگهى به خویشتن کن که همه گناه دارى

 ره طالبان عقبى کرم است و فضل و احسان

 تو چه در نشان مردم بجز از کلام دارى

 تو حساب خویشتن کن نه حساب خلق سعدى

 که بضاعت قیامت عقل تباه دارى

 71- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 374، حکمت 86.

72- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 370، حکمت 66. 73

74- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 370، حکمت 57.

75- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 434، حکمت 412.

76- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 392، حکمت 171.

77- ( بحارالانوار ) 75/45.

78- ( مقامات الحریرى ) ص 41، ( المقامة الکوفیة ) .

79- ( نـهـج البـلاغـه ) تـرجـمـه شـهـیـدى ص 361، حـکـمـت اول .

80- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 386، حکمت 140.

81- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 413، حکمت 286.

82- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 413، حکمت 280.

83- ( نهج البلاغه ) ترجمه شهیدى ص 416، حکمت 297.

84- ( مروج الذهب ) 3/109.

85- سره یعنى بى عیب و نیکو.

86- یعنى زبون و اسیر و گرفتار و زیردست .

87- ( عیون المعجزات ) ص 132، چاپ اءعلمى ، بیروت .

88- ( اثبات الوصیة ) ص 227، چاپ انصاریان ، قم .

89- سوره مائده (5)، آیه 6.

90- سوره مائده (5)، آیه 6.

91- سوره جن (72)، آیه 18.

92- ( جلاءالعیون ) ص 968 ـ 970.

93- ( جلاءالعیون ) ص 970.

94- ( بصائرالدرجات ) ص 467، جزء9، باب 21.

95- ( مروج الذهب ) 3/464.

96- ( تحفة الا زهار ) 3/429.

97- ( ارشاد ) شیخ مفید 2/295.

98- از بـعـضـى از نـسـخ ( تـاریـخ قـم ) نـقـل شـده کـه در این مقام اسم محمّد بن موسى را برده و این تاریخ را براى فوت او ذکر کره و از وفات و قبر موسى ذکرى نفرموده . (شیخ عباس قمى رحمه اللّه )

99- ( تحفة الا زهار ) 3/434.

100- ( تحفة الا زهار ) 3/429.

101- ( عمدة الطالب ) ص 20.

102- ذکـر چـهـار پـسـر مـوافـق آن خـبـرى اسـت کـه از ( تـاریـخ قم ) نـقـل شـده و لکن در ( کتاب مجدى ) ص 129 در ذکر اولاد موسى مبرقع گفته : و از اولاد او اسـت یـحـیى بن احمد بن ابى على محمّد بن احمد بن موسى بن محمّد التقى بن على بـن مـوسـى الکـاظم علیهم السلام و این یحیى مردى کریم و واسع الجاه بوده و مسکنش در قـم بـوده ، پس ذکر کرده مدح ابوالقاسم شاعر بصرى او را در شعر خود در قم . (شیخ عباس قمى رحمه اللّه ).

103-((الفهرست منتجب الدّین ) ص 78، شماره 229، تحقیق ارموى .

104- ( مجالس المؤ منین ) 1/146.

105- ( مجالس المؤ منین ) 1/518.

106- ابـى احـمـد مـوسـى الا برش در اینجا ظاهرا اشتباخه است و صحیح ابى عبداللّه احمد بن ابى على محمّد الا عرج است . (شیخ عباس قمى رحمه اللّه ).

107- ( تحفة الا زهار ) 3/438.

108- ( بحارالانوار ) 99/79.

109- ( رجال بحرالعلوم ) 2/317.

110- ( ارشاد ) شیخ مفید 2/295.

111- ( مجالس المؤ منین ) 1/415.

112- ( مـجـالس المـؤ مـنـیـن ) 1/415 ـ 416، ( رجال کشى ) 2/852.

113- ( مـجـالس المـؤ مـنـیـن ) 1/416، ( رجال کشى ) 2/853.

114- ( رجال کشى ) 2/817.

115- ( رجال علامه حلى ) ص 133.

116- ( مـجـالس المـؤ مـنـیـن ) 1/400، ( رجال کشى ) 1/818.

117- ( رجال علامه حلى ) ص 61.

118- ( مروج الذهب ) 3/485.

119- ( مـراة الجـنـان ) یـافـعـى 2/79، ذیل حوادث سال 231.

120- ( رجال کشى ) 2/826.

121- ( بحارالانوار ) 50/105.

122- قـرعاء: محلى است در راه مکه میان قادسیه و عقبه . بدان که قبر على بن مهزیار رضى اللّه عنه در اهواز است و بقعه دارد و زیارتگاه است .

123- سوره یس (36)، آیه 80.

124- ( رجال کشى ) 2/825.

125- ر.ک : ( مجالس المؤ منین ) 1/414 ـ 415.

126- ( رجال کشى ) 2/854.

127- ( رجال کشى ) 2/856.

128- ( بحارالانوار ) 49/273.

129- ( رجال کشى ) 2/855.

130- ( رجال کشى ) 2/522.

131- ( ارشاد ) شیخ مفید 2/248.

132- ( الغیبة ) شیخ طوسى ، ص 209 ـ 211.

133- ( فلاح المسائل ) ص 50 ـ 52.

134- سوره فاطر (35)، آیه 28.

135- چـون حـسـن والد مـحـمّد در زمان کودکى محمّد فوت شد و سنان جدش او را کـفالت کرد لاجرم محمّد را به او نسبت دادند و گفتند محمّد بن سنان (شیخ عباس قمى رحمه اللّه ).www.hajfathi.ir

والسلام مرتضوی

برچسب ها :

• بزرگان اصحاب حضرت جواد علیه السلام
• حکیمه بنت حضرت جواد علیه السلام
• علامت امام چیست ؟
• علم و قدرت امام جواد علیه السلام
• معجزات حضرت جواد علیه السلام است
• پـاسـخ امـام جـواد عـلیـه السـلام بـه سـى هـزار سـؤ ال
• چرا شیعه دوازده امامى شدم ؟

ویژه نامه ولادت امام رضا علیه السلام

امام رضا علیه السلام بنا به قول مشهور در 11 ذی القعده 148 هجری قمری و در مدینه به دنیا آمده اند. پدر آن حضرت امام موسی بن جعفر و مادرشان نجمه خاتون می باشد. نجمه خاتون، در مورد ولادت آن حضرت گوید: هنگامی فرزندم رضا را به دنیا آوردم، پدرش امام موسی‌کاظم علیه‌السلام به من فرمود: او را بگیر و خوب نگهدار زیرا او بقیه‌الله در زمین است.

تاریخ ولادت امام رضا علیه السلام

گرچه برخی از مورخان و سیره‌نگاران تاریخ تولد آن حضرت را در یازدهم ذی الحجه سال 153 و برخی دیگر یازدهم ذی القعده سال 151 و یا سال 153 قمری ذکر کرده‌اند، ولیکن معروف و مشهور میان علما یازدهم ذی القعده سال 148 قمری، چند هفته پس از شهادت جدش امام جعفرصادق علیه‌السلام می‌باشد.

القاب امام رضا علیه السلام

شایان ذکر است که از میان امامان معصوم علیهم‌السلام، چهار تن از آنان به نام "علی" نامیده شده‌اند و آنان عبارتند از امام اول (علی بن ابی‌طالب علیه‌السلام)، امام چهارم (علی بن الحسین علیه‌السلام)، امام هشتم (علی بن موسی الرضا علیه‌السلام) و امام دهم (علی‌النقی بن محمدتقی علیه‌السلام).

کنیه آن حضرت، ابوالحسن است و چون کنیه امام موسی بن جعفر علیه‌السلام نیز ابوالحسن بود، کنیه امام رضا علیه‌السلام را ابوالحسن ثانی می‌گویند. لقب‌های شریفش عبارتند از: رضا، صابر، رضی، وفی، فاضل و صدیق.

اما لقب "رضا" شهرت بیشتری دارد و آن حضرت را از این جهت "رضا" نامیدند که پسندیده خدا در آسمان و مورد خرسندی رسول خدا صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم‌السلام در زمین بود و دوستان و دشمنان به اتفاق از وی خشنود و راضی بودند.

مادر امام رضا علیه السلام

مادر آن حضرت نجمه خاتون می باشد.

برای مادر حضرت رضا علیه السلام چند نام ذکر شده است که عبارتند از: نجمه - تکتم - سکن - خیزران - شقراء - اروی - سکینه -ام البنین - سمان - صقر وقتی حضرت رضا علیه السلام متولد شدند آن بانو را طاهره نامیدند.

پیشگویی ولادت امام رضا علیه السلام توسط ائمه علیهم السلام

تولد امام رضا علیه‌السلام را برخی از معصومان پیش از وی، پیش‌گویی کرده و به آن بشارت داده بودند. از امام صادق علیه‌السلام در این باره احادیث چندی وارد شده است. از جمله عبدالله بن فضل هاشمی روایت کرد: مردی از اهالی طوس در محضر امام جعفرصادق علیه‌السلام نشسته بود و آن حضرت به وی فرمود: بزودی از صلب فرزندم موسی، مردی به دنیا می‌آید که مورد خشنودی خداوند سبحان در آسمان و خرسندی بندگانش در زمین خواهد بود. در سرزمین شما از روی ستم و دشمنی مسموم و کشته می‌گردد و در همان جا غریبانه به خاک سپرده می شود.

آگاه باش! هر کسی وی را در غربتش زیارت کند و بداند که او امام و پیشوای شیعیان پس از پدرش بوده و از جانب خداوند متعال مفترض الطاعه می‌باشد، همانند کسی است که رسول خدا صلی الله علیه و آله را زیارت کرده باشد.

امامت و شهادت امام رضا علیه السلام

امام رضا علیه‌السلام در 35 سالگی پس از شهادت پدرش امام موسی‌کاظم علیه‌السلام به مقام امامت شیعیان نایل آمد و در 55 سالگی در خلافت مأمون عباسی و با توطئه وی در خراسان مسموم و در صفر سال 203 قمری به شهادت رسید.

صلوات خاصه امام رضا (ع)

معانی کلمات صلوات خاصه امام رضا (ع)

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا الْمُرْتَضَى الْإِمَامِ التَّقِیِّ النَّقِیِ‏ وَ حُجَّتِکَ عَلَى مَنْ فَوْقَ الْأَرْضِ وَ مَنْ تَحْتَ الثَّرَى الصِّدِّیقِ الشَّهِیدِصَلاَةً کَثِیرَةً تَامَّةً زَاکِیَةً مُتَوَاصِلَةً مُتَوَاتِرَةً مُتَرَادِفَةً کَأَفْضَلِ مَا صَلَّیْتَ عَلَى أَحَدٍ مِنْ أَوْلِیَائِکَ

اللَّهُمَّ: ادیبان عرب معتقدند کلمه «اللَّهُمَّ» در اصل معادل عبارت «یا الله» است که در آن تغییراتی ایجاد شده است. و ترجمه آن به صورت «پروردگارا» یا «ای پروردگار» می باشد. در زبان عربی این عبارت در زمانی استفاده می شود که انسان خداوند را برای درخواستی خطاب قرار می دهد.

‏ صَلِّ: در شکل فعل امر است از ریشه «صلو» و در معنا عبارتی است دعایی به معنای درخواست لطف و توجه برای کسی. که با نزول رحمت خداوند برای آن شخص محقق می شود. زائر با بیان این عبارت «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا» از خداوند برای امام علی بن موسی الرضا از خداوند طلب لطف و رحمت می نماید.

الرِّضَا: لقب وجود مبارک امام هشتم حضرت علی بن موسی علیه السلام است. این کلمه مصدر از ریشه «رضو» می باشد که به معنای رضایت و موافقت قلبی با جریان امور است.«الرِّضَا» وصف بنده ای است که به آنچه خداوند عالم به حکمت خود جاری نماید راضی و خشنود باشد.

الْمُرْتَضَى: اسم مفعول است از باب افتعال و از ماده «رضو» به معنای چیزی که مورد پسند و رضا قرار گیرد. این وصف در مقام بندگی خدا بر کسی اطلاق می شود که مورد رضای خداوند باشد.

الامام: در لغت به معنای پیشوا می باشد یعنی کسی که به او اقتدا می شود چه حق باشد و چه باطل و در اصطلاح به 12 پیشوای معصوم بعد از پیامبر(ص) امام می گویند که حضرت علی بن موسی(ع) هشتمین ایشان است.

التَّقِیِّ: از ریشه «وقی» وصف کسی واقع می شود که دارای صفت «تقوا» باشد.

النَّقِیِ‏: از ریشه «نقو» به معنای پاکیزه و طاهر است

حُجَّه: در لغت حجّت دلیلى است که مقصود را روشن میکند. با آمدن دلیل قاطع بر مقصود دیگر جای هیچ سخن و بهانه ای باقی نمی ماند. شیعیان به پیامبر(ص) و ائمه معصومین علیهم السلام "حُجَّه" می گویند به این دلیل که گفتار و عمل ایشان مورد تأیید خداوند است و معیار عمل مسلمین قرار می گیرد و دیگر بعد از آن جای سخنی باقی نمی ماند.

الثَّرَى: به معنای خاکی است که پس از خشک شدن خیس و نرم شده باشد.

الصِّدِّیقِ: صیغه مبالغه است از ریشه «صدق» و معنای آن زیادی و فراوانی صفت «صدق» است. این وصف به کسی اطلاق می شود که عملش تصدیق کننده و تأیید کننده کلامش است.

الشَّهِیدِ: از ریشه «شهد » به معنای گواه و شاهد است.

کَثِیرَةً: از ریشه «کثر» به تعداد زیاد از هر چیز گفته می شود.

تَامَّةً: از ریشه «تمم» به چیزی کفته می شود که به نهایت خودش(در کمال یا مقدار) رسیده به حدّى که‏ دیگر نیازى به ضمیمه کردن چیز دیگرى بر آن نباشد.

ریشه "زکو" می باشد. این ریشه در دو معنا استعمال می شود یکی پاکیزگی و طهارت و دیگری رشد و نمو در این عبارت با توجه به کلمات «کثیره» و «تامه» که پیش از آن بیان شده معنای دوم محتمل تر است. یعنی صلوات رشد یابنده.

مُتَوَاصِلَةً: از ریشه «وصل» است و این ریشه در معنای اتصال دو شیء به یکدیگر به کار می رود.

مُتَوَاتِرَةً: تواتر به معنای تتابع و پشت سر هم قرار گرفتن است.

مُتَرَادِفَةً: ترادف از ریشه «ردف» به معنای پشت سر هم واقع شدن است.

أَفْضَلِ: از ریشه «فضل» به معنای زیادتر از مقدار لازم و مقرر می باشد که موجب برتری نسبت به سایرین می شود. «أَفْضَلِ» در ساختار اسم تفضیل به معنای "برترین" و "بهترین" می باشد.

سبک زندگی امام رضا علیه السلام

برخی از ویژگیهای شخصی امام رضا (ع) و رفتارهای ایشان با مردم عبارتند از:

امام رضا (ع) به اخلاق عالی و ممتاز آراسته بود و بدین‌سبب دوستی عام و خاص را به خود جلب فرموده بود.

او شبیه‌ترین مردم به پیامبراکرم(ص) بود. رفتاری پیامبرگونه داشت و حلم و رأفت و احسانش شامل خاص و عام می‌شد.

کسی را با عمل و سخن خود نمی‌آزرد.

تا حرف مخاطب تمام نمی‌شد، سخنش را قطع نمی‌کرد.

هیچ حاجتمندی را مأیوس باز نمی‌گرداند.

در حضور میهمان به پشتی تکیه نمی‌داد.

پیش روی کسی پای خود را دراز نمی‌کرد.

هرگز به غلامانش دشنام نداد و با آنان می‌نشست و غذا می‌خورد.

شب‌ها کم می‌خوابید و قرآن می‌خواند.

بیشتر اوقات از اول شب تا صبح شب‌زنده‌داری می‌کرد.

هر سه روز یک‌بار قرآن را ختم و در آیات آن تفکر می‌کرد.

کسی عالم‌تر و پرهیزکارتر از او نبود.

در همه وقت ذکر خدا می‌گفت.

بسیار روزه می‌گرفت.

هر ماه 3روز حتما روزه بود.

در نهان به ویژه شب‌های تاریک، بسیار به مردم احسان می‌کرد و صدقه می‌داد.

کسی که از او تقاضایی داشت، اگر می‌توانست بی‌درنگ آن را بر می‌آورد تا مبادا از آن بی‌نیاز گردد و فرصت از دست برود.

با مردم به نرمی سخن می‌گفت.

هیچ‌گاه با سخنش کسی را نمی‌آزارد.

امام(ع) در تابستان روی حصیر و در زمستان روی پلاسی می‌نشست.

نظافت را در هر حال رعایت می‌کرد و عطر و بخور بسیار به کار می‌برد.

عادتا جامه ارزان و خشن می‌پوشید ولی در مجالس و ملاقات‌ها و پذیرایی‌ها لباس فاخر بر تن می‌کرد.

غذا را آهسته و اندک می‌خورد و سفره‌اش رنگین نبود.

قبل از غذا دست‌ها را می‌شست.

چون صبح اول وقت نماز می‌گزارد تا بر آمدن آفتاب در سجده می‌ماند.

سپس با مردم می‌نشست و سخن می‌گفت، یا سوار می‌شد و بیرون می‌رفت.

در هر فرصت مقتضی مردم مسلمان را به وظایف خود آگاه می‌کرد.

برای خنثی‌ کردن توطئه‌های مأمون و اطرافیان او مراقبتی هوشیارانه داشت.

به طور کلی او دارای شخصیتی یگانه و صفاتی ویژه بود.

و از نظر شیعه امامیه آن حضرت دارای ملکه عصمت که از لوازم امامت است، بود.

یاسر خادم گوید: امام‌رضا(ع) حتی در برخورد با غلامان و خادمان خود هرگز حاضر نبود که کرامت انسانی آنان را نادیده بگیرد و چیزی از حقوق آنان فرو گذارد.

امام به خادمان خود می‌گفت اگر که مشغول خوردن طعام هستید و مرا بالای سر خود ایستاده دیدید مبادا از جای خود برخیزید مگر آنکه از خوردن فارغ شده باشید.

گاهی امام خادمش را صدا می‌زد به او می‌گفتند مشغول خوردن غذاست. امام می‌فرمود بگذارید غذایش تمام شود.

عنایات امام رضا علیه السلام به علما و بزرگان

اعطاء حقیقت علم به علامه حسن زاده آملی:

آیت الله حسن زاده می گوید(1): در عنفوان جوانى و آغاز درس زندگانى که در مسجد جامع آمل، سرگرم به صرف و تهجد، عزمى راسخ و ارادتى ثابت داشتم؛ در رؤیاى مبارک سحرى به ارض اقدس رضوى تشرف حاصل کردم و به زیارت جمال دل آراى ولى الله اعظم، ثامن الحجج، على بن موسى الرضا -علیه و على آبائه و ابنائه آلاف التحیة و الثناء- نائل شدم.

در آن لیله مبارکه قبل از آن که به حضور باهر النور امام (علیه السلام) مشرف شوم، مرا به مسجدى بردند که در آن مزار حبیبى از احباء الله بود و به من فرمودند: در کنار این تربت دو رکعت نماز حاجت بخوان و حاجت بخواه که بر آورده است، من از روى عشق و علاقه مفرطى که به علم داشتم نماز خواندم و از خداوند سبحان علم خواستم.

سپس به پیشگاه والاى امام هشتم، سلطان دین رضا -روحى لتربه الفداء و خاک درش تاج سرم- رسیدم و عرض ادب نمودم، بدون اینکه سخنى بگویم، امام که آگاه به سرّ من بود و اشتیاق و التهاب و تشنگى مرا براى تحصیل آب حیات علم مى دانست فرمود: نزدیک بیا

نزدیک رفتم و چشم به روى امام گشودم، دیدم آب دهانش را جمع کرد و بر لب آورد و به من اشارت فرمود که: بنوش، امام خم شد و من زیانم را در آوردم و با تمام حرص و ولع از کوثر دهانش آن آب حیات را بوسیدم و در همان حال به قلبم خطور کرد که امیرالمؤمنین على علیه السلام فرمود: پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) آب دهانش را به لبش آورد و من آن را بخوردم که هزار در علم و از هر در هزار در دیگرى به روى من گشوده شد.

پس از آن امام (علیه السلام) طى الارض را عملا به من بنمود، که از آن خواب نوشین شیرین که از هزاران سال بیدارى من بهتر بود به در آمدم، به آن نوید سحرگاهى امیدوارم که روزى به گفتار حافظ شیرین سخن به ترنم آیم که:

دوش وقـت سحـــر از غصه نجــــاتم دادندو اندر آن ظلمـــت شـــب آب حیــــاتم دادندچه مبارک سحرى بود و چه فرخنده شبىآن شب قـــــدر که این تازه بـــــراتم دادند

ضمانت چشم علامه توسط امام رضا علیه السلام علامه حسن زاده آملی

علامه نقل کرده اند : اینجانب بنا بر فرموده شیخ الرئیس که فرمود: «از عوامل ضعف بینایى چشم، خوابیدن با شکم سیر است و لازم است بین غذاى شب و خوابیدن فاصله انداخت»، همیشه مقیّد بودم شام را سر شب صرف کنم تا فاصله مورد نظر شیخ را مراعات کرده باشم که مبادا خداى نکرده چشمم که یکى از مهم ترین سرمایه هاى کسب دانش و پیمودن راه کمال است ضرر ببیند و این امر سبب شود که از تحصیل علم و کمال باز بمانم (یا در شب حتى الامکان از خوردن غذا خوددارى کنم.

ولى با این همه شبى از شب ها (در شب چهار شنبه 29 جمادى الاولی 1405 قمرى برابر با اول اسفند 1363) شامم به تأخیر افتاد و متأسفانه بعد از شام خواب شدیدى بر من عارض شد.

براى این که فرموده شیخ را عمل کرده باشم، بلند شدم و شروع کردم به قدم زدن و تا دوازده نصف شب بیدار بودم، ولى بر اثر شدت حالت خواب نتوانستم از خوابیدن خوددارى کنم، لذا خوابیدم.

خواب شیرین بود و رؤیاى شیرین تر که به زیارت حضرت ثامن الحجج، على بن موسى الرضا (علیه السلام) تشرف حاصل کردم. در ابتدا به اشاره تفهیم فرمودند که: چرا کمتر خودت را به ما نشان مى دهى؟ و پس از آن به عبارت صریح به من فرمودند: این قدر خودت را زحمت مده، ما چشم تو را تا آخر عمر ضمانت مى کنیم... الحمد لله که از این بشارت آن ولى الله اعظم که به لقب ضامن هم شناخته شده است، برایم یقین حاصل است که هر دو کریمه من تا آخرین دقایق عمرم بینا خواهند بود، چون ضامنشان معتبر است، چنان که مشمول الطاف دیگر آن حضرت نیز بودیم و هستیم.

و آن حضرت فرمود: چرا کمتر خودت را به ما نشان مى دهى؟ شاید علتش این بود که در آن اوان، بر اثر تراکم اشتغال درس و بحث و تصنیف و تصحیح، مدتى به زیارت حضرت بى بى... فاطمه معصومه (علیها السلام) خواهر آن جناب توفیق نیافتم و تشرف حاصل نکردم. شگفت این که در آن شب اصلا اندیشه آن جناب در خاطرم نبود.

دو مکاشفه علامه طباطبایی در سایه الطاف امام رضا علیه السلام علامه طباطبایی

مرحوم آیت الله شیخ محمد تقی انصاری همدانی می فرمودند : در حرم امام هشتم حضرت رضا علیه السلام، مرحوم علامه طباطبایی را ملاقات کردم و این در حالی بود که تازه به فراق مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد جواد انصاری همدانی رحمة الله علیه گرفتار شده بودیم. لذا در آن ایام و در همان ملاقات با عطش خاصی از مرحوم علامه خواستم که از الطافی که امام رضا علیه السلام به ایشان داشته اند، مطلبی را بیان فرمایند. مرحوم علامه امتناع کردند، پس از آن که ایشان را به حق امام (علیه السلام) قسم دادم، فرمودند: دو تا از الطافی که حضرت داشته اند بیان می کنم؛ اول این که:

مدتی است که نمی توانم بخوابم چون می بینم تمام اشیاء اطراف مشغول به ذکر پروردگار هستند در نتیجه حیا می کنم بخوابم (یسبح لله ما فی السموات و ما فی الارض).

کم ز خروسی مباشمشت پری بیش نیستاز دل شـب تـا سـحرخـدا خـدا می کـند

وقتی نماز می خوانم یک «سید محمد حسین» دیگری در عالم بالا نظاره گر به نمازم در پایین است (این است معنای الصلاة معراج المؤمن)

آیت الله العظمی سید محمدرضا گلپایگانی

یکی از اعضای دفتر ایشان نقل کردند:

در یکی از سفرهای آقا به مشهد مقدس همراه آقا بودم. بعضی از آقایان طلاب و فضلای مشهد از آقای گلپایگانی درخواست شهریه کردند. ایشان فرمودند: «من فعلاً ندارم مهمان حضرت رضا علیه السلام هستم اگر از طرف حضرت تفضّلی بشود من شهریه خواهم داد.»

سه روز بعد از این تقاضا اکثر خدمه حضرت رضا علیه السلام برای عرض ادب به حضور ایشان شرفیاب شدند، بعد از آنکه از خدمت آقا مرخص شدند، یک جوانی که لباس خدمه حضرت رضا علیه السلام در تنش بود، بسته ای که در روزنامه پیچیده بود آورد و گذاشت نزدیک آقا و رفت.

ما خیال کردیم که شاید مواد منفجره باشد، لذا من بسته را برداشتم و به کناری پرت کردم. که روزنامه پاره شد و مقدار زیادی پول از داخل آن به بیرون پخش شد.

آقا خودشان بلند شدند و در حالیکه گریه می کردند خودشان پولها را جمع کردند، این مبلغ مقدار کل شهریه مشهد بود که ایشان پرداخت نمودند.

همچنین ایشان در تابستان سال 1368 شمسی که مشهد مشرف بودند. معمولاً هر روز به حرم مشرف می شدند و گاهی در وقت شست و شو که حرم خلوت بود به حرم مشرف می شدند.

روزهای آخر به خاطر خستگی اصلاً صبح تصمیم به حرم رفتن نداشتند اما از آستان قدس رضوی زنگ می زنند و کسب اطلاع می کنند و مجدداً سر کشیک که از نیکان بود و با ائمه طاهرین علیهم السلام ارتباطاتی داشت، تماس می گیرد که «مشغول شست و شو هستیم، آقا تشریف بیاورند.»

اتفاقاً راننده آقا نبود و نیم ساعت طول می کشد. مجدداً زنگ می زنند که «اگر آقا تا یک ساعت دیگر هم تشریف بیاورند، حرم خلوت است.» اتفاقاً باز وسیله رفتن آماده نمی شود. باز زنگ می زنند که خدمت آقا عرض کنید: «اصرار من بی جهت نیست و از ناحیه حضرت (علیه السلام) امر شده است که شما را برای زیارت امروز دعوت کنم!»

بالاخره آقا مشرف می شوند در بازگشت از مشهد آقا این جریان را نقل کرده و فرمودند: «و اما بنعمه ربک فحدّث»

عاشق امام رضا علیه السلام آیت الله گلپایگانی

آیت الله سید محمد رضا گلپایگانی فرموده بودند:

من در زمان حاج شیخ (حائری) به مشهد نرفته بودم. از استادم اجازه خواستم که به مشهد مقدس مشرف شوم، ایشان فرمودند: «تصور می کنم اگر مشرف شوید شاید نیازمند شوی و آن استغنائی که برای شما در این مرحله لازم است از دست بدهی.»

به مرحوم حاج شیخ عرض کردم اینطور نیست. دو قطعه فرش که از ارث پدرم بوده است، فروخته ام و حدود 25 تومان پول دارم. (واقعاً ایشان چنان عشق و علاقه ای به امام رضا علیه السلام داشتند که حاضر بودند تمام سرمایه خویش را صرف زیارت حضرت رضا علیه السلام کنند.)

عازم مشهد شدم اول به تهران رفتم و در مدرسه مروی ساکن شدم در آن زمان دولت پهلوی عمامه از سر طلاب برمی داشتند و اجازه نمی دادند کسی بدون مجوز عمامه داشته باشد.

مگر اینکه از مدرسین حوزه علمیه باشد، در آن صورت جواز عمامه گذشتن به آنها می دادند. به تهران که رفتم جواز عمامه ام را فراموش کرده بودم ببرم.

رفتم خدمت حاج آقا روح الله (آقای خمینی) و جواز عمامه ایشان را گرفتم و به مشهد مشرف شدم و در آن سفر توجهات زیادی از حضرت مولانا علی بن موسی الرضا علیه السلام به من شد.»

در آن زمان (قبل از انقلاب) مردها و خانم ها در داخل حرم با هم مخلوط بودند. روی این جهت نتوانستم به کنار ضریح مطهر مشرف شوم. به حضرت عرض کردم: که من هم دوست دارم ضریح مبارک را زیارت کنم ولی به علت دوری از گناه و مخلوط شدن با نامحرمان نمی توانم ضریح مطهر را زیارت کنم، اگر شما صلاح می دانید، عنایت کنید که من بتوانم ضریح مطهر را زیارت کنم، و دوست دارم شبی را کنار ضریح شما باشم.

جای نماز من در بالا سر بود، مشغول نماز بودم و شب سردی بود، و معمول بود که شبها مردم را بیرون می کردند و درها را می بستند. طبق معمول اول شب همه را از حرم بیرون کردند ولی کسی متعرض من نشد، درهای حرم را بستند.

من داخل حرم کنار ضریح ماندم و تا صبح در آنجا تنها بودم. وقتی که درب حرم را باز کردند سر کشیک اول آمد، دید که من داخل حرم مشغول زیارت هستم.

با تعجب پرسید شما چه وقت آمدید، گفتم: از اول شب اینجا هستم. پرسید: رمز شب را دارید؟

گفتم خیر، پرسید: با اجازه چه کسی آمدید؟

اشاره به قبر حضرت کردم که با اجازه ایشان من اینجا ماندم. سپس با تعجب گفت: من چهل سال در این مکان شریف خادم هستم و تا به حال چنین اتفاقی رخ نداده است.

شما از درب دیگر خارج شوید برای تجدید وضو و با جمعیت وارد شوید که اگر این قضیه معلوم شود برای همه ما مسؤلیت دارد.»

جالب اینکه ایشان فرموده بودند: « با اینکه آن شب، شب زمستانی بود و شب بلند بود و من قبل از غروب داخل حرم آمده بودم تا وقت صبح آنجا بودم ولی احتیاج به تجدید وضو پیدا نکردم.»

باز فرموده بودند: «در آن شب هر حاجتی که خواستم برآورده شد.»

عنایت رضوی در تولد آیت الله جوادی آملی (6)آیت الله جوادی آملی

پدر و جد آیت الله عبدالله جوادی‌ آملی‌، میرزا ابوالحسن‌ و ملا فتح‌ الله از مبلغین‌ اسلام‌ وارادتمندان‌ به‌ آستان‌ ولایت‌ بوده‌اند. فرزندانی‌ که‌ خدا به‌ پدر استاد عطا می‌کرده‌ است‌، معمولاً زنده‌ نمی‌ماندند.

پیش‌ از تولّد استاد، یکی‌ از بستگان‌ در عالم‌ رؤیا می‌بیند که‌ شخصی‌ عصایی‌ به‌ دست‌ پدر استاد می‌دهد و او آن‌ را به‌ دست‌ گرفت‌. این‌ رؤیا را چنین‌ تعبیر کردند که‌ خداوند به‌ میرزا ابوالحسن‌، پسری‌ عطا خواهد کرد که‌ زنده‌ می‌ماند و عصای‌ دست‌ پدر خواهد شد. از این‌ رو، پدر و مادر نذر کردند اگر خدا به‌ آنها پسری‌ داد، او را به‌ مشهد امام‌ رضا علیه السلام ببرند؛ و این‌ گونه‌، استاد جوادی‌ آملی‌ متولّد شد.

ماجرای تشرف آیت الله بهاءالدینی محضر امام رضا علیه السلام

روزی یکی از نزدیکان مرحوم حضرت آیت الله بهاءالدینی که مورد اطمینان است، نقل کرد که: خدمت آقا بودم، صحبت از مسافرت و زیارت وجود مقدس امام رضا (علیه السلام) شد. گفتم چه خوب بود می رفتیم مشهد! آقا فرمود: برویم. گفتم: چه وقت؟ فرمود: الان.آیت الله بهاء الدینی

عبا و عصای آقا را آوردم – مهیای سفر شدیم، ناگاه یادم آمد که هیچ پول ندارم – با خود گفتم: نکند آقا هم پول نداشته باشد. به خود گفتم بهتر است ماجرا را به آقا بگویم. عرض کردم آقا من هیچ پول ندارم، فرمود من هم ندارم، گفتم پس چه کار کنیم؟ فرمود: برویم. بدون پول حرکت کردیم از حسینیه آقا پیاده آمدیم تا سر خیابان، منتظر ماندیم ناگهان دیدیم از آخر خیابان چهارمردان جوانی با دوچرخه به سرعت می آید.

وقتی نزدیک آمد، ایستاد و کیسه ای پول به آقا داد و گفت: آقا این پول مال شماست، آقا بدون اینکه چیزی به او بگوید، خطاب به من فرمود: فلانی بگیر و برویم.

این توکل به خدا که او در همه حال ناظر حالات و نیازهای مادی و معنوی بنده خود است و او رزاق همگان است، در همه انسانها یافت نمی شود و کمتر کسی است که تا این قدر متوکل علی الله باشد. ولی مردان خدا در همه امور زندگی خود، به مقام معیت با خدا رسیده اند و در امور مادی و زندگی خود هیچگونه دغدغه خاطر ندارند و همیشه خود را در محضر او می بینند و او را ناظر و رازق می بینند و به این معارف یقین دارند.  بر گرفته از شبکه قرآن و معارف.

برچسب ها:

• القاب امام رضا علیه السلام
• سبک زندگی امام رضا علیه السلام
• عاشق امام رضا علیه السلام آیت الله گلپایگانی
• عنایات امام رضا علیه السلام به علما و بزرگان
• عنایت رضوی در تولد آیت الله جوادی آملی (6) آیت الله جوادی آملی
• ماجرای تشرف آیت الله بهاءالدینی محضر امام رضا علییه السلام
• معانی کلمات صلوات خاصه امام رضا (ع)
• ولادت امامت و شهادت امام رضا علیه السلام

ولادت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) بر موحدان عالم مبارکباد

بنام خدا

درود خدا و همه بندگان او بر همه پیامبران بویژه حضرت محمد (ص) و اهل بیت گرامی او (علیهم السلام) و بر تمامی دوستداران آنها.

از جمله مناسبت های ماه ذی القعده ولادت حضرت فاطمه معصومه دختر امام موسی الکاظم (علیهما السلام) می باشد.

ایشان بانویی عالم و عابد و از نسل نبوت و شاخه ای از درخت امامت و از نوادگان حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها) هستند.

حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) اول ماه ذی القعده 173 هجری در مدینه منوره به دنیا آمدند و روایت است که برادرشان حضرت امام رضا (علیه السلام) ایشان را معصومه صدا می کردند و جدشان امام صادق (علیه السلام) قبل از تولد ایشان، او را به «کریمه اهل بیت» ملقب نمودند.

حضرت معصومه (سلام الله علیها) نزد برادرشان حضرت امام رضا (علیه السلام) پرورش یافتند زیرا که در سال ولادت ایشان، پدر بزرگوارشان حضرت امام موسی الکاظم علیه السلام به دستور هارون عباسی به زندان منتقل شدند و سپس در سال 183 هجری به شهادت رسیدند.

موقعی که مامون حضرت امام رضا (علیه السلام) را به خراسان فرا خواند، حضرت معصومه (سلام الله علیها) برای دیدار با برادرشان عزم سفر نمودند بالاخص اینکه حضرت امام رضا (علیه السلام) خاندان خود را از شهادت خویش در این سفر آگاه نموده بودند ولی به دلیل سختی های سفر بیمار شدند و ایشان را به شهر قم منتقل نمودند و حضرت معصومه (سلام الله علیها) پس از هفده روز یعنی در روز دهم ربیع الثانی 201 هجری دار فانی را وداع کردند.

پس از خاکسپاری ایشان سقفی بر مضجع نورانی این بانو بنا نمودند و پس از آن زینب دختر امام محمد جواد (علیهما السلام) برای مضجع ایشان گنبد ساختند و از حضرت معصومه (سلام الله علیها) کرامات زیادی دیده شده است که برخی از آنها در کتاب «کرامات معصومیه» نقل شده است.

روایتهای بسیاری در فضلیت زیارت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) ذکر شده است که به نقل چند مورد بسنده می نماییم:

1- سعد بن سعید گفت: از امام حضرت رضا (علیه السّلام) درباره مضجع فاطمه دختر موسی بن جعفر(علیه السّلام) پرسیدم؛ فرمود: هرکس آن را زیارت کند، بهشت از آن اوست.

2- حضرت امام محمد جواد (علیه السلام) فرمودند: کسی که عمه ام را در قم زیارت کند پاداش او بهشت است.

3- از سعد بن عبدالله روایت شده که حضرت امام رضا (علیه السلام) به ایشان فرمودند: نزد شما از خاندان ما مضجعی هست، راوی نقل کرده که گفتم: فدایت شوم مضجع فاطمه بنت موسی بن جعفر (علیها السلام) را می فرمایید؟ امام فرمود آری و در ادامه فرمودند: کسی که عارف به حق ایشان باشد و او را زیارت کند، بهشت از آن اوست.

4- حضرت امام صادق (علیه السلام) فرمودند: برای خدا حرمی است و آن مکه است و برای رسول خدا (صلی الله علیه وآله) حرمی است و آن مدینه می باشد و برای امیرالمؤمنین (علیه السّلام) حرمی است و آن کوفه است و برای ما حرمی است و آن شهر قم می باشد و بانویی از فرزندان من در آنجا به خاک سپرده خواهد شد که نامش «فاطمه» است. هر کس او را زیارت کند بهشت بر او واجب خواهد شد.»

برگرفته از ...والسلام مرنضوی

برچسب :

• مناسبت های ماه ذی القعده
• نواده حضرت فاطمه زهرا (سلام الله علیها)
• کریمه اهل بیت (س)
• فضلیت زیارت حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها)
• حرم اهل بیت علیهم السلام
• بانویی عالم و عابد از نسل نبوت